สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยขอเกริ่นก่อนว่า เราเป็นข้าราชการครูที่รับราชการมาสักพักแล้ว ตั้งแต่บรรจุมา มีความรู้สึกว่าไม่ค่อยชอบงานของระบบราชการเท่าไหร่
หลังเรียนจบมายังไม่เคยลองทำงานอย่างอื่นเลย บรรจุได้ก่อนเลยนึกสภาพไม่ออกว่าถ้าไปอยู่ในระบบงานเอกชน (ซึ่งเราคิดว่าเขาต้องโปรกว่าระบบราชการแน่ๆ (คิดเอาเอง)) แล้วจะเเฮปปี้กว่ามั้ย
คิดจะลาออกอยู่ทุกปี แต่ก็คิดว่าอยากจะลองย้ายโรงเรียนก่อน ปีนี้ก็ทำเรื่องว่าจะย้ายแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไป เพราะเรื่องเด็ก ค่อนข้างเป็นห่วง มีนักเรียนในห้องที่เราประจำชั้นเดินมาถามว่า คุณครูจะย้ายโรงเรียนจริงๆเหรอ ซึ่งเด็กคนนี้มีปัญหาครอบครัวสภาพจิตใจย่ำแย่ไม่พูดไม่คุยกับใครตั้งเเต่เปิดเรียนมา เราเพิ่งจะทำให้เด็กคนนี้เปิดใจได้ (จริงๆก็มีเด็กในห้องอีกหลายคนที่เราเป็นห่วงเพราะเด็กที่โรงเรียนส่วนใหญ่เป็นเด็กที่มีปัญหาทางครอบครัว หรือฐานะทางบ้านยากจนมาก ขาดเรียนไปหลายๆเดือนจนต้องไปตามที่บ้านก็มี ฯลฯ) จังหวะนั้นถึงรีบเอาเอกสารกลับคืนก่อนที่ ผอ.จะลงนาม ทำให้ตัดสินใจกับตัวเองได้ว่า เราเคยตัดสินใจมาเรียนเพื่อทำอาชีพนี้เพราะอะไร ไม่อยากจินตนาการถึงการทำงานที่ไม่ใช่การสอนหนังสืออยู่กับเด็กเลย เรารักการสอนขนาดนี้ แต่กำลังจะไม่ไหวกับตัวระบบงาน
ปัญหาของโรงเรียนที่เราอยู่นี้ หลักๆเลยมาจากผู้บริหาร และระบบงานที่ค่อนข้างจับฉ่าย หนังสือคำสั่งเหมือนกระดาษเปล่า กำหนดไว้ว่าใครได้รับมอบหมายหน้าที่อะไร แต่พอเอาเข้าจริงๆก็โยนงานกันมั่วซั่วไปหมด ใครเป็นลูกรักของผอ. ก็ไม่ต้องกลัวอะไร เพราะพอถึงเวลาผอ.ก็จะโยนงานให้ครูคนอื่นในโรงเรียนแบบไม่ให้เกียรติกันในฐานะคนทำงานด้วยกันเลย คือโยนให้ทั้งๆที่คำสั่งก็เเผ่หลาอยู่ว่างานใคร แบบนี้คำสั่งโรงเรียนไม่เท่ากับกระดาษเปล่าหรอกเหรอ (จริงๆแบบนี้อยากรู้เหมือนกันว่าเราควรจัดการยังไง ทำอะไรได้บ้างไหม)
ส่วนของตัวระบบงานที่ได้รับมอบหมาย มันไม่สามารถวัดได้ทั้งประสิทธิภาพและประสิทธิผล แถมยังต้องเสียเวลาอีก (ไม่ใช่ทุกงาน แต่ส่วนใหญ่เป็นเช่นนั้น ในความคิดเห็นของเรา) งานผักชีโรยหน้า บ้ากระดาษต่างๆ
