คือเรารู้สึกบัดซบกับชีวิตมากค่ะ มันเเบบว่า ทุกอย่างที่มีในชีวิตมันพังหมดเลยค่ะทั้งเพื่อน, ครอบครัว, เครียดมากเลยค่ะเครียดจนไม่เคยประสบปัญหาในชีวิตจนมันคิดไปทางลบ อยากจะปรึกษาคนในครอบครัวเเต่พอไปปรึกษาเขาก็บอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ผ่านไป ต้องผ่านไปนานเเค่ไหนถึงจะดี
ปรึกษาเพื่อนก็ไม่ได้ ก็เพราะไม่มีเพื่อน เอาจริงมันก็มีเเหละเเต่เข้าใจไหมว่ามันไม่ได้สนิทสนมจนต้องมาเล่าปัญหาในชีวิต
เพื่อนสนิทก็ไปมีเพื่อนใหม่ ที่โดนเพื่อนทิ้งประมาณป.6 พอมาม.1 สังคมใหม่อีก เเล้วเราเข้ากับคนไม่เป็นเรียนก็ไม่เก่ง ยังโดนเพื่อนในห้องเกลียดอีก
มันพูดได้เต็มปากเลยว่า เพื่อนไม่คบ พูดไม่เก่ง เเต่งตัวไม่เป็น ไม่มั่นใจในตัวเอง พอมันอยู่ช่วงที่มันบัดซบมากมันทำให้ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยนะ พูดกับเพื่อนที่รู้จักก็โดนเมิน ยังโดนด่าโดนว่าว่าเราเหมือนเด็กเอ๋อ
อิจฉาคนที่มีเพื่อนเยอะนะ เดินไปไหนก็มีเเต่คนรู้จัก เเล้วเราก็เเบบในโรงเรียนมีคนรู้จักไม่ถึง10คนอะ เพื่อนในห้องก็จำชื่อเราไม่ได้ ไม่มีใครรู้เลยเราชื่ออะไร ที่โดนเพื่อนในห้องเกลียดเพราะเรามันอ้ำๆอึ่งๆเเบบคนเอ๋อๆเขาก็เลยไม่ชอบ
พยายามปรับตัวนะเเต่เขาก็จำเราเเบบที่เขาไม่ชอบอะ คนที่อยู่กับเพื่อนเเปปๆเหมือนอยู่ด้วยกันมา5ปีทำได้ยังไงคะ คือเราเศร้าจนมันต้องการคนที่จะมาเป็นเพื่อนเราจริงๆ ปรึกษาใครไม่ได้เลย เคยคิดว่าตัวเองโชคร้ายเพื่อนพูดด้วยเพื่อนก็เมินเพื่อนก็ด่าเพื่อนก็เกลียด ครอบครัวก็พ่อเเม่เเยกทาง เงินกินข้าวที่รร.เเทบจะไม่พอ ได้ไป60บาท ยุคนี้60ซื้ออะไรได้เเค่ข้าว เพื่อนได้100+บาท ตอนเรียนที่ทีคาบว่างเขาจะสั่งของกินกันเเล้วเราไม่มีเงินเลย มันเป็นอะไรที่ด้อยค่ามากเลย เเต่ได้60ก็ใช่ว่าจะกินข้าวไม่ได้ ต้องออมเงินอีก คือคุณยายของเราบอกเราใช้เงินเยอะ"60"เยอะนะ รร.ของเราไม่ได้ขนมห่อละ5บาทเเบบที่เมื่อก่อนเป็นนะคะ
ทั้งออมทั้งต้องเเบ่งเงินมากินข้าวมาออกค่างานอีก มันเศร้านะอยากทำงานเองนะเเต่ยังเรียนไม่จบ
ทั้งครอบครัวมีเเม่คนเดียวที่ทำงาน เเล้วคนที่เหลือก็ไม่ทำ พ่อเเม่ปู่ย่าตายายน้าอาเพื่อนทำงานกันหมดเเต่คนในบ้านเรามีเเค่คนหนึ่งคนต้องหาเงินมาเลี้ยงหลายชีวิต เศร้าเเทนเเม่นะ วันที่เเม่ป่วยไม่มีใครดูเเลเเม่เลยนะ มีเเค่เรากับน้องที่ดู มันเเบบเจ็บอะ เเม่ทำงานต่างจังหวัดก็ส่งเงินมาให้ปกติ เเต่ที่ไม่ปกติคือคนในบ้านเราใช้เงินกันไม่เป็นจนต้องไปขอเงินคนอื่นมาซื้อข้าวเพิ่ม
อายนะคะ อายมาก มันอธิบายไม่ถูก ถ้าเราไม่มีเงินเราคงต้องประหยัดเเต่นี่อะไรไม่ประหยัดเลย
ไม่มีความสุขในชีวิตเลย ไม่มีใครตรงเวลาเลย
อยากตายนะเอาดี มีเรื่องให้เครียดเยอะนะ มันเจ็บอะ
ไม่มีใครช่วยเราได้เลย มันจุกอกนะถ้ามีคนถามว่า เป็นอะไรไหม บอกได้นะ มันเป็นคำที่รู้สึกว่าคนที่ถามอะต้องให้เราเล่าชีวิตที่เเย่ๆของเราให้เขาฟัง ที่ไม่มีเพื่อน ทุกอย่างพังหมดเลย ไม่มีอะไรเเก้ได้เลย
