ผมขอระบายหรือขอคำแนะนำหน่อยได้ไหมครับ
ผมรู้สึกเกลียดคนในครอบครัวทุกคน ในเวลาเขาจับกลุ่มสังสรรค์มีความสุข ในใจผมเห็นแล้วจะรู้สึกเกลียดขึ้นมาทุกที
คงเริ่มมาจากตอนเด็กๆเลยผสมความคิดไปนะครับ อาจเพราะตอนนี้กำลังอยู่ในอารมโกรธอยู่ด้วยครับ
ผมเป็นคนบ้านนอกครับญาติพี่น้องส่วนใหญ่จะอยู่ในกรุงเทพ
เวลาพวกเขากลับมาบ้าน ในสายตาหรือความรู้สึกของผม เขาทำกับว่ากับผมไม่ดีไม่เลิศหรูเพอร์เฟคแบบพวกเขาเลย
ตอนเด็กถ้าผมมีอะไร ถ้ามีชิ้นเดียว ผมจะต้องเสียสละให้คนอื่นครับ ถึงผมจะบอกว่าผมรักมันแค่ไหน ผมก็ต้องให้ถ้าพวกนั้นอยากได้
พอโตขึ้นมาหน่อย ผมยอมรับครับผมเริ่มเกเร ทีนี้ก็สนุกปากกันเลย เวลาเขามีการสังสรรค์กัน เขาจะรวมตัวพูดคุย สั่งสอนผมล้อมวงชี้หน้าด่า กล่าวหา และบอกให้เป็นเหมือนกับคนนู้นคนนี้ ผมเลวไม่เหมือนคนอื่น เวลาจะทำอะไรก็บอกว่า ไม่ได้หรอก ไม่ดีหรอก อย่างหรอจะทำ แต่เวลาผมทำสำเร็จกลับเปลี่ยนคำพูดซะงั้น แล้วเวลาที่กูมัวกลัวพวกต่อว่า ไม่กล้าที่จะทำอะไรเลยล่ะ มีใครจะรับผิดชอบมั้ย กูถึงเกลียดคำเยินยอพวกมีงไง ไม่ได้สนใจกูจริงๆด้วยซ้ำ แค่พูดให้ตัวเองอยู่สูงคนอื่นอยู่ต่ำ เมาแล้วสนุกปาก จริงๆชีวิตพวกก็ไม่ได้ดีเด่อะไรหรอก แต่กูพูดไม่ได้ พูดแล้วกูก็กลายเป็นเถียงผู้ใหญ่ เป็นเด็กเลวคนนึงอีก ไม่มีใครคบกูอีก หน้าตาพวกกูจำได้ขึ้นใจใส่สมองจนกูต้องมาปรึกษาคนอื่นเขาเลบแหละ
มีหลายผมนั่งเฉยๆ เพราะอยากกินหมูกระทะ สุดท้ายผมรู้ตัวว่า ผมไม่โอกาศได้คีบหมูขึ้นมาจะเตาเลยด้วยซ้ำ โดนใช้ให้ไปซื่อนู่นซื้อนี่ เหล้าหมดยาหมด น่ำแข็งหมดทั้งคืน แล้วหัวเราะสนุกกันใหญ่ พี่กรุงเทพอิ่มแล้วขึ้นไปนอนบนโต๊ะ มีความสุขใหญ่เลยครอบครัว ผมคงน้อยใจ ผมบอกเขาว่าผมยังไม่กินสักชิ้น เขาบอกว่าเขาลืมแล้วอ้ะเนี้ย 555 แล้วกวาดที่เหลือในจานของคนอื่นให้ผม บอกว่ามีกุ้งด้วย แล้วหัวเราะ 5555
ผมปฎิญานกับตัวเองว่า ผมจะไม่ร่วมวงสังวรรค์กับคนพวกนี้อีกเลยแม้แต่ร่วมวงกินข้าวผมก็อยู่ไม่ได้ ไม่ทำ เกือบ7ปีแล้ว โตมาผมก็พิสูจน์กับตัวเองได้นิดหน่อยว่าผมตามพวกผู้ใหญ่สวะบางตัวทันแล้ว เหลืออีกไม่กี่ตัว แค่เสียดายความรู้สึกที่สูญเสียไป
ผมเคยนะครับที่พยามเข้าไป ตักแกงบ้างในเวลาที่เขากินข้าวกัน มีคนชวนผมนะให้ไปร่วมวงปกติ แต่พอได้โอกาสอะไรบางอย่าง ก็เริ่มเกิดขึ้นอีกทุกที ผมเผลอปรึกษาอะไรไปทุกที ก็แบบว่า อย่างอะหรอจะทำ555 ทำเป็นหรอ ทำได้หรอ สิ่งที่ภูมิใจ ก็กลายเป็นคำด่อยค่า ทั้งๆที่คุณไม่รู้จักรผมจริงๆด้วยซ้ำ
