หนูมีแพลนว่า จะเรียนเกี่ยวกับโยธา อาหนูเขาเป็นผู้หญิงเขาก็ทำงานนี้ค่ะ หนูเลยอยากทำ แล้วหนูก็ชอบการออกแบบเกี่ยวกับบ้านเลยสนใจค่ะ

ช่วงแรกๆตอนอยู่ ม.1 หนูก็บอกว่าสนใจอันนี้นะ พ่อก็สนับสนุนค่ะ แต่ต่อๆมา พ่อเปลี่ยนไปตั้งแต่เห็นเกรดหนูค่ะ

หนูไม่เคยเอาเกรดให้พ่อดูเลยแต่ละเทอม พ่อก็เข้าใจว่าหนูเรียนเก่ง แต่พ่อมาเห็นตอนที่จะสอบเข้ามหาลัยนี่แหละค่ะ

แล้ววันนั้นพ่อก็ถามตลอดเลยว่าจะเข้าจริงๆหรอ หนูเลยบอกจะเข้าจริงๆ พ่อก็บอกว่าผู้หญิงจะเรียนรอดหรอ เขาก็พูดอย่างงี้มาเป็นเดือนเลยค่ะ

แล้วอาหนูเขาย้ายมาจากบุรีรัมย์เขาก็ให้คำปรึกษาหนู เขาก็บอก เรียนไม่เก่งเหมือนกันแหละ หนูก็เลยบอกว่ากลัวไปไม่รอด เขาเลยบอกว่า นี่อาก็เรียน ไม่รู้ก็มาถามอาสิ พ่อได้ยินพ่อเลยบอกว่า บ้าทั้งอาทั้งหลาน อาเลยถามพ่อ บ้าอะไร ละเขาก็เถียงกันไปเถียงกันมา หนูก็ไม่ค่อยเข้าใจ

แล้วพอเขาเถียงกันเสร็จ พ่อก็ถามว่าจะเรียนมั้ย คือหนูงงมาก ก็บอกตลอดว่าจะเรียน ถามย้ำเหมือนไม่อยากให้เรียน อาเลยพูดถึงการทำงานให้ฟัง หนูเลยบอกพวกเขาเกี่ยวกับการวางแผนชีวิตของหนู ว่าถ้ามีเงินเมื่อไรอ่ะ หนูจะเปิดร้านสัก (ส่วนตัวชอบศิลปะอยู่แล้ว) พ่อก็พูดดักว่ามันก็ไม่ได่เงินทุกว่าแน่ใจหรอจะมีคนมาสีกทุกวัน คือแบบ อาชีพเสริมป่ะ แล้วก็บอกเขาก็ต้องเรียนเหมือนกัน เขาก็ต้องมีอุปกรณ์หมือนกัน เขาก็ต้องมีความรู้เหมือนกัน มีทั้งประสบการณ์

คือหนูงงมากคนเราก็ต้องเรียนรู้มั้ยอ่ะ แล้วพอหนูจะทำอันนู้นอันนีก็พูดดักตลอดจนหนูคิดว่า จะเอาไงกับชีวิตดี ปกติก็เบื่อชีวิตอยู่แล้วอ่ะ จนมาเจอป้ากับอา หนูมีกำลังใจเยอะมากเลย แต่ก็งงว่าจะเอาไงต่อดี