ใครที่อ่านอยู่ก็ขอบคุณนะคะที่อ่าน
ทั้งหมดมีเเค่นี้ค่ะว่าจะทำยังไงให้มีชีวิตที่ดีขึ้นเเล้วเเก้ยังไงให้ไม่เครียดกับชีวิตในทุกๆวัน
มีใครไม่มีความสุขในชีวิตบ้างไหมคะ
ปรึกษาเพื่อนก็ไม่ได้ ก็เพราะไม่มีเพื่อน เอาจริงมันก็มีเเหละเเต่เข้าใจไหมว่ามันไม่ได้สนิทสนมจนต้องมาเล่าปัญหาในชีวิต
เพื่อนสนิทก็ไปมีเพื่อนใหม่ ที่โดนเพื่อนทิ้งประมาณป.6 พอมาม.1 สังคมใหม่อีก เเล้วเราเข้ากับคนไม่เป็นเรียนก็ไม่เก่ง ยังโดนเพื่อนในห้องเกลียดอีก
มันพูดได้เต็มปากเลยว่า เพื่อนไม่คบ พูดไม่เก่ง เเต่งตัวไม่เป็น ไม่มั่นใจในตัวเอง พอมันอยู่ช่วงที่มันบัดซบมากมันทำให้ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยนะ พูดกับเพื่อนที่รู้จักก็โดนเมิน ยังโดนด่าโดนว่าว่าเราเหมือนเด็กเอ๋อ
อิจฉาคนที่มีเพื่อนเยอะนะ เดินไปไหนก็มีเเต่คนรู้จัก เเล้วเราก็เเบบในโรงเรียนมีคนรู้จักไม่ถึง10คนอะ เพื่อนในห้องก็จำชื่อเราไม่ได้ ไม่มีใครรู้เลยเราชื่ออะไร ที่โดนเพื่อนในห้องเกลียดเพราะเรามันอ้ำๆอึ่งๆเเบบคนเอ๋อๆเขาก็เลยไม่ชอบ
พยายามปรับตัวนะเเต่เขาก็จำเราเเบบที่เขาไม่ชอบอะ คนที่อยู่กับเพื่อนเเปปๆเหมือนอยู่ด้วยกันมา5ปีทำได้ยังไงคะ คือเราเศร้าจนมันต้องการคนที่จะมาเป็นเพื่อนเราจริงๆ ปรึกษาใครไม่ได้เลย เคยคิดว่าตัวเองโชคร้ายเพื่อนพูดด้วยเพื่อนก็เมินเพื่อนก็ด่าเพื่อนก็เกลียด ครอบครัวก็พ่อเเม่เเยกทาง เงินกินข้าวที่รร.เเทบจะไม่พอ ได้ไป60บาท ยุคนี้60ซื้ออะไรได้เเค่ข้าว เพื่อนได้100+บาท ตอนเรียนที่ทีคาบว่างเขาจะสั่งของกินกันเเล้วเราไม่มีเงินเลย มันเป็นอะไรที่ด้อยค่ามากเลย เเต่ได้60ก็ใช่ว่าจะกินข้าวไม่ได้ ต้องออมเงินอีก คือคุณยายของเราบอกเราใช้เงินเยอะ"60"เยอะนะ รร.ของเราไม่ได้ขนมห่อละ5บาทเเบบที่เมื่อก่อนเป็นนะคะ
ทั้งออมทั้งต้องเเบ่งเงินมากินข้าวมาออกค่างานอีก มันเศร้านะอยากทำงานเองนะเเต่ยังเรียนไม่จบ
ทั้งครอบครัวมีเเม่คนเดียวที่ทำงาน เเล้วคนที่เหลือก็ไม่ทำ พ่อเเม่ปู่ย่าตายายน้าอาเพื่อนทำงานกันหมดเเต่คนในบ้านเรามีเเค่คนหนึ่งคนต้องหาเงินมาเลี้ยงหลายชีวิต เศร้าเเทนเเม่นะ วันที่เเม่ป่วยไม่มีใครดูเเลเเม่เลยนะ มีเเค่เรากับน้องที่ดู มันเเบบเจ็บอะ เเม่ทำงานต่างจังหวัดก็ส่งเงินมาให้ปกติ เเต่ที่ไม่ปกติคือคนในบ้านเราใช้เงินกันไม่เป็นจนต้องไปขอเงินคนอื่นมาซื้อข้าวเพิ่ม
อายนะคะ อายมาก มันอธิบายไม่ถูก ถ้าเราไม่มีเงินเราคงต้องประหยัดเเต่นี่อะไรไม่ประหยัดเลย
ไม่มีความสุขในชีวิตเลย ไม่มีใครตรงเวลาเลย
อยากตายนะเอาดี มีเรื่องให้เครียดเยอะนะ มันเจ็บอะ
ไม่มีใครช่วยเราได้เลย มันจุกอกนะถ้ามีคนถามว่า เป็นอะไรไหม บอกได้นะ มันเป็นคำที่รู้สึกว่าคนที่ถามอะต้องให้เราเล่าชีวิตที่เเย่ๆของเราให้เขาฟัง ที่ไม่มีเพื่อน ทุกอย่างพังหมดเลย ไม่มีอะไรเเก้ได้เลย
ใครที่อ่านอยู่ก็ขอบคุณนะคะที่อ่าน
ทั้งหมดมีเเค่นี้ค่ะว่าจะทำยังไงให้มีชีวิตที่ดีขึ้นเเล้วเเก้ยังไงให้ไม่เครียดกับชีวิตในทุกๆวัน