..  
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/41859652/desktop

เพื่อนคนนี้รุ่นน้องล่ะนะ คบกันมาถี่ห่างเรื่อยๆจนเธอมาอยู่ถนนสายที่เราต้องผ่าน เพื่อนร่วมแก๊งของเราชอบเที่ยว เธอร่วมอยู่ด้วย เที่ยวกลางคืนด้วยนะ แน่นอนว่าเธอคงคิดสะระตะแล้วว่าต้องยึดเราเป็นหลัก

ค่ำวันหนึ่งเรานั่งรถแท็กซี่ติดเป็นชั่วโมงไปงานแต่งงานโรงแรมที่ราชดำริ

โทรศัพท์ของน้องนี้เข้ามาสี่หนว่าทำไมยังไม่มา จะถึงหรือยัง แถมบอกว่าเพื่อนผู้ชายให้โทรตาม เธอบอกเขาว่าโทรไปสี่หนแล้วนะ  น่าจะหมายถึงเธอห่วงใยเรา?

แต่เมื่อถึงงานแล้วจึงบอกว่าลูกจะมารับ เธอก็ได้หาคนอื่นที่จะไปส่งเธอแล้ว มิได้ต้องกลับกับเราเช่นทุกครั้ง

ครั้งต่อมา เที่ยงแล้วมีสายเธอเข้ามา แต่เสียงเป็นอาจารย์เรา อธิการบดี ท่านบอกให้เรามาที่บ้านมีเลี้ยงรุ่นๆหนึ่ง แต่ทำไมเพื่อนเราสองสามคนก็ไปด้วยไม่รู้ได้

อาจารย์โทรมาเองขนาดนี้ก็ต้องไปสินะ ไกลจังนั่งแท็กซี่ไปเกือบสองร้อยบาท ไม่ขับรถไปเอง

ไปถึงก็ให้แปลกใจว่าเขาก็กินกันเสร็จแล้วๆไม่เห็นมีเหตุอันใดที่อาจารย์ต้องโทรเรียกเรามา

ได้แต่สงสัยว่าคงบอกอาจารย์ว่า ถ้าอาจารย์โทรตามเราต้องมา  เข้าใจถูกแล้ว แต่ทำไมคิดช้าจัง หรือว่ากลับเองไม่ได้จริงๆ  นึกทบทวนเหตุการณ์จนถึงทุกวันนี้..

จนถึงเวลากลับเพื่อนชายคนที่ได้ยืมเงินก็อาสามาส่ง เธอก็ย่อมต้องติดมาด้วย ทีนี้เพื่อนก็ขับตรงมาทางบ้านเรา มิได้เฉียดไปทางบ้านเธอๆก็พูดขึ้นว่า ไม่ผ่านบ้านเธอ ก็เลยต้องบอกว่า นั่งแท็กซี่สิ

ก็ในเมื่อคนขับไม่สนใจถามแล้ว ก็ต้องคิดเกรงใจบ้าง..

  วันหนึ่งสายของเธอเข้ามาว่าพี่ไม่ได้ไปไหนนานแล้วนะ อยู่บ้านเซ็งเปล่าๆ ไปทำบุญกันมั้ยที่วัดปทุมราชประสงค์มีทำแล้วส่งไปอินเดีย พุทธคยาด้วย ได้บุญไกลเลย มีฟังเทศน์ด้วย

เอ้า..ไปก็ไป บอกหลังจากฟังเธอร่ายยาว

ก็ต้องขับรถไปรับเธอแล้วเธอบอกว่าให้ไปทางถนนพระรามสี่นะ ทั้งที่ถนนที่เราวิ่งเป็นสุขุมวิทตรงไปวัดปทุมวนารามได้เลย

ที่ถนนพระรามสี่เธอบอกให้แวะบริษัทขายตรงนี้ก่อนนะ ขึ้นหาที่จอดรถแล้วมาด้วยกัน เข้าไปยังออฟฟิซที่เธอคงทำงานด้วย

พี่ช่วยเซ็นชื่อเอกสารให้หน่อยนะ เอกสารอะไรเซ็นไปแล้วยังข้องใจจนถึงทุกวันนี้ จนท. เตรียมไว้แล้ว แต่เราสิไม่ได้เตรียมตัว อยู่ในโอวาทเธอตั้งแต่มาถนนพระรามสี่แล้ว
หลังจากเสร็จธุระของเธอแล้วจึงไปวัดปทุมทำบุญฟังพระเทศน์

ส่วนเกินที่ไม่ได้รู้ทันก่อนมาคือ
การที่เธอต้องการหาคนมาช่วยเซ็นชื่อ ให้ขับรถให้ เป็นเราหรือนี่  เรียกว่ากุศโลบาย...

ยังมีอีก..

วันหนึ่งสายเธอเข้ามา ถามวันนี้ "พี่ไปไหนหรือเปล่า"
ตอบว่า"เปล่า ทำไมหรือ?

" อยากชวนพี่ไปกินส้มตำ อร่อยเชียว หนูเลี้ยง ไปเดินดูของกิน  ตลาดอตก. กัน"

"โอย..ทำไมไปไกลนัก"

"พี่ไม่เคยไปตลาดอตก. นานเท่าไรแล้ว ไปเหอะ เปิดหูเปิดตาตลาดนัดจตุจักร"

ตกลงขับรถไปรับแล้วข้ามเมืองไปจอดรถย่านอตก. เดินไปร้านส้มตำเล็กๆ ไม่หรูหราหรือเชลล์ชวนชิม กินเสร็จพาเดินแถวนั้นแล้วเดินลิ่วมาอตก.

แต่แวะเข้าร้านขายเฟอร์นิเจอร์เก่า เธอรีบไปตรงที่กลัวว่าของจะไม่อยู่แล้ว โต๊ะตัวเล็กๆที่คงมาดูไว้ก่อนแล้ว เนื่องจากเธอทำงานย่านนี้ เป็นอันว่าเธอได้ขนโต๊ะใส่รถยุโรปตราดาวที่มีพี่สูงวัยขับบริการ  เดินเข้าตลาดอตก. หน่อย  เพราะธุระของเธอสำเร็จแล้ว อีกหนหนึ่ง

ส่วนเรื่องเล็กน้อยว่าจะมาหาที่บ้าน รอเท่าไรก็ไม่เห็นมาสักที ที่แท้ก็นัดคนอื่นดื่มเบียร์หน้าแดงมาหาแป็บเดียว เพราะคนที่นัดอยู่หมู่บ้านเดียวกับเรา

เพิ่งมานึกได้เขียนตอนมีเวลาทบทวนความจำยามป่วยแพ้วัคซีนโควิด รู้สึกมากมายว่าทำไมเราคิดช้านัก แต่ไม่ได้บอกเธอหรอก ว่าเราไม่โอเคในการคบเพื่อหลอกใช้ แค่ไม่ได้คุยกันอีก เพราะยังนึกได้เป็นหางว่าวเลยเชียวทั้งทางตรงทางอ้อม

เพื่อว่าเจอหน้าก็ยังทักทายกันได้  เธอทำตัวเป็นคนธรรมะแล้ว ผลกรรมที่ทำด้วยเจตนาช่วยแปลงเป็นกุศลบุญต่อเราด้วยเทอญ สาธุ..    

เอวังก็มีประการเช่นนี้..

เพื่อนแต่ละตอนจะเข้มข้นขึ้นนะยะ..

'พลอยแดง'