สวัสดีค่ะ กระทู้นี้แค่อยากระบายความในใจ ไม่อยากได้กำลังใจ หรือ คำซ้ำเติม
ชีวิตคู่มันไม่ได้ง่ายเลยเนอะ ในแต่ละวัน ไม่ได้โรยด้วยกุหลาบเสมอไป ไม่ได้มีใครมานั่งให้กำลังกันและกันทุกวัน
เคยคิดและพยายามทำเสมอ ถ้าเราเปียบความรัก เหมือนต้นไม้ เราพยายามรดน้ำใส่ปุ๋ย แต่อีกคนกลับไม่เห็นค่า คงเหมือนกับการรดน้ำต้อกระบ๋องเพรช ที่ไม่ได้ต้องการน้ำอะไรมากมายในทุกๆวัน เห้อออ เราไม่รู้เลยว่าเราจะโพสในเฟส หรือไปบอกใคร ขอใช้กระทู้ในพันทิประบายดีกว่า ก่อนที่จะอึดอัดใจมากกว่าเดิม
วันนี้ เป็นอีกวันที่เหนื่อยใจมากนะ เราผู้หญิงคนนึง ที่พยายามเป็นแม่ที่ดี และภรรยา ที่ดี แต่สิ่งที่พยายามมันดูไม่มีค่า ในสายตาของผู้ชายคนนี้เลย เธอกลับเห็นค่าเกมส์ ค่าเพื่อนมากกว่าเรา เราน้อยใจนะ วันนี้เราซื้ิของขวัญมาให้ถึงแม้มันจะดูเล็กน้อยก็เถอะ เธอกลับถ่ายลงแค่สตอรี่ ทั้งๆที่เป็นของขวัญวาเลนไทน์ ที่เราตั้งใจให้ แต่พอเธอขับรถออกไปเจออะไรก็ไม่รู้เธอกลับโพสเฟสบุ้คอวดเพื่อนๆ ก็ใช่ละ ดูไร้สาระเนอะ แต่สำหรับเรา เราที่ตื่นมาเลี้ยงลูกอยู่บ้าน ขายของในบ้าน ไม่ได้ออกไปทำงานข้างนอก คนที่เจอวันๆ มีแต่คนในครอบครัว มีแต่ลูก สิ่งที่น่าดีใจของเราคงมี แค่พัฒนาการของลูกที่เราเห็นเราดีใจ สินะ เห้อ เราน้อยใจมากว่ะ พอถึงเวลา3-4 ทุ่มเธอก้อเตรียมตัวออกนอกบ้านละ คิดว่าจะทำให้เป็นพิเศษวันนึงก็ไม่ได้ ….
เธอไม่แปลกใจหรา ว่าตอนที่เธอถามเราว่าเธอไม่อยู่2 วัน ไม่คิดถึงบ้างหรา เเล้วเราเงียบไปพักใหญ่ แล้วหัวเราะใส่ว่าคิดสิ เธอรู้ไหมในใจเราตอบว่าอะไร เราตอบเธอไปว่า เธอจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ค่าเท่ากัน … ไม่คิดเหมือนกันนะ ว่าความคิด แบบนี่จะวิ่งเข้าหัวเราไวขนาดนี่
เราไม่รู้เลยว่าจะทนอยู่กับความรุ้สึกนี่ได้นานเเค่ไหน ขนาดเราบอกว่าถ้ากลับบ้านช้าไม่ต้องกลับ เธอยังคิดเอาชนะว่าไม่กลับก็ได้ ไม่ได้คิดเกรงใจหรือทำความเข้าใจกับความรู้สึกที่กำลังพูดบอกไป พอพูดตรงๆว่ากินข้าวอาบน้ำนอนพร้อมกันเถอะ ยังหาว่าเราบังคับ พอบอกว่าไปแล้วดูเวลาด้วย ก็หาว่าเราบังคับมากไป เห้อไม่คิดเป็นห่วงลูกเมียบ้างเลย ความสำนึกเป็นพ่อเป็นสามี ไม่มีเลย
มีเเต่คิดว่าตัวเองทำงานหาตัง แล้วจะไปนั่งเล่นกับเพื่อนกี่ ชม. กลับดึกแค่ไหนก็ได้งั้นหรอว่ะ อย่าเรียกตัวเองว่าพ่อเลย เวลาใครถามเกี่ยวกับลูก ทำ มาเป็นรู้ดี ถามเอาจริงๆ ก็ฟังจากปากเราไปเล่าให้เขาฟัง แต่ถามจริงๆว่ารู้อะไรไหม ดีแต่รู้มาก ไม่เคยรู้อะไรจริงๆ เกี่ยวกับลูกกับเมียเลย
