เราคบกับเเฟน (คบเเบบจริงจัง เเบบผู้ใหญ่รับรู้ทั้ง 2 ฝ่าย) ระยะเวลา 6 ปี เเต่ก่อนคบกันจริงจังมาได้ 6 ปีนั้น เราเคยคบกับเขาแบบแอบๆ ไม่มีใครรู้ จะไปไหนมาด้วยกันได้เเค่ตอนกลางคืนเท่านั้น เเต่ระยะเวลานี้ ก็ประมาณ 1 ปี รวมจนถึงปัจจุบัน ก็ 7 ปีแล้ว จริงๆต้องบอกก่อนว่าเราเป็นคนปากไว คิดอะไร เห็นอะไร ไม่พอใจอะไรก็พูด เเต่ต้องบอกก่อนว่าเป็นแบบนี่ตั้งเเต่เเรก ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้หยิบยกมาเป็นประเด็นให้ต้องเลิกกัน (ในช่วงที่คบกัน เราผลัดกันบอกเลิกกันบ่อย หลังจากทะเลาะกันหนัก) ครั้งล่าสุด เป็นเขาที่เอ่ยปาก เรื่องเกิดจาก วันนั้นเป็นวันเกิดเรา ธรรมดาแหละเราก็ชวนเพื่อนๆมา เเต่มี เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง (เป็นเเฟนของเพื่อนเเฟนเรา) จริงๆเพื่อนผู้หญิงคนนี้เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเเฟนเราหรอก เเต่เขาก็ไม่ปฏิเสธซะทีเดียว ซึ่งวันนั้นก็ต่างคนต่างเมา เเต่เรายังจำเตุการณ์นั้นได้ คือเพื่อนผู้หญิงคนนั้นใส่เสื้อ เกาะอก (ปกตินางก็เป็นคนชอบเเต่งตัวและชอบเต๊าะผู้ชายเป็นเรื่องปกติ เเต่นางเป็นคนสนุกสนาน) เเล้วทีนี้ เหมือนนางเต้นๆไป แล้วเกาอกจะหลุด แล้วแฟนเรา ย้ำนะว่าเเฟนเรา เป็นไปดึงเกาะอกขึ้นให้นาง มือต้องโดนตรงนมอยู่เเล้วป่ะ เราไม่พอใจ ก็คุยกับเเฟน เเต่แฟนบอกไม่ได้คิดอะไร ด้วยความที่เราก็ไม่อยากคิดมาก ก็ปล่อย เเต่ หลังจากนั้น เเฟนเราชอบเเกล้งเขา ชอบพูดเเรงๆเเซว เเล้วก็หัวเราะ เหมือนสนิทกันมากทั้งที่รู้กันก็ยังไม่นาน เราไม่ชอบ พอเราคุยกะบอกว่าไม่คิดอะไร หลังๆ เห็นเขาโทรถามหากัน (เรื่องวันนี้กินเหล้าไหนดี , กินร้านนี้ตามมาดิ)พอวางสาย เราก็จะเเซวแฟนเรา กิ๊กโทรมาหรอ ชอบเขามากเลยดิ อะไรประณนี้ สงสัยว่าจะพูดบ่อย จนเเฟนเราโมโห เขาเลยบอกเลิกเรา เเต่เราก็ทำตัวเองไม่มีค่า ด้วยการบอกเขาว่าไม่เลิกได้ไหม เขาก็ไล่เราอย่างเดียว บอกว่าเลิกกันน่ะดีเเล้ว จะได้ไม่ต้องมาพูดเเซะ เจ็บคร้งเดียว ดีกว่าเจ็บเรื่อยๆนะ  เราร้องไห้หนักมาก เราเสื้อผ้าใส่กระเปากำลังจะย้ายออก เเต่เขาก็บอกว่า เอาอย่างนี้นะ ให้เราใจเย็นก่อนค่อยคุยกันนะ (เเล้วก็ทำทีจะหอมเเก้มเรา) เราไม่ตอบเล้วก็ร้องไห้ พอเช้า เราก็รอเขามาคุย หรอทั้งวัน จนเย็น เราทักไป ''มีอะไรจะพูดไหม" เขาบอก "ไม่มี" เราหน้าชา บอกว่างั้นเอาตามที่คุยกันไว้ก่อนนี้เเล้วกัน เลิกก็เลิก (เเต่เราไม่อยากเลิก)พอจบ เขากลับห้องมา เราก็ว่าเขา ด่าเขา และทุบตีด้วย ร้องไห้ด้วย เราขอร้องเขาว่าเราไม่เลิก เขาบอกยังไงก็จะเลิก เราโมโหหนัก ทั้งร้องทั้งด่า เเล้วก็บอกว่าเราป่วย เขาอยู่ด้วยไม่ได้ (เราเเค่หวังในใจว่าเขาจะคุยกับเราปรับความเข้าใจกับเรา พูดกันดีๆ เราจะยอมเอาเสื้อผ้าไปแขวนไว้ในตู้เหมือนเดิม) เเต่เหมือนว่าเขาไม่เอาเราแล้ว ครั้งนี้คงต้องเลิกกันจริงๆ