ผมเป็นผู้ชายคนนึง(ขอไม่ระบุอายุ)เป็นคนที่ส่วนใหญ่จะวาดรูปลงทวิตเตอร์ ผมมีน้องอยู่สองคน คนนึงเป็นสายเลือดเดียวกัน อีกคนนึงเป็นลูกของพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงเป็นคนที่รักน้องคนเล็กมาก ซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไร ก่อนหน้านี้พ่อเลี้ยงของผมเป็นคนที่เรียบง่าย ทำอะไรก็ง่ายๆ แต่หลังๆเริ่มใช้อารมณ์ เป็นหลัก บางทีก็ทำลายข้าวของ ส่วนใหญ่จะเป็นของที่อยู่รอบตัว และที่ผมโมโหครั้งนั้นคือระหว่างที่ผมเรียนออนไลน์อยู่พ่อเลี้ยงมีอาการเหมือนกับว่าโกรธบางอย่างอยู่ เขาเลยมาทำลายคอมพิวเตอร์ ที่ใช้เรียนอยู่ ผมจึงต่อว่าเขาไปสักพัก เขาก็เริ่มสวนและด่าผมว่า 'ทำตัวโง่เหมือนแม่เลยแต่ละวันไม่ทำอะไรซักอย่าง' แต่ผมคิดว่าคำพูดนี้ทำให้ผมปวดใจมาก เพราะว่า แม่ของผมเป็นลูกจ้างบริษัทบางครั้งไม่ค่อยได้ดูแลผม แต่ยังไปส่งผมที่โรงเรียนได้ทุกวัน และให้ค่าใช้จ่าย ต่างๆกับผม แต่พ่อเลี้ยงเปิดร้านกะทิ ลงทุนขายบ้านเพื่อเปิดร้านปั่นมะพร้าวน้ำกะทิ พอหลังจากที่เกิดเรื่องที่พ่อเลี้ยงได้ทำลายข้าวของ ผมก็อยู่โดยที่ไม่สนใจพ่อเลี้ยงอีก ใช่แล้วพ่อเลี้ยงไม่ค่อยจะยุ่งกับผมแล้ว แต่ไปยุ่งกับน้องคนกลางแทน พ่อเลี้ยงคนนี้ให้น้องทำงานจนถึงค่ำ บางครั้งก็จะตบตีเวลาที่ทำงาน ผมช่วยงานทุกอย่างที่บ้าน น้องผมได้ช่วยพ่อเลี้ยง น้องผมทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็น ได้แค่20บาท แต่พอหลังๆ น้องของผมก็เริ่มป่วยมีอาการทางจิต ทำให้พ่อเลี้ยงเริ่มดุด่าไม่หยุด เพราะบางครั้งผมอยากให้น้องคนกลางของผมนอนพักบ้างผมจึงไปช่วยแทน แต่พอผมไปช่วยเขาดันทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินที่พูด บางครั้งผมตักข้าวเขาเขวี้ยงจานจนข้าวหกหมด ผมเลยมีนิสัยเกลียดคนที่ทำลายข้าวของของตนเองมาก บางครั้งผมบอกแม่ว่าให้ไล่เขาออกจากบ้าน แต่เขาไม่ยอมออก ผมจึงไร้ทางเลือกที่จะไล่ ส่วนน้องคนเล็กทำตัวกร่างและยั่วโมโหผมกับน้องคนกลางทุกครั้งผมก็ทำอะไรไม่ได้แค่แตะโดนนิดหน่อยก็โดนพ่อเลี้ยงดุแล้ว ผมสงสารน้องคนเล็กเหลือเกินที่เกิดมาเป็นลูกคนแบบนี้ เวลาผมวาดรูปลงแต่ละครั้งผมมักจะโดนน้องคนเล็กลบจนต้องวาดใหม่เสมอเลย ตอนนี้ผมได้อยู่เหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมอยากให้ทุกคนได้รับรู้เรื่องราวของผม ผมเป็นโรคซึมเศร้า มาตั้งแต่อายุ13ปียันปัจจุบัน ผมมีอาการระแวงตลอดเวลา และผมเป็นคนที่สนทนากับคนอื่นไม่เก่ง ถ้าหากว่าผมทำให้ใครไม่พอใจต้องขออภัยอย่างสูงด้วย ตอนนี้เรื่องราวของผมก็ได้มีอยู่เพียงเท่านี้ ขอบคุณครับ