วันๆทำเป็นใส่ชุดทำงานออกจากบ้าน แต่ไปจอดแวะบ้านเพื่อน ทำมาเป็นแต่งตัวให้คนที่บ้านเราเห็นว่าตัวเองออกไปทำงานนะ เอาจริงๆ เราก็พูดแก้ต่างให้ไปอย่างงั้น เธอเชื่อไหม เราไม่เคยไว้ใจเลยถ้าลูกต้อง อยู่กับเธอเพียงลำพัง ไม่ไว้ใจเลยถ้าเธอบอกว่านะเอาลูกไปเอง เห้ อออ เรื่องแบบนี้อึกอัดดมาก เราเคยพูดกับเธอไปแล้ว เเต่เธอกับว่าเราเห็นแก่ตัว เห็นแต่ความรู้สึกตัวเอง คนแบบเรานี่นะเห็นแก่ตัว เจอเรื่องเดิมๆทุกวัน 3-4ทุ่มไปบ้านเพื่อนกลับบ้านเที่ยงคืนตี1 ตื่นครึ่งวัน ลูกก้อไม่ต้องลงมาอาบน้ำ ไม่ต้องทำ อะไรให้ลูกเหมือนตอนแรกเเล้ว เห็นเมียเหนื่อย ไปยืนล้างขวดนม แทนที่ตัวเองจะเห็น กลับนั่งเล่นเกมส์ อะไรมันจะตีค่าตัวเองว่า กูหาตังแล้วไม่จำเป็นต้องช่วยเลี้ยงลูกก็ได้ ฝากให้กล่อมลูก ก้อนอนเล่นเกมส์ เปิดจอดูกับลูก ทั้งๆที่บอกว่าอย่าให้ดูมากนะ5เดือนเอง อยากให้ลูกเป็นสมาธิสั้นหรอ ก็หาว่าพูดเวอร์
วันนี้เราเหนื่อยว่ะ เหนื่อยใจ ถ้าวันนึงเราปาหิน ที่เธอถมใส่เราทุกวันกลับไป อย่ามาว่าเราใจร้ายใส่เลยนะ
กระทู้นี้ แค่อยากระบาย
ชีวิตคู่มันไม่ได้ง่ายเลยเนอะ ในแต่ละวัน ไม่ได้โรยด้วยกุหลาบเสมอไป ไม่ได้มีใครมานั่งให้กำลังกันและกันทุกวัน
เคยคิดและพยายามทำเสมอ ถ้าเราเปียบความรัก เหมือนต้นไม้ เราพยายามรดน้ำใส่ปุ๋ย แต่อีกคนกลับไม่เห็นค่า คงเหมือนกับการรดน้ำต้อกระบ๋องเพรช ที่ไม่ได้ต้องการน้ำอะไรมากมายในทุกๆวัน เห้อออ เราไม่รู้เลยว่าเราจะโพสในเฟส หรือไปบอกใคร ขอใช้กระทู้ในพันทิประบายดีกว่า ก่อนที่จะอึดอัดใจมากกว่าเดิม
วันนี้ เป็นอีกวันที่เหนื่อยใจมากนะ เราผู้หญิงคนนึง ที่พยายามเป็นแม่ที่ดี และภรรยา ที่ดี แต่สิ่งที่พยายามมันดูไม่มีค่า ในสายตาของผู้ชายคนนี้เลย เธอกลับเห็นค่าเกมส์ ค่าเพื่อนมากกว่าเรา เราน้อยใจนะ วันนี้เราซื้ิของขวัญมาให้ถึงแม้มันจะดูเล็กน้อยก็เถอะ เธอกลับถ่ายลงแค่สตอรี่ ทั้งๆที่เป็นของขวัญวาเลนไทน์ ที่เราตั้งใจให้ แต่พอเธอขับรถออกไปเจออะไรก็ไม่รู้เธอกลับโพสเฟสบุ้คอวดเพื่อนๆ ก็ใช่ละ ดูไร้สาระเนอะ แต่สำหรับเรา เราที่ตื่นมาเลี้ยงลูกอยู่บ้าน ขายของในบ้าน ไม่ได้ออกไปทำงานข้างนอก คนที่เจอวันๆ มีแต่คนในครอบครัว มีแต่ลูก สิ่งที่น่าดีใจของเราคงมี แค่พัฒนาการของลูกที่เราเห็นเราดีใจ สินะ เห้อ เราน้อยใจมากว่ะ พอถึงเวลา3-4 ทุ่มเธอก้อเตรียมตัวออกนอกบ้านละ คิดว่าจะทำให้เป็นพิเศษวันนึงก็ไม่ได้ ….
