เราแค่อยากจะมาเล่าให้ชาวพันธทิปฟังค่ะ มันเป็นความอึดอัดมาหลายครั้งของเรา ที่ทำให้ตอนนี้เราไม่กล้าที่จะคุยกับใคร เชื่อใจใครได้เลย เหมือนใจมันพัง มันเฟวไปหลายครั้ง จนมันไม่อยากรักใคร คบใครจริงๆแล้ว เหตุเกิดจากหน้าตาเราเนี่ยแหล่ะค่ะ เราเป็นคนธรรมดาที่เราไม่ได้สวยเหมือนคนสมัยนี้ หน้าเราไม่ได้เป็นสิว แต่เป็นจุดด่างดำของสิว เป็นรอยแค่นั้นเอง เราบอกตามตรงนะ เราไม่เคยชอบคนที่น่าตาเลย คนที่เข้ามาคุยกับเราคือธรรมดามากเลย ไม่หล่ออะไรเลย เราไม่เคยตัดสินคนเพียงน่าตา เราตัดสินคนจากนิสัย ทัศนคติล้วนๆ แต่แล้ววันึงเราเจอคนๆนึงเข้ามาในชีวิตเรา เราคิดว่าเค้าเป็นคนดี ทัศนคติดี ไม่เหมือนกับคนที่เราคุยผ่านๆมา เราคุยกันมาเรื่อยๆ จนวันนึง เราถามเค้าว่าเค้าชอบคนสวยมั้ย เพราะเราน่าธรรมดาเลย ไม่ได้สวยแบบคนสมัยนี้นะ เค้ากับบอกเราว่า เค้าไม่เคยชอบคนสวย เค้าไม่ชอบคนสวยเลย คนสวยดูแลยาก เค้าไม่อยากมีแฟนสวยที่ต้องมานั่งระแวง เค้าไม่ชอบ ทัศคติที่เราฟังในวันนั้นเรารู้สึกว่าเค้าคิดแบบเดียวกับเราเลย เราเลยคิดว่า เค้าคงไม่ชอบจริงๆแล้วจะคุยจะคบกันได้ยาวๆ แล้ววันนึงเค้าขอวิดีโอคอลหาเรา เราก็ชั่งใจอยู่เหมือนกันค่ะว่าจะวิดิโอคอลดีมั้ย ใจจริงก็อยากให้เค้ามาเจอเราตัวจริงๆดีกว่าเพราะเราถ่ายรูปไม่ขึ้น เราไม่ได้บอกว่าตัวจริงเราสวยอะไรมากนะ แค่อยากให้เจอตัวจริงดีกว่าเพราะในรูปหน้าเราจะเพี้ยนๆไป อีกอย่างบ้านเค้ากับเราก็ไม่ไกลกันนะขับรถแค่1 ชม 16นาทีเอง เค้าก็ว่างด้วย เค้าเลยบอกว่าถ้าคุยกันนานๆ เค้าจะไปหา จนเค้าพูดมาเรื่อยๆ ในที่สุดเราคิดว่าถ้าจะคบกันนานๆเราก็ต้องแสดงความจริงใจต่อกันไม่เฟคอะไรต่างๆ แล้วเราก็คิดว่าสิ่งที่เค้าพูดมาทั้งหมดจะเป็นเรื่องจริง เราเลยวิดีโอคอลให้ตามที่เค้าขอ แต่เราก็ย้ำเสมอว่ามาเจอตัวจริงดีกว่าในรูปไม่สวยนะ สุดท้ายเค้าเห็นเรา เค้าคงผิดหวังอะค่ะ เค้าก็คุยกับเราในวันนั้น พอวันรุ่งขึ้นเค้าก็เปลี่ยนไปจากที่ทักเรามาตอนเช้าๆก่อน กลายเป็นไม่ทัก ไม่ถามเวลาเรานิ่งๆเงียบหายไป จนเราต้องมานั่งว่าเราทำไรผิดไป หรือเรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืน เราเป็นคนเคลียๆค่ะอยากรู้อะไรก็ถามตรงๆพูดตรงๆไม่อยากเก็บความรู้สึกแล้วมานั่งคิดเอง เราเลยถามเค้าไปว่าเมื่อคืนเราพูดอะไรผิดไปขอโทษนะ กลายเป็นว่าเค้าบอกไม่ได้อะไรเลย งานยุ่งทั้งวัน แต่การกระทำมันไม่ใช่อะ เราเลยคิดว่าน่าจะเป็นประเด็นที่เรื่องหน้าตาแน่ๆเราเลยไม่อยากจะถามอะไรอีก ให้มันจบๆไปเพราะก็รู้คำตอบแล้ว เราไม่ชอบการตื้อด้วย 
       เหตุการณ์ในวันนั้นมันเลยทำให้เรารู้สึกว่าสุดท้ายแล้วคนที่บอกไม่ชอบน่าตาสวยมันไม่มีอยู่จริงหรอก พูดให้ดูดีไปงั้นเพราะสุดท้ายคนทุกๆคนก็ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดเพอร์เฟคที่สุดให้กับตัวเองอยู่ดี เราบอกตามตรงนะเราเฟวมากๆเลย มันทำให้เรารู้สึกว่า  มากเลยกับสิ่งที่เค้าพูดมากับการกระทำ มันย้อยแย้งกันมาก  เอาจริงเค้าก็ไม่ได้หล่อนะ หน้าที่การงานก็ไม่ได้ดีสูงส่งอะไร ตำแหน่งก็น้อย เรายังไม่รังเกียจเค้าเลย แต่ก็ช่างเหอะ มันแค่ทำให้เรารู้สึกว่าเราเจอคนแบบนี้อีกแล้วหรอ ทำไมเราก็ไม่ได้มองคนสูงๆนะแต่สิ่งที่เราเจอแต่ละคนตรงข้ามกับเราหมดเลย เอาหน้าตามาเป็นตัวตัดสิน มันทำให้เราไม่อยากคุย ไม่อยากคบใคร เชื่อใจใครได้เลย มันเหมือนคนใจพัง ความรู้สึกพัง ถ้าใครพูดอะไรมาตรงๆจริงจังจริงใจจริงๆเราคงไม่สามารถเชื่อใครได้อีกแล้วอะ ต่อจากนี้เราคงไม่เลือกใครเข้ามาในชีวิตแล้วต่อให้เราดูแลหน้าตาให้มันดีแค่ไหน เราคงไม่กล้าจริงใจกับใครแล้วจริงๆ มันคงไม่มีผู้ชายคนไหนที่มองที่นิสัยแล้วมั้งใช่มั้ยคะ ทำไมคนทั้งโลกไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายทำไมต้องเอาน่าตามาตัดสินตั้งแต่ยังไม่ได้ดูที่นิสัยเค้าเลย เหมือนไม่ให้โอกาสเค้าเลย ไม่สวยก็แย่หน่อยเนาะ