#ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน
ขอเล่าถึงประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ตอนนี้เราอายุ 22 ย่าง 23 อาศัยอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยง เราคือเด็กคนนึงที่เติบโตมาในครอบครัวที่แม่มีสามีใหม่เพราะเราเสียไปตอนเราอยู่ป. 1 ความรักทำให้คุณตาบอดเราโตมาเราถึงได้เข้าใจเพราะตั้งแต่แม่มีสามีใหม่แม่เราที่เคยเป็นคนดีที่เข้าวัดทำบุญมาตลอดก็ไม่สามารถแยกถูกผิดได้ แม่มีสามีใหม่โดยที่สามีใหม่ ของแม่ไม่ได้ดีกับเราเขาเป็นเหมือนคนที่เป็นโรคจิต ต่อหน้าคนอื่นเขาดูเป็นคนซื่อๆใสๆเป็นคนใจดีแต่จริงๆแล้วเขาเป็นคน โมโหร้ายและ เป็นคนที่มีความผิดปกติทางเพศชอบลวนลามเด็ก เราคือหนึ่งในนั้นที่โดนเขาลวนลามเรียกได้ว่าโดนคุกคามทางเพศตั้งแต่เขาคบกับแม่เราใหม่ๆเราบอกแม่เราแล้วแต่แม่เราบอกเราแค่ให้เราอยู่ให้ห่างเขาให้เราดูแลตัวเองให้ดีเราโดนลวนลามมาตลอดจนเราอายุประมาณ 14-15 วันที่เราเริ่มเข้มแข็ง เราจำครั้งแรกที่เราบอกแม่ว่าเราโดนลวนลามได้แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยพอหลังจากครั้งแรกที่เราบอกแม่และไม่มีอะไรดีขึ้นเลยทำให้เราไม่กล้าที่จะบอกแม่อีกเขาก็ทำการลวนลามเราแบบนั้นมาตลอดหลายปีตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กเขาจับหน้าอกจับตรงนั้นของเราหาโอกาสเวลาที่แม่เราไม่เห็นมาจับหน้าอกเราจับตรงนั้นของเราตลอดบางครั้งเวลาเราอาบน้ำเสร็จและมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาก็จะมาแอบดูตอนที่เรามีห้องส่วนตัวมันมีรูตรงประตูเขาก็มาแอบดูเรา แม่เราเห็นในบางครั้งแต่แม่บอกให้เราระวังตัวเราไม่เคยเห็นสักครั้งเลยที่แม่ไปด่าเขาไปว่าเขาไปเตือนเขาว่านี่มันไม่ใช่เรื่องถูกต้องที่สมควรมาทำแบบนี้แม่เราบอกแค่ให้เราอดทนนี่แหละที่เราบอกว่าแม่เราแยกถูกผิดไม่ได้ มันเป็นปมในใจเรามาตลอดตั้งแต่เด็ก พอเราเริ่มโตอายุ 18-19 แม่กลับมาพูดว่าพ่อเลี้ยงเขารักเราเหมือนลูกทั้งๆที่แม่ก็รู้มาตลอดว่าเขาทำอะไรกับเรามาบ้างแม่พูดอย่างนั้นได้ยังไง เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่มีนิสัยขาดความรักจากแฟนไม่ได้เรารู้ว่ามันเกิดจากอะไรแล้วเราก็ย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้แม่เราไม่เคยให้ความรักกับเราเลยทำให้เราต้องพยายามไขว่คว้าหาความรักจากคนภายนอกตลอด เพราะความรักของแม่เรามีให้แค่กับสามีใหม่ของแม่เท่านั้น ในชีวิตเรามีปัญหาอะไรไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่เราไม่เคยบอกแม่เราไม่เคยปรึกษาแม่เพราะอะไรรู้ไหมคะเพราะว่าตอนเด็กที่เราโดนลวนลามจากพ่อเลี้ยงของเราครั้งแรกแม่กลับไม่สามารถช่วยแก้ปัญหาอะไรได้เลยมันเลยทำให้เรารู้ว่าไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรใจใหญ่หรือเล็กเราไม่สามารถพึ่งพาแม่ได้แม่เราเป็นคนชอบทำบุญเข้าวัดให้ทานช่วยเหลือคนทุกๆคนคิดว่าแม่เราเป็นคนดีอาจจะใช่ที่แม่เราเป็นคนดีแม่เราพาพ่อเลี้ยงเราเข้าวัดช่วยสร้างประตูวัด ตั้งโบสถ์ทำบุญนู่นนี่นั่น แต่ไม่เคยเลยไม่เคยเลยที่พ่อเลี้ยงเราจะเปลี่ยนนิสัยได้บางครั้งเราก็คิดนะสันดานมันคงเปลี่ยนไม่ได้จริงๆเพราะทุกวันนี้เวลาที่เขาเห็นเด็กไม่ว่าจะเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงเล็กๆเขาก็จะเดินเข้าไปจับตรงนั้นของเด็กเสมอ ทำทีเหมือนเป็นคนดีเหมือนหยอกล้อแต่ไม่ใช่เรารู้ว่ามันเป็นยังไงเรารู้ว่าเขาคิดยังไงมันทำให้เราขยะแขยงมาก เราไม่รู้เลยว่าเวรกรรมมันมีจริงหรือเปล่าเพราะทั้งที่พ่อเลี้ยงเขาทำกับเราแบบนั้นแต่เขาก็ไม่เคยได้รับกรรมเลยผู้คนที่รู้จักเขาก็คิดก็เห็นว่าเขาเป็นคนดีก็เชิดชูว่าเขาเป็นคนดี เราทำเวรทำกรรมอะไรไว้หรอชีวิตเด็กคนนึงถึงได้ถูกสร้างปมอันน่ารังเกียจอันนี้ไว้ และถ้าจะมาบอกเราว่ารักเราเหมือนลูกเหมือนหลานพ่อเลี้ยงเราที่เขามีหลานเป็นผู้หญิงทำไมเขาไม่ทำกับหลานเขาเหมือนที่ทำกับเราล่ะ ทุกครั้งที่เรามองเขาเราก็เห็นแค่ตาแก่รูปจิตที่พยายามจะคุกคามทางเพศเรามาตลอดเกือบ 10 ปี แล้วเสแสร้งบอกคนอื่นว่ารักเราเหมือนลูก สิ่งดีๆที่เขาทำให้เรามันก็มีแต่สิ่งไม่ดีที่เขาทำให้เรามันก็เกินที่จะให้อภัยตอนนี้ที่เราโตแล้วอายุ 20 กว่าแล้ว พอเราเอาเรื่องนั้นมาพูดกับแม่สิ่งที่แม่พูดกับเราคือทำไมเราต้องเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นทำไมเราไม่ให้อภัยพ่อเลี้ยงเรา เราสงสัยนะว่าแม่เขายังเป็นแม่เราจริงๆหรือเปล่า เรื่องแบบนี้มันให้อภัยกันได้หรอคนที่ทำกับเด็กเช่นเราในตอนนั้น ยิ่งโตแล้วยิ่งหมดศรัทธาในตัวแม่เราเจ็บเรามีปมกับสิ่งที่แม่ปล่อยให้ผู้ชายที่แม่รักมาทำกับเราโดยที่แม่ไม่เคยปกป้องเราเลย เราคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเราเป็นแม่คนแล้วเกิดเหตุการณ์เหมือนที่เกิดกับแม่เราเราจะทำตัวเหมือนแม่เราได้ไหมเราจะทำตัวเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกตัวเองได้ไหม ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับแม่เราชอบเอาเรื่องที่เป็นปมของเราที่โดนกระทำจากคนรักของแม่มาพูดเพราะว่ามันเป็นเรื่องที่เราไม่สามารถลืมได้มันเป็นเรื่องที่สร้างความเจ็บปวดให้ชีวิตเรามากที่สุดแต่เหมือนอย่างที่พูดกันนั่นแหละคนที่ไม่เคยโดนมักจะไม่เข้าใจว่าโดนกับตัวเป็นยังไง ทุกวันนี้เราก็ยังรักแม่เราอยู่นะ รักเพราะเราเป็นคนที่โดนปลูกฝังมาว่าพ่อแม่มีพระคุณต่อให้เขาจะทำอะไรกับตัวเราก็ได้เขาก็ยังเป็นผู้มีพระคุณเราไม่สามารถเกลียดเขาเราไม่สามารถว่าเขาในเรื่องที่เขาทำผิดต่อเราได้เราไม่สามารถให้พ่อแม่มาขอโทษเราได้เพราะเราเป็นเด็ก สุดท้ายนี้เราแค่อยากรู้จริงๆว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่เคยเสียใจกับสิ่งที่แม่ได้ทำกับเราบ้างไหมในการที่แม่ไม่เคยปกป้องเราและปล่อยให้พ่อเลี้ยงคุกคามทางเพศเราลวนลามเรา เมื่อไหร่แม่จะเลิกอวยว่าเขาเป็นคนดีสักที เมื่อไหร่แม่ที่เป็นคนดีของเราจะสามารถแยกถูกผิดได้สักที หรือว่าแม่มองว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติเรื่องธรรมดา เราอยากรู้ว่าเราสามารถแจ้งความดำเนินคดีกับพ่อเลี้ยงได้ไหมคะตอนนี้เราโตแล้วโดยที่ไม่ต้องให้ผู้ปกครองไปแจ้งความแล้วเราสามารถแจ้งความเองได้ไหมคะ
#ใครมีประสบการณ์โดนพ่อเลี้ยงลวนลามตอนเด็กบ้างค่ะ แล้วจัดการกับปมในใจยังไงกันบ้าง
ขอเล่าถึงประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ตอนนี้เราอายุ 22 ย่าง 23 อาศัยอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยง เราคือเด็กคนนึงที่เติบโตมาในครอบครัวที่แม่มีสามีใหม่เพราะเราเสียไปตอนเราอยู่ป. 1 ความรักทำให้คุณตาบอดเราโตมาเราถึงได้เข้าใจเพราะตั้งแต่แม่มีสามีใหม่แม่เราที่เคยเป็นคนดีที่เข้าวัดทำบุญมาตลอดก็ไม่สามารถแยกถูกผิดได้ แม่มีสามีใหม่โดยที่สามีใหม่ ของแม่ไม่ได้ดีกับเราเขาเป็นเหมือนคนที่เป็นโรคจิต ต่อหน้าคนอื่นเขาดูเป็นคนซื่อๆใสๆเป็นคนใจดีแต่จริงๆแล้วเขาเป็นคน โมโหร้ายและ เป็นคนที่มีความผิดปกติทางเพศชอบลวนลามเด็ก เราคือหนึ่งในนั้นที่โดนเขาลวนลามเรียกได้ว่าโดนคุกคามทางเพศตั้งแต่เขาคบกับแม่เราใหม่ๆเราบอกแม่เราแล้วแต่แม่เราบอกเราแค่ให้เราอยู่ให้ห่างเขาให้เราดูแลตัวเองให้ดีเราโดนลวนลามมาตลอดจนเราอายุประมาณ 14-15 วันที่เราเริ่มเข้มแข็ง