จริงๆมีเรื่องมากมายที่ผมอยากจะระบายออกมา แต่ไม่รู้ทำไม มันถึงฝังใจเรื่องพวกนี้มาตลอดเลย ถ้าถามว่าทำไมถึงเกลียดมันก็ไล่มาจากเรื่องพวกนี้มาเลย มันเกลียดจริงๆเลย เวลานึกถึงหน้าตาพวกนั้น
แต่เพราะเป็นพี่น้อง ไม่อยากเจอก็ไม่มีบ้านให้กลับ ผมมีแม่คนเดียว แม่เป็นน้องสุดก็ได้แต่ฟังพวกเขา ไม่รู้เขารู้หรือป่าว ว่าผมเป็นแบบนี้
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่ผมคิดมันผิดหรือถูก แต่รู้สึกว่ามันนานเกินที่ผมจะให้อภัยแล้วครับ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาฟังเรื่องราวของผมครับ
ผมเกลียดญาติตัวเองเวลาเขามีความสุข ร่วมวงกินข้าวผมก็ไม่ทำ
ผมรู้สึกเกลียดคนในครอบครัวทุกคน ในเวลาเขาจับกลุ่มสังสรรค์มีความสุข ในใจผมเห็นแล้วจะรู้สึกเกลียดขึ้นมาทุกที
คงเริ่มมาจากตอนเด็กๆเลยผสมความคิดไปนะครับ อาจเพราะตอนนี้กำลังอยู่ในอารมโกรธอยู่ด้วยครับ
ผมเป็นคนบ้านนอกครับญาติพี่น้องส่วนใหญ่จะอยู่ในกรุงเทพ
เวลาพวกเขากลับมาบ้าน ในสายตาหรือความรู้สึกของผม เขาทำกับว่ากับผมไม่ดีไม่เลิศหรูเพอร์เฟคแบบพวกเขาเลย
ตอนเด็กถ้าผมมีอะไร ถ้ามีชิ้นเดียว ผมจะต้องเสียสละให้คนอื่นครับ ถึงผมจะบอกว่าผมรักมันแค่ไหน ผมก็ต้องให้ถ้าพวกนั้นอยากได้
ผมปฎิญานกับตัวเองว่า ผมจะไม่ร่วมวงสังวรรค์กับคนพวกนี้อีกเลยแม้แต่ร่วมวงกินข้าวผมก็อยู่ไม่ได้ ไม่ทำ เกือบ7ปีแล้ว โตมาผมก็พิสูจน์กับตัวเองได้นิดหน่อยว่าผมตามพวกผู้ใหญ่สวะบางตัวทันแล้ว เหลืออีกไม่กี่ตัว แค่เสียดายความรู้สึกที่สูญเสียไป
ผมเคยนะครับที่พยามเข้าไป ตักแกงบ้างในเวลาที่เขากินข้าวกัน มีคนชวนผมนะให้ไปร่วมวงปกติ แต่พอได้โอกาสอะไรบางอย่าง ก็เริ่มเกิดขึ้นอีกทุกที ผมเผลอปรึกษาอะไรไปทุกที ก็แบบว่า อย่างอะหรอจะทำ555 ทำเป็นหรอ ทำได้หรอ สิ่งที่ภูมิใจ ก็กลายเป็นคำด่อยค่า ทั้งๆที่คุณไม่รู้จักรผมจริงๆด้วยซ้ำ
จริงๆมีเรื่องมากมายที่ผมอยากจะระบายออกมา แต่ไม่รู้ทำไม มันถึงฝังใจเรื่องพวกนี้มาตลอดเลย ถ้าถามว่าทำไมถึงเกลียดมันก็ไล่มาจากเรื่องพวกนี้มาเลย มันเกลียดจริงๆเลย เวลานึกถึงหน้าตาพวกนั้น
แต่เพราะเป็นพี่น้อง ไม่อยากเจอก็ไม่มีบ้านให้กลับ ผมมีแม่คนเดียว แม่เป็นน้องสุดก็ได้แต่ฟังพวกเขา ไม่รู้เขารู้หรือป่าว ว่าผมเป็นแบบนี้
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่ผมคิดมันผิดหรือถูก แต่รู้สึกว่ามันนานเกินที่ผมจะให้อภัยแล้วครับ
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาฟังเรื่องราวของผมครับ