เริ่มต้นจากครอบครัว ครอบครัวเราคาดหวังให้เราเรียนพยาบาล ช่วงมอปลายเราเป็นคนที่อิสระมากๆไม่ค่อยคิดเรื่องเรียนเป็นใหญ่เป็นโตหรือข้าราชการ เราเลยไม่ค่อยได้สมัครอะไรมาก แต่ลงคณะพยาบาลไว้ที่หนึ่ง พอติดเราก็มาเรียนตามที่ครอบครัวคาดหวัง โดยไม่รู้ว่าสายนี้เป็นอะไรยังไง
แรกๆเรียนทฤษฎีเราก็เรียนๆสอบๆไปเรื่อยๆก็ผ่านไปได้เหมือนตอนเรียนมัธยม แต่ช่วงปี 2 มีฝึกภาคปฏิบัติ ตอนนั้นเกิดเหตุสุดวิสัยทำให้ไม่ได้ฝึก 
ต่อมาเรากลับมาเรียนทฤษฎีต่อ จนปี 3 เทอม 1 เราต้องขึ้นฝึกตัวเดิมที่ไม่ได้ฝึกตัวแรกพร้อมเพื่อนที่ฝึกตัวที่สอง เราฝึกได้ 1 สัปดาห์แบบร้องไห้ทุกวัน เครียด ท้อ รู้สึกไม่ใช่ตัวเอง รู้สึกไม่ใช่ที่ที่ควรอยู่เลย เพราะได้เห็นสภาพการทำงานจริงๆแล้ว แต่ได้รับรู้ตอนอยู่ปี 3 ก็ช้าไป เราจึงปรึกษาครอบครัวและอาจารย์ จึงได้หยุดการฝึกไว้อีก แต่ไม่ได้ลาออก (เพราะปัจจัยด้านการเงิน ครอบครัวจะไม่ให้เรียนต่อคณะอื่น เราเองก็ยังไม่มีเป้าหมายเพราะมันเลยช่วงที่เราค้นหาตัวเองต่อเพราะเรียนหนัก และสงสารครอบครัว) 
ปี 3 เทอม 2 เราพักไป 3 เดือน ก็คือปัจจุบันตอนนี้ ต้องกลับมาฝึกตัวแรกที่ค้างไว้กับรุ่นน้อง แต่พอถึงวันจะขึ้นฝึก ความรู้สึกเดิมมันกลับมา เราเครียดไปหมดทุกอย่าง จะอยู่ก็เหมือนทำร้ายตัวเอง แต่ถ้าผ่านไปได้ อนาคตข้างหน้าจะดีมาก แต่ระหว่างทางมันมีแต่หนามสำหรับเรา 
ถ้าจะลาออกตอนนี้ ก็คิดว่าเสียเวลาไปมากแล้ว ออกไปก็ยังไม่มีเป้าหมายชัดเจน แถมยังมีวุฒิแค่มอหก ตอนนี้คุยกับคนใกล้ตัวไปก็ไม่ช่วยอะไร ไม่มีทางออกเลย ถามความเห็นใครก็ไม่ได้ เราเครียดมากตอนนี้ กลัวไปหมด 

ปล.ช่วงมอปลายเรามีสิ่งที่เราชอบและสิ่งที่เราอยากทำนะเคยสมัครคณะมีเดียไปแล้ว จบที่แค่สมัคร เคยติดสถาปัตย์แต่ไม่มีโอกาสได้สัมภาษณ์ เราชอบศิลปะแต่ไม่มีโอกาสพัฒนาด้านนี้เลย 
ปล2.ตอนนี้เรียนหนักอยู่กับคณะพยาบาลอย่างเดียวมา 3 ปี เลยไม่มีแพชชั่นทำอย่างอื่น ถ้าจะลาออกเราเลยเครียดมากๆ🥹
ปล3.เราลูกคนโตอนาคตจึงเป็นภาระการที่หนักมากสำหรับเรา เพราะอยากเลี้ยงครอบครัวได้ แต่ตอนนี้จะเป็นภาระให้ครอบครัวซะเอง