เราใช้ชีวิตอยู่กับคำว่าไม่สวยมาตั้งแต่เกิด คือทั้งคนภายนอกบอกและส่องกระจกดูตัวเองมันไม่สวย ไม่พอใจในตัวเองจริงๆค่ะหน้าบาน ดั้งแหมบ กรามใหญ่ อ้วน เราไม่เคยภูมิใจในตัวเอง สักนิด เราโดนล้อมาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นมาหน่อย เริ่มมั่นใจ แต่ไม่ได้แปลว่าเราจะยอมรับในตัวเอง ตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยม เราก็โดนมองว่าไม่สวย โดนล้อ โดนมองข้ามความรู้สึกไม่มีตัวตน ไม่ค่อยมีค่า เดินในกลุ่มก็เป็นคนที่ด้อยที่สุดผชมักจะเข้ามาหาเราเพื่อให้เราจีบเพื่อนในกลุ่มที่สวยๆให้ เราโดนปฏิบัติต่างจากทุกคนจริงๆ พอเข้ามหาลัยมาก็ไม่สวย มาเดินกับกลุ่มที่มีแต่คนสวยๆเราดูด้อยมากๆๆ เพื่อนมหาลัย ที่เราคิดว่าเป็นเพื่อน เขาไม่ค่อยอยากให้เราเข้าเฟรมด้วยเวลาลงสตอรี่ อยากถ่ายแค่กับคนสวยๆ หรือถ้าวันไหนเพื่อนอีกคนไม่มาเรียนเขาก็จะโทรตาม อยากเดินกับคนสวยๆดพราะเดินไปไหนผู้ชายมองและสนใจเขาบอกแบบนั้น เราคิดว่าเรามั่นใจกว่าเมื่อก่อน กล้าแต่งตัว กล้าใช้ชีวิต แต่สุดท้ายเราเกิดมาไม่สวย เราไม่รู้คำว่าสวยมันเป็นแบบไหนใครนิยามที่เราเป็นอยู่เราไม่พอใจในตัวเองเรารู้สึกว่าตัวเองมีแต่จุดด้อยไปหมดทั้งเรื่องของความรู้สึกเพื่อนที่คบ ที่เดินด้วย ก็มีหน้าตาปกติ หน้าตาดี เราไปอยู่ไหนก็รู้สึกขี้เหร่ที่สุดไม่ได้คิดไปเองแต่สิ่งรอบข้างแสดงออกชัดเจน เรื่องความรักเราไม่พูดถึงเลยค่ะ เราคงไม่มีวันเจอ คงไม่มีใครชอบคนหน้าตาแบบเรา รู้สึกนอยด์ชีวิตที่ต้องเดินกับคนที่เขาหน้าตาดีกว่า ที่ใครๆก็สนใจเขามีคนรักรายล้อมเต็มไปหมดไม่ว่าเราจะพยามทำยังไงเราก็ยังเป็นเรา