เราจำครั้งแรกที่เราบอกแม่ว่าเราโดนลวนลามได้แต่มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยพอหลังจากครั้งแรกที่เราบอกแม่และไม่มีอะไรดีขึ้นเลยทำให้เราไม่กล้าที่จะบอกแม่อีกเขาก็ทำการลวนลามเราแบบนั้นมาตลอดหลายปีตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กเขาจับหน้าอกจับตรงนั้นของเราหาโอกาสเวลาที่แม่เราไม่เห็นมาจับหน้าอกเราจับตรงนั้นของเราตลอดบางครั้งเวลาเราอาบน้ำเสร็จและมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาก็จะมาแอบดูตอนที่เรามีห้องส่วนตัวมันมีรูตรงประตูเขาก็มาแอบดูเรา แม่เราเห็นในบางครั้งแต่แม่บอกให้เราระวังตัวเราไม่เคยเห็นสักครั้งเลยที่แม่ไปด่าเขาไปว่าเขาไปเตือนเขาว่านี่มันไม่ใช่เรื่องถูกต้องที่สมควรมาทำแบบนี้แม่เราบอกแค่ให้เราอดทนนี่แหละที่เราบอกว่าแม่เราแยกถูกผิดไม่ได้ มันเป็นปมในใจเรามาตลอดตั้งแต่เด็ก พอเราเริ่มโตอายุ 18-19 แม่กลับมาพูดว่าพ่อเลี้ยงเขารักเราเหมือนลูกทั้งๆที่แม่ก็รู้มาตลอดว่าเขาทำอะไรกับเรามาบ้างแม่พูดอย่างนั้นได้ยังไง เราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่มีนิสัยขาดความรักจากแฟนไม่ได้เรารู้ว่ามันเกิดจากอะไรแล้วเราก็ย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้แม่เราไม่เคยให้ความรักกับเราเลยทำให้เราต้องพยายามไขว่คว้าหาความรักจากคนภายนอกตลอด เพราะความรักของแม่เรามีให้แค่กับสามีใหม่ของแม่เท่านั้น ในชีวิตเรามีปัญหาอะไรไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่เราไม่เคยบอกแม่เราไม่เคยปรึกษาแม่เพราะอะไรรู้ไหมคะเพราะว่าตอนเด็กที่เราโดนลวนลามจากพ่อเลี้ยงของเราครั้งแรกแม่กลับไม่สามารถช่วยแก้ปัญหาอะไรได้เลยมันเลยทำให้เรารู้ว่าไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรใจใหญ่หรือเล็กเราไม่สามารถพึ่งพาแม่ได้แม่เราเป็นคนชอบทำบุญเข้าวัดให้ทานช่วยเหลือคนทุกๆคนคิดว่าแม่เราเป็นคนดีอาจจะใช่ที่แม่เราเป็นคนดีแม่เราพาพ่อเลี้ยงเราเข้าวัดช่วยสร้างประตูวัด ตั้งโบสถ์ทำบุญนู่นนี่นั่น แต่ไม่เคยเลยไม่เคยเลยที่พ่อเลี้ยงเราจะเปลี่ยนนิสัยได้บางครั้งเราก็คิดนะสันดานมันคงเปลี่ยนไม่ได้จริงๆเพราะทุกวันนี้เวลาที่เขาเห็นเด็กไม่ว่าจะเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงเล็กๆเขาก็จะเดินเข้าไปจับตรงนั้นของเด็กเสมอ ทำทีเหมือนเป็นคนดีเหมือนหยอกล้อแต่ไม่ใช่เรารู้ว่ามันเป็นยังไงเรารู้ว่าเขาคิดยังไงมันทำให้เราขยะแขยงมาก เราไม่รู้เลยว่าเวรกรรมมันมีจริงหรือเปล่าเพราะทั้งที่พ่อเลี้ยงเขาทำกับเราแบบนั้นแต่เขาก็ไม่เคยได้รับกรรมเลยผู้คนที่รู้จักเขาก็คิดก็เห็นว่าเขาเป็นคนดีก็เชิดชูว่าเขาเป็นคนดี