... วาเลนไทน์ ปีนี้ สุดชีช้ำ
ต้องตรากตรำ กรำแดด ร้อนแผดเผา
ไร้ชายใด ให้เคียง เหลือเพียงเงา
ก้มหน้าเศร้า สะอื้น กลืนน้ำชา

วาเลนไทน์ ปีไหน ไร้ความหวาน
เติมน้ำตาล ผ่านลิ้น กินมอคค่า
กระปรี้กระเปร่า เขย่าแข้ง แรงดีดมา
แต่ในใจ กลับล้า ว่า!....แย่จริง

รณรงค์ สาวไทย ใจกายโสด
ยอมรับได้ ไม่ถือโทษ ไม่โกรธหยิ่ง
มาปลูกผัก สักไร่ ไม่ประวิง
เผื่อโชคพุ่ง กรุ๊งกริ๊ง วิ่งมากรู

มอบของเด็ด เมล็ดพันธ์ุ อันเลอค่า
ปลูกด้วยใจ ไร้กัญชา เรียกหาคู่
ปุ๋ยอ้อนรัก ดินกวักไว ใบพรั่งพรู
มารวมอยู่ เป็นผัก พันธุ์นี้ไง

เพียงมอบ "ผักจะมาไหร"  ในตอนเริ่ม
ส่งตาเยิ้ม ยิ้มหวาน สะท้านไหว
พร้อมทักทาย ชายตรงหน้า อย่าช้าไป
คำตอบไผ จะมารัก รู้ได้เอง

"ผักจะมาไหร"  ไผจะมา ก็ครานี้
เพียงสาวสาว อย่าหนี หรือรี่เร่ง
ขอทุกท่าน สมหวัง ดังเสียงเพลง
ที่บรรเลง เรียกร้อง ก้องหัวใจ ...

ผักจะมาไหร ... ก็คือ... ไผจะมาร้ากกกก

โอย.. คิดไปได้เน้อะ เอิ๊ก ๆ ๆ

ขอบคุณทุกท่านที่ผ่านแวะ/หลงเข้ามาร่วมบันเทิงในบทกลอน
ไม่ว่าจะโสด หรือไม่...ก็ตาม 

สมหวังกันนะคะ ^^