เธอไม่แปลกใจหรา ว่าตอนที่เธอถามเราว่าเธอไม่อยู่2 วัน ไม่คิดถึงบ้างหรา เเล้วเราเงียบไปพักใหญ่ แล้วหัวเราะใส่ว่าคิดสิ เธอรู้ไหมในใจเราตอบว่าอะไร เราตอบเธอไปว่า เธอจะอยู่หรือไม่อยู่ก็ค่าเท่ากัน … ไม่คิดเหมือนกันนะ ว่าความคิด แบบนี่จะวิ่งเข้าหัวเราไวขนาดนี่
เราไม่รู้เลยว่าจะทนอยู่กับความรุ้สึกนี่ได้นานเเค่ไหน ขนาดเราบอกว่าถ้ากลับบ้านช้าไม่ต้องกลับ เธอยังคิดเอาชนะว่าไม่กลับก็ได้ ไม่ได้คิดเกรงใจหรือทำความเข้าใจกับความรู้สึกที่กำลังพูดบอกไป พอพูดตรงๆว่ากินข้าวอาบน้ำนอนพร้อมกันเถอะ ยังหาว่าเราบังคับ พอบอกว่าไปแล้วดูเวลาด้วย ก็หาว่าเราบังคับมากไป เห้อไม่คิดเป็นห่วงลูกเมียบ้างเลย ความสำนึกเป็นพ่อเป็นสามี ไม่มีเลย
มีเเต่คิดว่าตัวเองทำงานหาตัง แล้วจะไปนั่งเล่นกับเพื่อนกี่ ชม. กลับดึกแค่ไหนก็ได้งั้นหรอว่ะ อย่าเรียกตัวเองว่าพ่อเลย เวลาใครถามเกี่ยวกับลูก ทำ มาเป็นรู้ดี ถามเอาจริงๆ ก็ฟังจากปากเราไปเล่าให้เขาฟัง แต่ถามจริงๆว่ารู้อะไรไหม ดีแต่รู้มาก ไม่เคยรู้อะไรจริงๆ เกี่ยวกับลูกกับเมียเลย
วันๆทำเป็นใส่ชุดทำงานออกจากบ้าน แต่ไปจอดแวะบ้านเพื่อน ทำมาเป็นแต่งตัวให้คนที่บ้านเราเห็นว่าตัวเองออกไปทำงานนะ เอาจริงๆ เราก็พูดแก้ต่างให้ไปอย่างงั้น เธอเชื่อไหม เราไม่เคยไว้ใจเลยถ้าลูกต้อง อยู่กับเธอเพียงลำพัง ไม่ไว้ใจเลยถ้าเธอบอกว่านะเอาลูกไปเอง เห้ อออ เรื่องแบบนี้อึกอัดดมาก เราเคยพูดกับเธอไปแล้ว เเต่เธอกับว่าเราเห็นแก่ตัว เห็นแต่ความรู้สึกตัวเอง คนแบบเรานี่นะเห็นแก่ตัว เจอเรื่องเดิมๆทุกวัน 3-4ทุ่มไปบ้านเพื่อนกลับบ้านเที่ยงคืนตี1 ตื่นครึ่งวัน ลูกก้อไม่ต้องลงมาอาบน้ำ ไม่ต้องทำ อะไรให้ลูกเหมือนตอนแรกเเล้ว เห็นเมียเหนื่อย ไปยืนล้างขวดนม แทนที่ตัวเองจะเห็น กลับนั่งเล่นเกมส์ อะไรมันจะตีค่าตัวเองว่า กูหาตังแล้วไม่จำเป็นต้องช่วยเลี้ยงลูกก็ได้ ฝากให้กล่อมลูก ก้อนอนเล่นเกมส์ เปิดจอดูกับลูก ทั้งๆที่บอกว่าอย่าให้ดูมากนะ5เดือนเอง อยากให้ลูกเป็นสมาธิสั้นหรอ ก็หาว่าพูดเวอร์
วันนี้เราเหนื่อยว่ะ เหนื่อยใจ ถ้าวันนึงเราปาหิน ที่เธอถมใส่เราทุกวันกลับไป อย่ามาว่าเราใจร้ายใส่เลยนะ