เราทำเวรทำกรรมอะไรไว้หรอชีวิตเด็กคนนึงถึงได้ถูกสร้างปมอันน่ารังเกียจอันนี้ไว้ และถ้าจะมาบอกเราว่ารักเราเหมือนลูกเหมือนหลานพ่อเลี้ยงเราที่เขามีหลานเป็นผู้หญิงทำไมเขาไม่ทำกับหลานเขาเหมือนที่ทำกับเราล่ะ ทุกครั้งที่เรามองเขาเราก็เห็นแค่ตาแก่รูปจิตที่พยายามจะคุกคามทางเพศเรามาตลอดเกือบ 10 ปี แล้วเสแสร้งบอกคนอื่นว่ารักเราเหมือนลูก สิ่งดีๆที่เขาทำให้เรามันก็มีแต่สิ่งไม่ดีที่เขาทำให้เรามันก็เกินที่จะให้อภัยตอนนี้ที่เราโตแล้วอายุ 20 กว่าแล้ว พอเราเอาเรื่องนั้นมาพูดกับแม่สิ่งที่แม่พูดกับเราคือทำไมเราต้องเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นทำไมเราไม่ให้อภัยพ่อเลี้ยงเรา เราสงสัยนะว่าแม่เขายังเป็นแม่เราจริงๆหรือเปล่า เรื่องแบบนี้มันให้อภัยกันได้หรอคนที่ทำกับเด็กเช่นเราในตอนนั้น ยิ่งโตแล้วยิ่งหมดศรัทธาในตัวแม่เราเจ็บเรามีปมกับสิ่งที่แม่ปล่อยให้ผู้ชายที่แม่รักมาทำกับเราโดยที่แม่ไม่เคยปกป้องเราเลย เราคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเราเป็นแม่คนแล้วเกิดเหตุการณ์เหมือนที่เกิดกับแม่เราเราจะทำตัวเหมือนแม่เราได้ไหมเราจะทำตัวเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับลูกตัวเองได้ไหม ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับแม่เราชอบเอาเรื่องที่เป็นปมของเราที่โดนกระทำจากคนรักของแม่มาพูดเพราะว่ามันเป็นเรื่องที่เราไม่สามารถลืมได้มันเป็นเรื่องที่สร้างความเจ็บปวดให้ชีวิตเรามากที่สุดแต่เหมือนอย่างที่พูดกันนั่นแหละคนที่ไม่เคยโดนมักจะไม่เข้าใจว่าโดนกับตัวเป็นยังไง ทุกวันนี้เราก็ยังรักแม่เราอยู่นะ รักเพราะเราเป็นคนที่โดนปลูกฝังมาว่าพ่อแม่มีพระคุณต่อให้เขาจะทำอะไรกับตัวเราก็ได้เขาก็ยังเป็นผู้มีพระคุณเราไม่สามารถเกลียดเขาเราไม่สามารถว่าเขาในเรื่องที่เขาทำผิดต่อเราได้เราไม่สามารถให้พ่อแม่มาขอโทษเราได้เพราะเราเป็นเด็ก สุดท้ายนี้เราแค่อยากรู้จริงๆว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่เคยเสียใจกับสิ่งที่แม่ได้ทำกับเราบ้างไหมในการที่แม่ไม่เคยปกป้องเราและปล่อยให้พ่อเลี้ยงคุกคามทางเพศเราลวนลามเรา เมื่อไหร่แม่จะเลิกอวยว่าเขาเป็นคนดีสักที เมื่อไหร่แม่ที่เป็นคนดีของเราจะสามารถแยกถูกผิดได้สักที หรือว่าแม่มองว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติเรื่องธรรมดา เราอยากรู้ว่าเราสามารถแจ้งความดำเนินคดีกับพ่อเลี้ยงได้ไหมคะตอนนี้เราโตแล้วโดยที่ไม่ต้องให้ผู้ปกครองไปแจ้งความแล้วเราสามารถแจ้งความเองได้ไหมคะ