บัวอ่ะนะ เข้าโรงรับจำนำตั้งแต่อายุ 17
ตอนนั้นเรียนจบปวช.ต่อ ม.รามฯ ไม่ได้ไปเรียนทุกวัน
จึงไปสมัครเป็นลูกจ้างโครงการฯที่กรมสรรพากร
บัวได้อยู่งานสำรวจ ก็จะออกตรวจเยี่ยมตามร้านค้า สถานประกอบการทั่วเขต ..
ก็ไม่เว้นโรงรับจำนำ
หัวหน้างานของบัวเป็นผู้หญิง
พี่เค้าออกอาการเขินเมื่อจะต้องเข้าไปปฏิบัติหน้าที่ในโรงรับจำนำ
ส่วนบัว ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไร
ว่าเข้าโรงรับจำนำจะต้องอายหรือรู้สึกอะไรเป็นพิเศษไหม บัวเฉยๆ
งานนี้บัวเดินนำหัวหน้าเข้าไปรายงานตัว
"สวัสดีค่ะมาจากสรรพากรเขต .. นี่หนังสือนำตัวและนี่คือบัตรประจำตัวค่ะ
วันนี้มาเพื่อขอตรวจใบเสร็จการยื่นภาษีค่ะ ...."
เท่านี้เอง ไม่เห็นจะยาก
แต่ในอายุช่วงนั้นบัวยังไม่มีความจำเป็นจะต้องพึ่งพาโรงรับจำนำ
เนื่องจากสภาพเศรษฐกิจของบัวยังดีอยู่
บ้านก็อาศัยอยู่กับพ่อแม่ หิวก็เข้าครัวเปิดตู้เย็นก็มีของกิน
แต่พอบัวอายุ 22 บัวจะซื้อบ้าน ตอนนั้นระดมทุนมาดาวน์บ้าน ทั้งสลากออมสิน เงินฝาก
ถึงแม้กระทั่งสร้อยคอสร้อยข้อมือแหวน ถอดไปขายในโรงรับจำนำหมดเกลี้ยง
แต่ก็เดินเข้าโรงรับจำนำด้วยความมั่นใจนะคะ ฮ่าๆ หาได้มีความอายไม่
ก็คิดว่า เพราะมีของไงถึงมายืนในนี้ได้ เอ้อๆ ไงล่ะ 
ปัจจุบันนี้บางวันบัวไม่มีเครื่องประดับอะไรติดตัวออกจากบ้าน
น้องที่สนง.แซวว่าเจ๊วันนี้โล่งๆนะ
บัวตอบว่า "เออ มีอยู่ 2 ที่แหล่ะ ถ้าไม่ลืมไว้ที่บ้านก็ไปถอดไว้ที่โรงจำนำแหละจ้ะ" น้องๆก็ขำชอบใจ



สำหรับภาพประกอบนี้เป็นดอกกุหลาบทองคำแท้ 99.9 จากพรีม่าโกลด์
คือเอามาประกอบกระทู้เท่านั้นค่ะ ไม่ได้จะบอกเป็นนัยๆอะไรว่าจะพากุหลาบไปประดับในโรงรับจำนำเลยนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