คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 29
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และให้กำลังใจนะคะ.. หลายคนอาจจะสงสัยว่า มันเกิดปัญหาอะไร หนักหนาแค่ไหน ถึงต้องมาตั้งกระทู้ยืดยาวขนาดนั้น.. เราจะเล่าให้ฟังค่ะ ถือว่าเป็นการระบายความอัดอั้นในใจไปในตัวนะคะ ถ้าอ่านแล้วมันสร้างความหงุดหงิด รำคาญใจให้ใคร เราก็ขออภัยล่วงหน้าค่ะ
เริ่มมจากพ่อ.. พ่อเราปีนี้อายุ 52 ปี ทำงานเป็นพนักงานทั่วไป ฝ่ายเบ็ตเล็ต ของบริษัทขายรถมอไซค์รายใหญ่ของจังหวัดเรา อายุงาน 15-16 ปี..
แต่แล้วเมื่อสิ้นปีที่ผ่านมา ช่วงวันหยุดยาวของบริษํท อยุ่ๆหัวหน้าของพ่อได้โทรมาบอกว่า บริษัทจะยุบแผนกของพ่อ เนื่องจากยอดขายไม่ดีและเดือนนี้(ธันวาคม) จะเป็นเดือนสุดท้ายของการทำงาน.. ทุกคนในแผนกจะถูกเลิกจ้างทั้งหมด รวมถึงหัวหน้าของพ่อด้วย
!!!? อึ้งกันทั้งบ้านเลยค่ะ อยุ่ๆพ่อก็ตกงานกระทันหัน แต่พอผ่านไปอีกวันหัวหน้าพ่อ ก็โทรมาแจ้งว่าบริษัทจะให้ทำต่ออีก1เดือน คือเดือนนี้(มกราคม) ถึงจะได้ทำต่ออีกเดือนแต่มันก็ฉุกละหุกมากๆๆอยุ่ดีค่ะ ในวัยอายุ 52 จะไปทำอะไรต่อดี อายุขนาดนี้จะมีใครรับเข้าทำงานอีกคะ..
ส่วนแม่เรา รับซักผ้า รีดผ้า รับจ้างเลี้ยงเด็ก(1คน) อยุ่ที่บ้านรายได้ต้อเดือนไม่แน่นอน ราวๆ 4-6พันบาท
และเมื่ออาทิตย์ก่อน ได้มีหมายศาลเป็นกระดาษปึกใหญ่ส่งมาที่บ้าน ใจความโดยสรุป คือแม่เรากับน้าแถวบ้านอีกคน ได้ไปคำประกันเงินกู้แบงค์ออมสินของบุคคลนึง(เมื่อก่อนอยุ่ข้างบ้านเรา) และคนกู้ก็หนีหายไป ติดต่อใดๆไม่ได้ ไม่ทราบย่ยหนีไปอยุ่ไหน.. และป้าเค้าไม่จ่ายเงินตรงนี้เลย แบงค์จึงหันมาเล่นงานคนต้ำประกันแทน ซื้อก็คือแม่เราและน้าอีกคน นัดขึนสาวันที่ 30 เดือนนี้..
ส่วนเราเมื่อก่อนไปทำงานอยุ่ที่อื่นหลายปี และเพิ่งกลับมาอยุ้บ้านได้ 2ปี ตอนแม่ป่วยเป็นโรคหัวใจต้องเข้าโรงบาล งานปัจจุบัน ข่วยงานที่ร้านข้าว จ่ายตลาด รับ-ส่ง รายได้ต่อวันก็ไม่แน่นอน 180-200 บาท.. แต่เราต้องจ่ายเงินกู้นอกระบบวันละ (จ่ายเรื่อยๆจนกว่าจะมีเงินไปปิดเงินต้น)
สิ่งที่เราเครียดตอนนี้คือ ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนในบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าผ่อนมอไซค์ ค่าเงินแบงค์ที่กู้มาซ่อมบ้านเดือนละสี่พันกว่าบาท.. ที่พ่อเป็นคนรับผิดชอบ เรากับแม่คงต้องช่วยกัจ่า แถมมีชายหลานวัย ป1. ที่ต้องดูแลอีก รวมๆกันมันเลยทำให้เราเครียดและกังวลค่ะ..
เริ่มมจากพ่อ.. พ่อเราปีนี้อายุ 52 ปี ทำงานเป็นพนักงานทั่วไป ฝ่ายเบ็ตเล็ต ของบริษัทขายรถมอไซค์รายใหญ่ของจังหวัดเรา อายุงาน 15-16 ปี..
