“เป็นไงบ้าง เจ้า ไฟเซอร์ มีอะไรผิดปรกติไหม” ผมโทรถามป้าตลอด เพราะช่วงนี้ ป้าทำงานหนัก อยู่ คนเดียวกับเจ้าแมวสามสี่ตัว ที่พุนพิน
 “ไม่เหมือนกับ ซิโนแวค เลย ไฟเซอร์ฉีดไปแล้ว ครั่นเนื้อครั่นตัว เหมือนจะเป็นไง มีปวดๆ กล้ามเนื้อด้วย รู้สึกหนาว เพื่อน และน้องๆ ก็ บ่นคล้ายเป็นไข้เหมือนกันหมดเลย” ป้าเล่าต่อ
 “ดีครับแสดงว่า มันกระตุ้นภูมิ อย่างที่เขาว่า มัง”
 “ไม่เป็นไร กินพารา เดี๋ยวคงดี” ป้า เข้มแข็งเสมอ เพราะ เข้าใจนะครับไปโรงพยาบาล เห็นคนป่วย เพื่อนทำงาน วันแม่ วันเสาร์อาทิตย์ อยู่โรงพยาบาล หมด มันเหมือนกับ ทหารแบกเรือยาง แล้วใคร ออกจากวงไปที่เหลือก็หนัก
 “เหลือฉีด ยาอีกเยอะไหมครับ”
 “บานเลยตอนนี้วัคซีนเข้ามาเยอะ ฉีดวันละห้าร้อยเข็ม ก็มีแต่คนที่นี่เขา กลัว ยิ่งคนแก่ๆ เขาไม่เอาเลย เขามองเหมือนกับว่าเอาเชื้ออะไรเข้าตัวเขา” ป้าตอบ
จริงๆ เรื่องนี้ มันเป็นทุกพื้นที่ ผมก็มีพรรคพวกหลายคน ไม่ยอมฉีด อ้างว่า เอาเชื้ออะไรเข้าไปก็ไม่รู้ เอายาไม่ได้มาตราฐานมาฉีด สารพัดที่จะอ้างกัน สรุปคือ ไม่ฉีด
 “เขากลัวตายมังพี่”
ป้าพันแม้จะเป็นเหมือนเฟืองตัวเล็กๆ ในอำเภอเล็กๆ แห่งหนึ่งแต่ ก็มองว่า คนน่าจะมาฉีด เพราะ คนใต้ งานศพ งานแต่ง งานบวช ต้องล้มวัวควาย กินกันเต็มที่ แล้วชุมนุมกัน แล้วมันเสี่ยงมาก
โรงพยาบาลสนาม มี คนมี เงิน สร้างโรงพยาบาลสนาม ได้แต่ เจ้าหน้าที่ก็ไม่พอ หมอ ไม่พอ พยาบาลไม่พอ เพราะ จะว่าไป หมอพยาบาลไม่ได้ดูโควิดเท่านั้น เขายังต้องดูคนป่วยทั่วไปด้วย
อย่างที่ผมเคยเล่ากับป้า ว่า
 “เราเหมือนเล่นสนุ๊ก โควิดเหมือนลูกขาว โดนยิงเข้ามายัง กองสนุ๊กหลายลูก คนที่ยังไม่ฉีด ก็เหมือนลูกสนุ๊กปรกติ แต่ คนฉีดแล้ว ก็เหมือนลูกสนุ๊กนิ่มๆ เหลวๆ ลูกขาวมาชน ก็ไม่เด้งไปไหน ลูกขาวอาจจะหยุด สะท้อนไปยังลูกอื่นด้วย ยิ่งถ้าเราฉีด กันมากๆ สุดท้าย ลูกขาวมันก็ชนลูกนิ่ม อย่างเดียว โควิดก็จบเร็ว”
 “วันนี้ ไปดู โรงพยาบาลสนาม รับคนป่วยอีกสร้างเท่าไรก็ไม่พอหรอกถ้า คนยังเฮฮา กัน ไม่ระวังตัวกัน” 
ป้าทิ้งท้าย แล้วรีบวางสาย 
ได้แต่นั่งฟังให้กำลังใจป้า ให้ทำงานให้เต็มที่ น้องๆ เพื่อนป้า หลายคนที่ผมรู้จักก็คงเหนื่อยไม่แพ้กันหรือเหนื่อยกว่า