สวัสดีผู้อ่านกระทู้ทุกท่านผมชื่อแบงค์นะ  คือสาเหตุที่ผมมาตั้งกระทู้นี้คือผมเสียใจและโกรธตัวเองมากในวันจันทร์ที่ 16 มกราคม พ.ศ2566ผมได้เสียแมวที่ชื่อว่านำโชคไปเนื่องจากติดโรคหัดแมวผมไม่รู้นะตอนแรกเขาป่วยเป็นอะไรผมเลยหาสาเหตุว่าเขาเป็นอะไร ทีแรกพ่อกับผมก็คิดว่าเขาถูกวางยาเบื่อหรือเปล่านะแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เขาป่วยเป็นโรคที่มีชื่อว่าหัดแมว 2-3 วันก่อนนี้เขาถูกแมวจรจัดตัวนึงที่ตัวโต กว่ากัดและติดเชื้อซึ่งผมก็ไม่รู้นะ แต่พอวันต่อมานำโชคเริ่มมีอาการป่วยอย่างเห็นได้ชัด  เช่น  ตาลอย น้ำลายไหล ไม่กินข้าว กล้ามเนื้ออ่อนแรงเป็นต้น  ซึ่งผมเห็นได้ชัดแล้วว่าแมวผมอาการหนักผมเลยขอให้คนในบ้านพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลสัตว์เมื่อตอนเวลา15:21นโดยประมาณ  คือผมก็ขับรถไปกับพี่คนในบ้าน(สติไม่ค่อยสมประกอบ) พานำโชคไปส่งที่โรงพยาบาลสัตว์ตอนแรกผมก็บอกหมอว่าแมวผมถูกยาเบื่อแต่หมอบอกว่านี่ไม่ใช่อาการที่ถูกยาเบื่อนะแต่เป็นหัดแมวซึ่งหัดแมวเกิดจากเชื้อแบคทีเรียที่ถูกแมวตัวอื่นกัดมาหรือแมวสู่แมวแต่หมอบอกว่าโรคนี้จะไม่สามารถติดในสัตว์สู่คนได้นะ และพอหมอบอกงั้นแล้วผมเลยตกลงค่ารักษากับหมอว่ากี่บาทแล้วพอตกลงค่ารักษา(550บาท)ได้ผมจึงให้คุณหมอรักษาแมวผมโดยการที่ให้น้ำเกลือและฉีดยา 3 เข็มเห็นคุณหมอบอกว่าเป็นยาแก้อักเสบ ยากันหัดแมวเป็นต้นซึ่งหมอก็บอกนะว่าโอกาสที่แมวผมจะไปมีสูงมากหลังจากฉีดยาเสร็จทำอะไรเสร็จจ่ายค่ารักษาเสร็จหมอก็บอกว่าถ้าที่บ้านมีแมวตัวอื่นอีกให้แยกเลี้ยงนะเพราะมันสามารถติดกันได้ผ่านจากสารคัดหลั่ง  และก็น้ำลายอุจจาระบลาๆๆ  ที่นี้ผมว่าจะเอาเเมวผมกลับบ้านโดยการที่ให้คนที่สอนมาอุ้ม (ไม่มีตะกร้าแมวนะ) ผมก็ไม่รู้นะว่าพี่เขาอุ้มยังไง ด้วยความที่ว่าพี่เขาสติไม่ค่อยดีทำให้แมวตายหรือเปล่า คือผมบอกว่าพี่ๆจับเขาแน่นๆนะผมก็ไม่ได้ดูเพราะว่าผมขับรถอยู่ตอนนนั้น และขับมาได้ครึ่งทางแมวเริ่มมีอาการดิ้นและอุจจาระราดผมก็จอดสักพักนึงแต่ไม่ได้ดูนะว่าพี่เขาจับแมวแบบไหนด้วยความที่ว่าผมจอดอยู่ตรงถนนซึ่งตรงนั้นเป็นที่ห้ามจอดแล้วพอเริ่มจัดท่าได้ผมก็เริ่มขับรถใหม่อีกครั้ง แล้วพอขับรถมาถึงบ้านผมก็บอกพี่เขาว่าเอาแมวลงแล้วตอนที่ผมหันหลังนั้นใจผมแทบสลายเมื่อเห็นว่าพี่คนที่สอนมาเอามือข้างนึงบีบคอแมวและอีกมือนึงกอดแมวไว้เพื่อไม่ให้มันดิ้นแล้วพอผมเห็นอย่างนั้นผมจะพูดว่าใครให้ทำเเบบนั้นกันแต่ผมต้องชะงักเพราะนำโชคเริ่มมีอาการชักและหลังจากนั้นไม่ถึง10วิเขาก็จากไปและพอผมเห็นอย่างนั้นอาการโกรธตอนแรกก็หายไปผมต้องทำ CPRแมวเพื่อไม่อยากให้เขาจากไปทำไปประมาณนาทีแรกแมวเริ่มมีการตอบสนองแต่จริงๆแล้วไม่ใช่เขาได้หายใจเฮือกสุดท้ายแล้วเขาก็ไปเลยแล้วพอเห็นว่าผมไม่สามารถช่วยชีวิตเขาใว้ได้แล้ว