ดึกสงัด ที่ป่าช้าฝังผีทางทิศใต้ของท้ายหมู่บ้าน บัดนี้ เกิดกลุ่มเมฆขนาดย่อม ทยอยเคลื่อนตัวมารวมกันที่ป่าช้า ซึ่งภายในมีปะรำพิธีถูกจัดขึ้นตามคำร้องขอของคนในหมู่บ้าน

"ไอ้แดง ไอ้ย้อย ตอนนี้เวลายามสองแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าออกจากวงสายสิญจน์เด็ดขาด"

อาจารย์ยศ จอมขมังเวทย์ผู้มีชื่อเสียง สั่งกำชับลูกศิษย์ด้วยเสียงขึงขัง แล้วยกมือประนมหลับตาท่องบ่นคาถาพึมพำ เบื้องหน้าของวงสายสินญจน์ มีหม้อดินขนาดเกือบเท่าบาตรพระ วางไว้อยู่ที่พื้น เพียงครู่เดียว หม้อดินก็ได้เกิดอาการสั่นขึ้นมาได้เอง ปากหม้อซึ่งมีเทียนถูกจุดเอาไว้อยู่สองเล่ม จู่ ๆ เกิดดับพรึบจากแรงลมที่พัดเข้ามาค่อนข้างแรง ถัดออกไปที่เบื้องหน้าเป็นเนินดินสูงฝังศพ มีป้ายปักชื่อคนตายเอาไว้ว่า จันทร์ตรา ไม่นาน เนินดินตรงนั่น ได้เกิดค่อย ๆ ปริตัว และทยอยแยกแตกออกจากกัน จนป้ายที่ปักชื่อเริ่มโอนเอน แล้วล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น

"ไอ้หมอผี ก็รู้จักกูดีไม่ใช่เหรอ ยังริจะกล้าเข้ามาที่นี่อีกดูท่าชีวิตของพวก คงต้องเอามาทิ้งจบสิ้นกันที่นี่เสียแล้ว"

เสียงแหบแห้งแต่แฝงไปด้วยพลังอำนาจ แทรกผ่านมาตามรอยแยกของหลุมศพ ซึ่งบัดนี้ ได้แตกขยายออกไปจนเป็นหลุมกว้าง

"อะ อะ อาจารย์ มะ มีมือโผล่ อะ ออกมา!"

ไอ้แดงพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ไอ้ย้อยเอง มันได้รีบไถตัวมาเบียบเสียดจนแทบจะสิงร่างไอ้แดงด้วยความกลัว ทั้งสองในมือกำไฟฉายแน่น พร้อมกับสาดแสงไฟไปที่หลุมกว้างด้านหน้า

ทางด้านอาจารย์ยศ ยังคงนั่งหลับตาบริกรรมคาถาอย่างไม่หยุด จู่ ๆ ศพนางจันทร์ตรา ได้ถลันตัวลุกขึ้นพรวด ก่อนจะค่อย ๆ หันหัวหมุนกลับหลังมาทางกลุ่มอาจารย์ยศ ดวงตาสีแดงของร่างนั้นส่องประกายคล้ายว่าโกรธจัด

"จะจับข้าลงหม้องั้นรึ ดี ดี ขอดูน้ำยาไอ้หมอผีอย่างแกสักหน่อยว่าอาคมทั้งหมดของแกที่มี กับไสยเวทย์ของข้า ใครมันจะแน่กว่ากัน"
ที่ด้านบนของศาลาวัดร้าง ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากป่าช้ามากนัก

"ผู้ใหญ่ผัน ดูนั่นซิที่ป่าช้า ไม่รู้ว่าแสงอะไรมันสว่างวูบวาบ เสียงก็เริ่มดังตูมตามกันใหญ่แล้ว"

ลุงสง แกเป็นชาวบ้านคนหนึ่งของหมู่บ้านได้เอ่ยปากพูดออกมาด้วยอาการตื่นตะหนก

"นั่นสิตาสง ไม่รู้ว่าตอนนี้ อาจารย์ยศแกจะเป็นอย่างไงบ้าง จะสู้นังผีแม่มดจันทร์ตราไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ ขนาดตอนมันเป็นคน นังแม่มดนั่น
ยังร้ายกาจน่าดู แล้วนี่มันตายไปเป็นผีแล้ว ไม่รู้ว่าฤทธิ์เดชของมันจะมีอยู่มากน้อยซักแค่ไหน"

ผู้ใหญ่ผันพูดออกมาด้วยความกังวล แกเองรู้ดีอยู่แก่ใจถึงความน่ากลัวของนางจันทร์ตรา ก่อนแกหันขวับไปมองที่ลูกชายที่ส่งเสียงเรียก

"พ่อๆ ดูทางโน้น! นั่นใช่พวกอาจารย์ยศกับพวกลูกศิษย์หรือเปล่า"

ทิดมีส่งเสียงบอกผู้ใหญ่ผันผู้เป็นพ่อ พร้อมกับชี้มือไปอีกฝั่งของป่าช้า ทุกคนที่อยู่ในวงของสายสิญจน์บนศาลา ต่างพากันเพ่งมอง เห็นเป็นร่างของคนสาม
คน วิ่งล้มบุกคลุกคลานออกมาจากป่าช้า แต่เนื่องด้วยคนกลุ่มนั้นไม่ได้มีแสงไฟนำทาง เลยพากันล้มลงอยู่บ่อยๆ จู่ๆ คล้ายว่ามีอะไรบางอย่างมาลากพวกเขาให้กลับเข้าไปในป่าช้าอีกครั้ง ทุกสายตาที่เฝ้าดูอยู่บนศาลาต่างพากันตกตะลึงและหวาดกลัว แต่ด้วยคำสั่งของอาจารย์ยศซึ่งแกกำชับนักกำชับหนา ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามห้ามออกมาจากวงสายสิญจน์เด็ดขาด จนกว่าจะถึงรุ่งเช้า

ติดตามเรื่องราวต่อได้ที่ลิ้งค์นี้นะคะ พี่ลิทำร่วมกับน้องนักเขียนหรัญพีค่ะ https://www.youtube.com/watch?v=TIALHR145FA