อยากให้ระบบการศึกษาไทยเคลื่อนไปข้างหน้ากว่านี้อีกสักนิดก็ยังดี เอาเวลาสั่งงานเอกสารนี้ไปคืนให้ครูเขาได้สอนนักเรียนเถอะ เวลางานมาที ครูทำงานกันวุ่นวายเพราะคนที่ต้องทำงานมีไม่กี่คน ส่วนคนที่เหลือลูกรักก็สบายไม่ต้องทำ พอคนทำงานทำไม่ทันก็ไม่ได้สอนเด็กให้เด็กทำใบงานเอา แล้วเเบบนี้เมื่อไหร่การศึกษาไทยจะพัฒนา
การแก้ปัญหาในปีที่ผ่านๆมา ก็เหมือนการแก้ไปให้รู้ว่าแก้แล้วนะ อยากให้นู่นนั่นนี่ดีก็เรียกเอาผลการประเมิน ซึ่งไอ้การประเมินการทำเล่มอะไรต่างๆก็คือการโยนภาระมาให้ครูอีกนั่นล่ะ ครูก็มีเด็กที่ต้องสอน งานก็ต้องทำ ผลการประเมินส่วนใหญ่ก็เลยต้องเมคกันทั้งนั้น แบบนี้ถึงเรียกว่าบ้ากระดาษไง แก้ปัญหาแบบกำปั้นทุบดิน
มานั่งคิดเรื่องการย้ายก็คิดไม่ตก เพราะจริงๆแล้วโรงเรียนที่เราอยู่ก็ถือว่าใกล้บ้านทีเดียว ถ้าต้องย้ายก็จะมีโรงเรียนที่ไกลออกไปอีกหลายกิโล
เห้ออออ
เบื่องานครู แต่ก็อยากสอนเด็ก
ทำอย่างไรดี
ใครก็ได้ช่วยมาปฏิรูประบบราชการใหม่ให้มันรู้เเล้วรู้รอดไปเลยทีเถอะ
.
.
.
.
(จบแล้ว บ่นเฉยๆค่ะ ช่วงนี้เครียดกับการทำงาน ท่านใดมีประสบการณ์อยากแชร์เรียนเชิญนะคะ อยากอ่านของหลายๆท่านดูบ้างค่ะ)
(มีครูท่านใดเป็นบ้างไหม) อยากสอนหนังสือ แต่เบื่อระบบงานครู
หลังเรียนจบมายังไม่เคยลองทำงานอย่างอื่นเลย บรรจุได้ก่อนเลยนึกสภาพไม่ออกว่าถ้าไปอยู่ในระบบงานเอกชน (ซึ่งเราคิดว่าเขาต้องโปรกว่าระบบราชการแน่ๆ (คิดเอาเอง)) แล้วจะเเฮปปี้กว่ามั้ย
คิดจะลาออกอยู่ทุกปี แต่ก็คิดว่าอยากจะลองย้ายโรงเรียนก่อน ปีนี้ก็ทำเรื่องว่าจะย้ายแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไป เพราะเรื่องเด็ก ค่อนข้างเป็นห่วง มีนักเรียนในห้องที่เราประจำชั้นเดินมาถามว่า คุณครูจะย้ายโรงเรียนจริงๆเหรอ ซึ่งเด็กคนนี้มีปัญหาครอบครัวสภาพจิตใจย่ำแย่ไม่พูดไม่คุยกับใครตั้งเเต่เปิดเรียนมา เราเพิ่งจะทำให้เด็กคนนี้เปิดใจได้ (จริงๆก็มีเด็กในห้องอีกหลายคนที่เราเป็นห่วงเพราะเด็กที่โรงเรียนส่วนใหญ่เป็นเด็กที่มีปัญหาทางครอบครัว หรือฐานะทางบ้านยากจนมาก ขาดเรียนไปหลายๆเดือนจนต้องไปตามที่บ้านก็มี ฯลฯ) จังหวะนั้นถึงรีบเอาเอกสารกลับคืนก่อนที่ ผอ.จะลงนาม ทำให้ตัดสินใจกับตัวเองได้ว่า เราเคยตัดสินใจมาเรียนเพื่อทำอาชีพนี้เพราะอะไร ไม่อยากจินตนาการถึงการทำงานที่ไม่ใช่การสอนหนังสืออยู่กับเด็กเลย เรารักการสอนขนาดนี้ แต่กำลังจะไม่ไหวกับตัวระบบงาน
