มันเป็นความรู้สึกแบบผิดด้วยกลัวบาปด้วย และกังวล 
เรื่องมีอยู่ว่าในตอนเช้าก็ทานข้าวกันปกติ ผม กับพ่อก็ทานก่อน พอพ่อทานเสร็จก็ไปนั่งที่เก้าอี้กึ่งเตียงแบบเอนหลัง และผมก็จัดการเก็บจานให้
สักพักแม่กับน้องก็มานั่งทาน(เพราะโต๊ะนั่งได้ที ละ สองคน) ผมก็นั่งดูหนังได้สักครู่ก็เตรียมชงกาแฟ ให้พ่อ
ผมชงกาแฟเสร็จแล้วไปเสริฟให้พ่อและวางไว้ที่เก้าอี้พลาสติก(แบบไม่มีพนักพิงที่ไว้นั่งทานข้าวตามร้านอาหารตามสั่ง)
เก้าอี้วางใกล้เก้าอี้กึ่งเตียงแบบเอนหลังที่พ่อกำลังนั่งอยู่ ตอนวางแก้วกาแฟลงเก้าอี้พลาสติกผมก็คนแก้วเพราะเพิ่งชงเสร็จ แต่เสียงคงดังหรือยังไงไม่รู้
แกโมโหเฉยเพราะก็งง และแกก็พูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่ารำคาญเสียงดัง เดี๋ยวเตะเก้าอี้ ผมเลยเอาแก้วกาแฟมาเก็บ ตอนนี้ผมรู้สึกอารมณ์มาแบบไม่รู้ตัวโมหะและโทสะครอบงำ และท้าทายแกให้เตะ พอแกเตะ เก้าอี้ล้ม ผมก็เอามาให้แกเตะใหม่ ประมาณอีก 2 ครั้ง และตบมือชมเชยแกไปแบบท้าทาย 
แกก็โมโห แล้วก็เดินขึ้นข้างบนไป และก็เถียงกับแกว่า ผมไม่ได้ผิดอะไรเลยมาโวบวายใส่ก่อนทำไม แต่ไม่มีการใช้คำหยาบนะครับ แต่ยอมรับว่าตอนนั้นความคุมอารมณ์ไม่ได้ พอหยุดเถียงบุ๊ปก็มานั่งคิดและรู้สึกว่าไม่น่าทำเลย เมื่อก่อนทานอาหารยังคุยดี ๆ อยู่เลย

ที่ผมจะถามไม่ได้จะถามถึงสาเหตุของปัญหาว่าทำไมถึงทะเลาะกัน แต่อยากถามความเห็นเพื่อน ๆ ความรู้สึกผิดแบบนี้จะแก้ยังยังดี และจะหลีกเกลี่ยงการเกิดปัญหาแบบนี้ยังไงในอนาคต ถ้าผมแก่ตัวไปจะมีลูกหรือหลาน หรือใครมายั่วโมโหแบบนี้ไหม ถ้าผิดผมยอมรับผิดครับแต่ตอนนั้นเหมือนหน้ามืดจริง ๆ
ขอบคุณครับ และ ยอมรับทุกความคิดเห็น