ผมเกิดโตในกทม เขตทึ่มีความหนาแน่นทางธุรกิจมากทึ่สุด หนีมาอยู่ชายแดนเชียงแสนขึ้นปีที่เจ็ดแล้ว ใช้จักยานคันเดียวไปจ่ายตลาดหรือรอรถเข้าเมืองเป็นชั่วโมง ถามว่าลำบากไหม ตอบตรงๆคือลำบาก แต่ผมไม่ถือว่าความลำบากเป็นสิ่งทึ่น่ารังเกียจ การที่ไม่ได้สะดวกสะบายมันไม่ได้หักแข้งขาผม ตรงกันข้ามการปั่นจักรยานทำให้ข้อเข่าผมไม่มีปัญหาในวัยเดียวกัน

การอยู่คนเดียวบนพื้นที่ป่าสิบกว่าไร่ท่ามกลางสรรพสัตว์ มีสังคมในหมู่บ้านคุยเล่นยามเย็นบ้าง ถามว่าเหงาไหม ตอบตรงๆ ว่าเหงา แต่ผมไม่เห็นว่าความเหงามันจะทำให้ผมใจหดหู่ พูดไม่เป็นภาษามนุษย์ตรงไหน ตรงกันข้ามมันทำให้ผมมีเวลาคิดไตร่ตรองเรื่องราวในอดีตอย่างเต็มเวลา ผมได้ใช้เวลาที่ผมมึกับตัวเองอย่างเต็มที่ เวลาซึ่งเป็นสิ่งมีค่าที่สุดผมไม่ต้องแบ่งให้ใคร พอกันทีสำหรับเวลาสำหรับคนอื่น บทบาท หน้าที่ สถาบัน ผมดื่มด่ำกับความมีอยู่ของตนเอง เป็นทุกข์เสียใจกับการกระทำในอดีต และมีความสุขกับความทุกข์ที่เคยผ่านเข้ามาว่าแท้จริงมันคือบททดสอบชีวิตที่เราสอบผ่าน

ความเหงาทำร้ายได้กับคนที่มีความคิดแปลกแยก(สมัยเด็ก ผมมีความแปลกแยกสูงมาก เหงามาก) ยึดมั่นถือแต่ในอดีตว่าตูคือใคร ติดยึดกำแน่นในรูปแบบชีวิตเดิมๆจนแข็บทื่อเป็นดาน

บ้านกทมผมมีสังคมและส่วนกลางที่ดีเยี่ยม ใกล้ห้าง รถไฟฟ้า เฉพาะห้องครัวก็แพงกว่าบ้านทึ่เชียงแสนกว่าครึ่ง ผมเข้ากทมปีละสองครั้งเท่านั้นแหละ อึดอัด คิดถึงบ้านนอก