อยู่ๆน้ำตาผมก็เริ่มไหลแล้วก็บอกว่าพ่อขอโทษนะ  นำโชคหลับให้สบายนะลูกซึ่งภาพตอนที่เขาชักมันยังติดตาอยู่เลย และหลังจากนั้นไม่นานพ่อผมที่กลับมาจากทำงานก็กลับมาบ้านผมพูดกับพ่อว่านำโชคจากพวกเราไปแล้วนะ  ให้พ่อไปฝังศพเขาที่ส่วนที่เคยขายไปแล้วไหม? และหลังจากนั้นประมาณ 17:00 น ผมพ่อแล้วก็พี่คนที่ผมพาไปได้ทำการฝังเขาแล้ว                                                  (ในวันจันทร์ที่ 16     มกรคม พ.ศ2566)               ซึ่งผมทำใจไม่ได้กับการที่ต้องเสียลูกชาย(แมว)ผมไปอย่างไม่มีวันกลับต่อหน้าต่อตาที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย     และพอมาวันนี้ วันอังคารที่ 17 มกราคมพ.ศ 2566     ผมได้บอกพ่อว่าสาเหตุการตายของนำโชคน่าจะเกิดจากการที่เขาขาดอากาศหายใจก็ได้นะผมก็ได้บอกพ่อ แบบที่ผมพิมพ์ข้างต้นแต่พอพ่อผมได้ยินอย่างนั้นพ่อผมก็โกรธผมมากว่าถ้ารอพ่ออีกสักนิดนึงนำโชคก็คงไม่ตายเอาใครไม่เอาไปเอาคนบ้าไปเพราะตอนนั้นไม่มีใครเลยที่จะมาช่วยผมได้ตะกร้าแมวก็ไม่มีผมอยากให้เขารอดแต่สุดท้ายผมนี่แหละคือคนที่ทำให้ลูกผมไปก่อนวัยอันควรซึ่งมันเป็นตราบาปผมไปแล้วรู้อะไรไม่รู้เท่ารู้งี้ถ้าเกิดรู้ว่าลูกผมจะไปผมก็ไม่เอาพี่เขาไปแต่ว่ามันไม่สามารถย้อนเวลาไปได้แล้วถึงจะฆ่าพี่เขาไปแต่ลูกชายผมก็ไม่กลับคืนมาผมโกรธตัวเองมากว่าผมทำอะไรลงไปที่ต้องทำให้เขาต้องตายซึ่งนำโชคเป็นแมวจรจัดที่ผมเก็บได้ได้แถวบ้านเพื่อนผมเก็บเขาตั้งแต่ตอนที่เขาเล็กๆเขาถูกแม่เขาทิ้งผมเก็บมาอยู่ที่บ้านได้พร้อมๆกับพี่เขา(แมวจอนอีกตัวที่เก็บมาครับ)ประมาณ 3-4 เดือนที่เขาอยู่กับผมและพอมาเมื่อวานเขาก็จากผมไปแล้ว    บางคนอาจจะมองว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ไร้สาระและพิมพ์ยาวมากผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะเพราะมันยาวมากจริงๆแต่การที่เราต้องสูญเสียคนที่รักในครอบครัวไปหรือสัตว์เลี้ยง เป็นคุณคงจะไม่ร้องไห้  เหรอ ? ซึ่งตอนนี้ผมก็ได้ดูแลแมวของผมอีก 2 ตัวและผมจะไม่ให้เกิดการสูญเสียนี้อีกเหมือนกับที่ผมได้เสียนำโชคลูกชายผมไป ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก ทุกคนที่เข้ามาอ่านขอให้ดูตัวผมเป็นอุทาหรณ์นะการที่เราจะเอาใครไปต้องดูให้ดีๆไม่ต้องมาสูญเสียเหมือนผมอีก  (ปล.นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมพิมพ์เลยนะหากอ่านแล้วไม่เข้าใจผมขอโทษด้วยครับ) *ขอบคุณที่มาอ่านครับ                                                               

                      จากชัยมงคลรักษาโสม         
                         
                 
   ( พ่อขอโทษนะนำโชคพ่อรักลูกเสมอนะ)