1. โรคมักมาก เป็นพระมักมากมูมมาม อยู่ที่ไหนก็มีแต่ความเดือดร้อนกระวนกระวายใจ ไม่รู้จักพอด้วยผ้านุ่งผ้าห่ม อาหารการกิน ที่อยู่ที่อาศัย และยารักษาโรค เที่ยวแสวงหาแต่สิ่งเหล่านี้ ไม่รู้จักลดละปล่อยวาง ไปที่ไหนก็แบกหามสิ่งเหล่านี้ไปด้วย ไม่เป็นสมณะที่เบาสบาย เบากาย เบาจิต

2. เมื่อเกิดโรคมักมาก แล้ว โรคลามกจกเปรตก็ตาม ๆ กันมา เหมือนนัดกันไว้ที่จุดหมาย คือความเลวทรามต่ำช้า ทำได้ทุกอย่างที่จะให้คนมานับถือ เพื่อที่จะได้ลาภสักการะมาปรนเปรอความหิวโหยของใจที่ไร้ศีลธรรม

3. เมื่อจิตใจมันสกปรกลามกเข้าเต็มเปาแล้ว ย่อมพยายามวิ่งเต้นขวนขวาย เพื่อที่จะได้มาซึ่งความนับถือและลาภสักการะ และการสรรเสริญ อย่างไร้ยางอาย หน้าด้านต่อศีลต่อธรรม

4. พระประเภทที่จิตใจเป็นอย่างนี้ มักจะเข้าไปสู่สกุลที่ร่ำรวย ทำทุกอย่าง ทุกวิถีทาง ที่จะให้เขามานับถือ มักจะกล่าว ธรรมปลอม ๆ อันไพเราะเพราะพริ้งเป็นฉากหน้า ซ่อนเร้นความละโมบโลภมากไว้ในเบื้องหลัง แสดงตนเป็นประดุจไม่มีความโลภ ทั้ง ๆที่มีความโลภจัด มีขันติอดทนอดกลั้นเพื่อให้เขามานับถือ
โรคทั้ง 4 อย่างที่ผมกล่าวมานี้แหละ ให้พวกท่านระวัง มันร้ายกว่าโรคที่ผมป่วยอยู่เสียอีก ขอให้พวกท่านจงนำไปพิจารณา อย่าป่วย อย่าไข้เฉย ๆ โดยไม่เห็นคุณเห็นโทษ ไม่งั้นจะแก้ไม่ได้ ใช้การไม่ทัน เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน

หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต