สวัสดีค่ะทุกคน นี่กระทู้แรกของเรา ใครแวนมาอ่านช่วยตอบเราหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้า🙇🏼‍♀️
คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราเฝ้าพี่ที่โรงพยาบาลมาจะเกือบเดือนละ แล้วพักหลังๆนี่เราต้องอยู่เฝ้าพี่คนเดียว คือแบบไม่รู้ทำไมเรารู้สึกอยากร้องไห้มาก เลื่อน ตต ดูคลิปต่างๆน้ำตาก็ไหลละทั้งๆที่ไม่ได้เศร้าเลยนะ แล้วแบบพอนานๆเราเริ่มอยากอยู่คนเดียวไม่อยากให้ใครมาเฝ้าเป็นเพื่อน แต่ในใจเราก็แอบหวังว่าจะมีคนมาเฝ้าเป็นเพื่อนเรา แต่ก็ไม่มีอยู่ดี แล้วพอมีคนมาเยี่ยมพี่เราเราก็แบบรู้สึกไม่อยากคุยกับใครเลยค่ะ ไม่อยากให้ใครมารู้สึกอารมณ์เสีย คุยกับใครก็จะเหวี่ยงใส่เขากัน ขนาดกับพ่อเรายังขึ้นเสียงใส่เลยค่ะ แล้วเราก็ทะเลาะกับพ่อด้วย เรารู้สึกผิดมากที่มำแบบนั้น อยากขอโทษพ่อจริงๆแต่ยังไม่กล้าคุย  พออยู่คนเดียวมันจะมีแว็บนึงเข้ามาในหัว เรารู้สึกว่าโลกนี้โหดร้ายกับเราเกินไป ทำไมต้องเป็นเราที่มาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ทำไมต้องเป็นพี่เราที่นอนเป็นผักอยู่บนเตียง คือในความคิดเราเราอยากเป็นคนนั้นแทนพี่เรามากก พอเราอยู่คนเดียวบ่อยๆ เราก็จะรู้สึกโดดเดี่ยวมากกโดดเดี่ยวมากจนเราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว เรารู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้ง เหมือนทุกๆอย่างมันมีแต่แย่ อะไรที่เป็นเราหรือที่เราทำก็ไม่เคยถูกใจครอบครัวเลย เราดูแย่มาตลอดไม่ว่าเราจะทำดีแค่ไหนสุดท้านเค้าก็มองว่าเรานิสัยแบบเดิมม เราจมดิ่งกับความรู้สึกนี้มาหลายครั้งมากก ทั้งก่อนที่พี่เราจะประสบอุบัติเหตุ ความรู้สึกแบบนี้ชอบวนมากาเราและตอนนี้ก็เช่นกัน บางครั้งเราก็สงสัยว่าเราเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว