อยู่กับแฟนมา5ปี ตั่งแต่ไม่มีอะไรเลย พอมีเขาเข้ามาทำให้เรารู้จักสร้างตัว จนตอนนี้ เราซื้อบ้านด้วยกัน ของใช้ในบ้านทุกๆอย่างที่ไม่เคยคิดว่าจำเป็นต้องซื้อ
ก็มีเขานี่แหละบอกว่ามีเป็นของตัวเองแหละมันดี 
เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาตลอด4ปี จนเข้าปีที่5 เขาเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ บวกกับ แม่เขาเปิดร้านค้า ทำให้เวลาที่อยุ่ด้วยกันน้อยลง เขาก็มีเพื่อนๆใหม่ ชึ่งเวลาแฟนมาช่วยแม่ขายของหลังเลิกงาน ก็จะมานั่งคุย/ปาตี้ที่หน้าร้านเป็นบ่อยๆทำให้ผมเริ่มงี่เง่าใส่เขาว่าไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย ติดเพื่อน ทะเลาะกันเรื่องซ้ำๆเดิมๆ
จนมาถึงรอบนี้ที่ผมรู้สึกผิดมากๆจนเกลียดตัวเอง
เราทะเลาะกันแต่ผมไปเร้าหรือถามว่าตกลงเราจะเอายังไง แบ่งเวลามาให้บ้าง ทำไมถึงติดเพื่อนขนาดนี้ ต่อหน้าเพื่อนของเขา เขาบอกว่าไปคุยกันที่บ้าน แต่ผมรั้นที่จะถามต่อ เขาเลยพูดออกมาว่า เลิกกันไปเลย หลังจากนั้นก็พากันกลับมาบ้าน เพื่อคุยกันแต่มันแย่เกินกว่าจะให้อภัย ผมรู้สึกผิดมากๆ และขอโทษและขอโอกาส จากเขา แต่เขาก็ไม่ให้ 
จากวันนั้นมาก็จะเข้า2อาทิตแล้ว ผมได้คิดทบทวนทุกๆอย่างว่าจริงๆแล้วเป็นที่ผมเองที่งี่เง่ามาตลอด
เขาก็ทักหาคุยกับผมใส่ใจผมมาตลอด แต่แค่เวลามันน้อยลงเพราะว่าเขาต้องช่วยแม่ขายของ ผิดที่ผมเองทั้งหมดที่หาเรื่องทะเลาะ ผมขอโอกาสเขามาตลอดขอโทษตลอด แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น 
เราก็ยังอยู่ด้วยกัน แต่ไม่ค่อยมองหน้า พูดคุยกันน้อยลง
เขาบอกผมว่าอยู่ได้ก็อยู่ แต่จะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมแน่นอน . . .

จะดีขึ้นไหมที่เราต้องทำให้เขาเห็นว่าเรารู้สึกผิดจริงและปรับตัวเอง เพราะผมมาคิดได้ตอนที่จะเสียมันไป
 
ผมต้องทำยังไงถึงจะให้เขายอมให้โอกาสสำหรับแก้ตัวครั้งนี้ครับ
 
ผมรักเขามากถ้าไม่มีเขาชีวิตผมไม่ได้ดีขึ้นมาแบบนี้แน่ๆมันจุกอกไปหมดเมื่อย้อนกลับไปคิดเรื่องต่างๆ 
มันดีมาตลอดอยู่แล้วแต่เพราะความโง่ตัวเองที่ทำมันพัง

ผมร้องไห้จนแทบขาดสติ หมดแรงทุกๆอย่าง ผมควรทำยังไงดีครับ . . .