ปัญหาของโรงเรียนที่เราอยู่นี้ หลักๆเลยมาจากผู้บริหาร และระบบงานที่ค่อนข้างจับฉ่าย หนังสือคำสั่งเหมือนกระดาษเปล่า กำหนดไว้ว่าใครได้รับมอบหมายหน้าที่อะไร แต่พอเอาเข้าจริงๆก็โยนงานกันมั่วซั่วไปหมด ใครเป็นลูกรักของผอ. ก็ไม่ต้องกลัวอะไร เพราะพอถึงเวลาผอ.ก็จะโยนงานให้ครูคนอื่นในโรงเรียนแบบไม่ให้เกียรติกันในฐานะคนทำงานด้วยกันเลย คือโยนให้ทั้งๆที่คำสั่งก็เเผ่หลาอยู่ว่างานใคร แบบนี้คำสั่งโรงเรียนไม่เท่ากับกระดาษเปล่าหรอกเหรอ (จริงๆแบบนี้อยากรู้เหมือนกันว่าเราควรจัดการยังไง ทำอะไรได้บ้างไหม)
ส่วนของตัวระบบงานที่ได้รับมอบหมาย มันไม่สามารถวัดได้ทั้งประสิทธิภาพและประสิทธิผล แถมยังต้องเสียเวลาอีก (ไม่ใช่ทุกงาน แต่ส่วนใหญ่เป็นเช่นนั้น ในความคิดเห็นของเรา) งานผักชีโรยหน้า บ้ากระดาษต่างๆ
อยากให้ระบบการศึกษาไทยเคลื่อนไปข้างหน้ากว่านี้อีกสักนิดก็ยังดี เอาเวลาสั่งงานเอกสารนี้ไปคืนให้ครูเขาได้สอนนักเรียนเถอะ เวลางานมาที ครูทำงานกันวุ่นวายเพราะคนที่ต้องทำงานมีไม่กี่คน ส่วนคนที่เหลือลูกรักก็สบายไม่ต้องทำ พอคนทำงานทำไม่ทันก็ไม่ได้สอนเด็กให้เด็กทำใบงานเอา แล้วเเบบนี้เมื่อไหร่การศึกษาไทยจะพัฒนา
การแก้ปัญหาในปีที่ผ่านๆมา ก็เหมือนการแก้ไปให้รู้ว่าแก้แล้วนะ อยากให้นู่นนั่นนี่ดีก็เรียกเอาผลการประเมิน ซึ่งไอ้การประเมินการทำเล่มอะไรต่างๆก็คือการโยนภาระมาให้ครูอีกนั่นล่ะ ครูก็มีเด็กที่ต้องสอน งานก็ต้องทำ ผลการประเมินส่วนใหญ่ก็เลยต้องเมคกันทั้งนั้น แบบนี้ถึงเรียกว่าบ้ากระดาษไง แก้ปัญหาแบบกำปั้นทุบดิน
มานั่งคิดเรื่องการย้ายก็คิดไม่ตก เพราะจริงๆแล้วโรงเรียนที่เราอยู่ก็ถือว่าใกล้บ้านทีเดียว ถ้าต้องย้ายก็จะมีโรงเรียนที่ไกลออกไปอีกหลายกิโล
เห้ออออ
เบื่องานครู แต่ก็อยากสอนเด็ก
ทำอย่างไรดี
ใครก็ได้ช่วยมาปฏิรูประบบราชการใหม่ให้มันรู้เเล้วรู้รอดไปเลยทีเถอะ
.
.
.
.
(จบแล้ว บ่นเฉยๆค่ะ ช่วงนี้เครียดกับการทำงาน ท่านใดมีประสบการณ์อยากแชร์เรียนเชิญนะคะ อยากอ่านของหลายๆท่านดูบ้างค่ะ)