ต้องบอกก่อนเลยว่า เราอยู่กับปู่และย่ามาตั้งแต่4ขวบ เพราะพ่อแม่แยกทางกัน  ปู่จะเป็นคนที่ดูแลเราซะเป็นส่วนใหญ่ เพราะย่าเคยบอกปู่ว่าถ้าเด็ก ผช จะไม่เลี้ยงเพราะเลี้ยงยาก และที่บ้านก็จะมี ป้าเราและ ลูกสาวป้าเราอาศัยอยู่ด้วย ซึ่งการแสดงออกของย่าที่มีให้เรากับหลาน ผญ ก็ต่างกันสิ้นเชิงมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว และจุดเปลี่ยนคือปู่มาจากไปตอนเราอายุ17   ย่าจะให้เราหางานทำเลย จะไม่ให้เรียนเพราะไม่มีปู่ก็ไม่มีคนส่งเรียน พ่อกับแม่ ก็ให้ไม่กี่บาท ย่าบอกส่งไม่ไหว ตอนนั้นเราก็ขอให้แม่เราส่งจนจบ ปวช  พอเราจบ ปวช เราก็ทำงาน 7-11 และเรียน ปวส เฉพาะวันอาทิตย์ ตอนนั้นได้เงินเดือน6500 ต้องให้ย่าเดือนละ1500  และรับผิดชอบค่าไฟในบ้าน และเวลาช๊อตเดือนไหน ขอยืมย่าก็ไม่ให้บอกต้องให้ลูกสาวป้าเราไปเรียนวันละ100  เราก็เดือดร้อนพ่อบ้างแม่บ้าง บางเดือนนะ.  พอจบ ปวส เราก็เข้าโรงงาน โตโยต้า ได้เงินเดือน 12,000บาท ซึ่งเราดีใจมาก เพราะไม่เคยได้เงินเดือนถึงหมื่น แต่ที่หนักกว่าเดิม ย่าขอเราเป็นเดือนละ3000  ตอนแรกเราบอกไม่ได้หรอก เพราะเรารับผิดชอบอะไรในบ้านเยอะแยะไปหมด สิ่งที่เกิดขึ้นคือโดนด่าสาดเสียเทเสีย จนมีช่วงที่เราไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้แล้ว แต่แม่ก็บอกให้เราทนไปก่อน และเราเองกลัวออกไปแล้วไม่รอด กลับมาจะหนักกว่าเดิม เลยทนต่อไป. และย่าเราก็ไม่แผ่ว ขอเพิ่มปี500  เราทำงานโตโยต้า7ปี  กลายเป็นต้องให้ย่าเดือนละ5000   ซึ่งเราเหนื่ิอยและท้อมากๆ  เพราะอยากได้อะไร ก็แทบไม่เคยได้เลย มีเหลือบ้างก็เพราะโบนัสรายปี ที่ยอมรับตรงๆ ว่าโกหกย่า ว่าได้แค่2หมื่นบ้าง 3หมื่นบ้าง แล้วแต่ปี  เลยแบ่งให้เขาแค่ปีละ1หมื่น แต่ความจริงเราได้ปีละประมาน7-8หมื่น  พอเรามามีแฟนและแฟนเรามีธุรกิจร้านอาหารสัตว์ เราเลยออกมาทำด้วยกัน ซึ่งนี่คือจุดที่ย่าเรา เหมือนคนคลั่งเลย เค้าไม่โอเคกับแฟนเรา ไม่โอเคกับการที้เราออกจากงาน เหมือนกำลังกลัวว่าแฟนเราจะเป่าหูอะไรเรา ซึ่งเค้าไม่เคยยุ่ง  หลังวันที่25ของทุกเดือน ย่าโทรหาเราทุกวัน จนกว่าเราจะส่งเงินให้ และยิ่งเราช้า ย่าจะยิ่งมีอารมณ์และใช้คำพูดแต่เรื่องบุญคุณ และที่ทำให้เราต้องมาระบายในวันนี้ คือล่าสุดเรากับแฟน ยุ่งธุระเรื่องร้าน ย่าโทรมาไม่รับ แค่3วันที่เราเหนื่อย และไม่รับสาย แต่ก็เกินวันที่1 ที่ต้องส่งเงินให้เค้า ทุกคนครับ ย่าเราให้ลูกสาวป้า ขับรถมาส่งถึงร้านเราเลย เราอายคนในร้านมากๆ ย่ามาพูดแต่เรื่องเงิน ใส่เราไม่ยั้งเลยเรื่องไม่รับโทรศัพย์ แถมบอกเราอีกว่าอย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้ ถ้าจะไม่ให้เงินเค้า ให้เราหาค่าเลี้ยงดูไปให้2แสน แล้วไม่ต้องส่งเงินเค้าอีกแล้ว เราอายคนอื่นมากๆ อายแฟน อายคนงานในร้าน จนเราระบายให้แฟนฟังทั้งหมด จนแฟนบอกว่า แบบนี้แย่นะ เราไม่รู้ว่ามีใครเคยเจอแบบเราไหม แต่มันรู้สึกเสียใจจนจุกไปหมด ที่คนที่เรารักและพยายามไม่โต้เถียงเพราะคิดแค่ว่า วันที่พ่อแม่แยกทาง ก็ได้เขาเราถึงโตมาได้ แต่สิ่งที่เราพบเจอวันนี้ เหมือนเราคือผลผลิตของเรา หรือตัวอะไรสักอย่างที่เขาไม่ได้มองว่าเราคือหลานเลย เดือดร้อนไม่เคยช่วย แถมไม่สนใจด้วยว่าเดือดร้อนอะไรแต่ถึงเวลาของเค้าต้องได้  ล่าสุดเข้าไปคุยกับย่า เพื่อขอลดเหลือ3000ต่อเดือน  ย่าไม่โอเค ต่อว่าถึงแฟน ว่าเป็นเพราะแฟนใช่มั้ย โอ้ย โคตไม่เข้าใจอะไรเลย อธิบายภาระให้ฟัง ก็ไม่สน โทษแต่ว่าเป็นเพราะแฟนเรา เหนื่อยมากจริงๆเพื่อนๆทุกคน เราควรหาทางออกแบบไหนดีครับ