แต่แล้วเมื่อสิ้นปีที่ผ่านมา ช่วงวันหยุดยาวของบริษํท อยุ่ๆหัวหน้าของพ่อได้โทรมาบอกว่า บริษัทจะยุบแผนกของพ่อ เนื่องจากยอดขายไม่ดีและเดือนนี้(ธันวาคม) จะเป็นเดือนสุดท้ายของการทำงาน.. ทุกคนในแผนกจะถูกเลิกจ้างทั้งหมด รวมถึงหัวหน้าของพ่อด้วย
!!!? อึ้งกันทั้งบ้านเลยค่ะ อยุ่ๆพ่อก็ตกงานกระทันหัน แต่พอผ่านไปอีกวันหัวหน้าพ่อ ก็โทรมาแจ้งว่าบริษัทจะให้ทำต่ออีก1เดือน คือเดือนนี้(มกราคม) ถึงจะได้ทำต่ออีกเดือนแต่มันก็ฉุกละหุกมากๆๆอยุ่ดีค่ะ ในวัยอายุ 52 จะไปทำอะไรต่อดี อายุขนาดนี้จะมีใครรับเข้าทำงานอีกคะ..
ส่วนแม่เรา รับซักผ้า รีดผ้า รับจ้างเลี้ยงเด็ก(1คน) อยุ่ที่บ้านรายได้ต้อเดือนไม่แน่นอน ราวๆ 4-6พันบาท
และเมื่ออาทิตย์ก่อน ได้มีหมายศาลเป็นกระดาษปึกใหญ่ส่งมาที่บ้าน ใจความโดยสรุป คือแม่เรากับน้าแถวบ้านอีกคน ได้ไปคำประกันเงินกู้แบงค์ออมสินของบุคคลนึง(เมื่อก่อนอยุ่ข้างบ้านเรา) และคนกู้ก็หนีหายไป ติดต่อใดๆไม่ได้ ไม่ทราบย่ยหนีไปอยุ่ไหน.. และป้าเค้าไม่จ่ายเงินตรงนี้เลย แบงค์จึงหันมาเล่นงานคนต้ำประกันแทน ซื้อก็คือแม่เราและน้าอีกคน นัดขึนสาวันที่ 30 เดือนนี้..
ส่วนเราเมื่อก่อนไปทำงานอยุ่ที่อื่นหลายปี และเพิ่งกลับมาอยุ้บ้านได้ 2ปี ตอนแม่ป่วยเป็นโรคหัวใจต้องเข้าโรงบาล งานปัจจุบัน ข่วยงานที่ร้านข้าว จ่ายตลาด รับ-ส่ง รายได้ต่อวันก็ไม่แน่นอน 180-200 บาท.. แต่เราต้องจ่ายเงินกู้นอกระบบวันละ (จ่ายเรื่อยๆจนกว่าจะมีเงินไปปิดเงินต้น)
สิ่งที่เราเครียดตอนนี้คือ ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนในบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าผ่อนมอไซค์ ค่าเงินแบงค์ที่กู้มาซ่อมบ้านเดือนละสี่พันกว่าบาท.. ที่พ่อเป็นคนรับผิดชอบ เรากับแม่คงต้องช่วยกัจ่า แถมมีชายหลานวัย ป1. ที่ต้องดูแลอีก รวมๆกันมันเลยทำให้เราเครียดและกังวลค่ะ..
แสดงความคิดเห็น
ไม่ได้อยากฆ่าตัวตายนะคะ.. แต่??! #ปัญหาชีวิต
แต่หนึ่งเดือนมานี้ รู้สึกเหมือนแบกอะไรไว้ในอก มันหนักอึ้งตลอดเวลา ไม่ว่าตอนหลับหรือตื่น แม้บางครั้งจะยุ่งวุ่นวายกับสิ่งต่างๆ จนลืมเรื่องเครียดไปแต่ในอกมันยังรู้สึกหนักๆหน่วงๆอยู่ดี..
เวลาตื่นเช้ามา สิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในหัว คือคำว่า ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย โกรธตัวเองที่ตื่นขึ้นมาทุกวัน มีความรู้สึกว่าถ้าได้หลับแบบนี้ตลอดไป ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลยก็คงดี รู้สึกว่าชีวิต ไม่เหลือเรื่องอะไรที่จะทำให้มีความสุขเลย แม้ความสุขเพียงเล็กน้อยก็ตาม.. ไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะจากความรู้สึกจริงๆ รู้สึกท้อ หมดพลังที่จะทำอะไรในชีวิต มองไม่เห็นเป้าหมาย ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่เพื่อทำอะไรต่อ.. อยากหนีไปจากทุกสิ่งรอบตัวในตอนนี้ แบบนี้เป็นปกติของคนที่มีเรื่องเครียดมั้ยคะ? หรืออาการมันหนักไปหน้าแล้วจริงๆ