พวกเราฮือฮา ครื้นเครงมากค่ะตอนลิ้มนำขบวนในนาม "คนเสื้อเหลือง"
สนามบินเอย รัฐสภาเอย  พวกเรายึดไว้หมดเลยนะคะ
พวกเรามาไกลขนาดนี้แล้ว แต่สุดท้ายพวกเราก็ถูกตีจากค่ะ 
ไทกรเอย สุริยะใสเอย จำลองเอย สมศักดิ์เอย ฯลฯ กระโจนลงเวทีคนละทิศละทาง
พวกเราได้แต่มองหน้ากันเลิ่กลั่ก  ทำอะไรไม่ถูก...
แต่พวกเราก็ได้หมอตุลย์นี่ล่ะคะ
ขี่ม้าขาวฝ่าดงควันเข้ามาชุบชีวิตพวกเราอีกครั้ง
ทีนี้ครั้นจะเรียกตัวเองว่า "คนเสื้อเหลือง" มันก็เจ็บกระดองใจ
เพราะถูกคนแถวท่าพระอาทิตย์ทอดทิ้ง!
พวกเราจึงเรียกว่า "คนหลากสี"   เพราะไหมคะ?
แต่คนข้างนอกมองว่ามันยาวไป
เลยเรียกพวกเราสั้นๆ ค่ะว่า "สลิ่ม"!
สลิ่มก็สลิ่มค่ะ...อะไรก็ได้
แต่ประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอยจนได้ !  
หมอตุลย์รมควันพวกเราพักหนึ่ง  สุดท้ายก็หายหัวเข้ากลีบเมฆ
อีกแล้วค่ะ!....พวกเราถูกตีจาก
แต่...ในที่สุดพวกเราก็ได้ฮีโร่คนใหม่ 
"ลุงกำนัน"ขี่ม้าขาวมาฉุดมือพวกเราเอาไว้ค่ะ   
พวกเราน้ำตาไหลพรากๆ เลยนะคะตอนนั้น
ศรัทธาลุงกำนันมากเลยค่ะ  
แถมไม่มามือเปล่านะคะ  พาแก๊งค์ดาราเข้ามาเสริมทัพพวกเราค่ะ
เหมือนเดิมค่ะ  ฮีโร่คนใหม่ก็มาเปลี่ยนชื่อกลุ่มพวกเรา
"มวลมหาประชาชน" คือชื่อใหม่ของพวกเรา
แต่ก็ไม่เข้าใจนะคะว่าทำไม สังคมยังเรียกพวกเรา "สลิ่ม" อยู่
ตอนนี้พวกเราปักใจมั่นค่ะว่า "ลุงกำนัน" นี่แหละคือตัวจริงเสียงจริง
ลุงเสียสละทุกอย่างเลยนะคะ ชื่อเสียง เงินทอง เวลา
ยิ่งเห็นลุงกำนันยืนร้องไห้บนเวทีรดน. พวกเรานี่แทบจะขาดใจตามเลยคะ
พวกเรามอบกายถวายใจให้ลุงกำนันจนหมดสิ้น
ลุงสั่งหันซ้ายพวกเราหันซ้าย  สั่งหันขวาพวกเราหันขวา
ถ้าลุงสั่งให้รับประทานอาจม  พวกเราก็จะทานนะคะ  เชื่อมั่นในตัวลุงมากค่ะ
แต่.....ฮือ ฮือ ฮือ  สุดท้ายลุงกำนันก็เปลี๋ยนไปค่ะ
ทิ้งพวกเราไปอีกเหมือนคนก่อนๆ.............
ตอนนี้...สังคมแทบจะไม่มีที่ให้พวกเรายืนเลยค่ะ 
คงเป็นบาปกรรมที่เคยทำกับประเทศชาติเอาไว้
เหลือพื้นที่เพียงน้อยนิดในห้องรดน. แห่งนี้ที่ยังพอจะหายใจได้
มีเจ๊อำแหล(ก)สลิ่มตัวแม่ที่คอยอ้าแขนรับพวกเรา  ขอบคุณค่ะเจ๊!
พวกเราจะรอวันที่ฮีโร่คนใหม่ขี่ม้าขาวมาหลอกพวกเราต่อ เราคือสลิ่มค่ะ
 
สลิ่มเกิดแต่เชื้อ..............ชนพาล
กินกัดทั่วสันดา?.............กร่อนขร้ำ
บาปเกิดแต่คนพาล..........ดงสลิ่ม
บาปย่อมทำโทษซ้ำ........ใส่ผู้บาปเอง