ตอนนี้เราอายุ 28 ปีค่ะ เราทำงานฟรีแลนซ์ขายเสื้อผ้า หรือตามอีเว้นท์ต่างๆ เพราะได้เงินเยอะค่ะ แต่มันไม่มั่นคง อันนี้เรารู้ดี แต่เราไม่มีภาระ เราไม่มีหนี้ เราอยู่กับแม่แค่สองคนค่ะ แม่เราทำงานข้าราชการ คือเลี้ยงเราคนเดียวมาตลอด ค่าใช้จ่ายแม่ก็ออกทุกอย่าง ค่าน้ำ ค่าไฟ ไม่ได้เช่าบ้านนะคะ บ้านก็แม่ซื้อ ซื้อไว้หลายหลัง ให้คนอื่นเช่า จนมีเก็บกิน แต่เราไม่ขอเงินแม่ตั้งแต่เราเรียนจบนะคะ แต่แม่ก็อยากให้เราหางานมั่นคงทำค่ะ ซึ่งเราเคยคุยกับแม่แล้ว ว่าเราไม่ชอบงานออฟฟิศ เราชอบอิสระ ไม่ชอบแบบที่เจ้านายตามงานห้าทุ่มเที่ยงคืน หรือแม้กระทั่งวันหยุดก็ตามงานไรงี้ เราไม่ชอบ ซึ่งเราเคยทำงานประจำมาแล้ว แล้วเราไม่ชอบ เราเลยลาออกค่ะ ซึ่งตอนแรกก่อนเราเรียนจบ แม่เราก็บอกนะว่าทำงานอะไรก็ได้ แม่ตามใจหมด แต่พอจบออกมา แม่ก็หางาน หรือคุยกับคนมีเส้นมีสายให้ตลอด แต่ก็นะมีบุญ แต่กรรมบัง เหมือนจะได้ แต่ก็ไม่ เส้นไม่ใหญ่พอ พอจะได้ เราก็ติดงานที่อีเว้นท์ เพราะถ้าเราออก ถือว่าวันที่เราทำมา เราก็ไม่ได้เงิน ตลอดเวลาที่เราทำงานสายฟรีแลนซ์มา เราก็มีเงินเก็บนะ และมีใช้จ่ายของตัวเอง มีซื้อของขวัญให้แม่ตามเทศกาลด้วย เรามีแฟน เราเคยคุยกับเขาเรื่องงานของเรา เขาทำงานเอกชน เราเคยคุยเรื่องอนาคตว่า จะเอายังไง ซึ่งเราก้บอกนะว่าเราชอบรับงานอีเว้นท์ฟรีแลนซ์อะไรแบบนี้ ซึ่งแฟนแก่กว่าเรา 5 ปี เขาก็บอกนะว่า เขาจะลาออกจากงานเอกชน เพราะเขาอยากทำธุรกิจเป็นของตัวเอง ซึ่งเขาได้บอกกับเราว่า อยากให้เราทำงานมั่นคง เพราะถ้าเขาออกจากงานมาแล้ว ถ้าธุรกิจล้ม ก็ยังมีเราเป็นเสาหลักได้ ซึ่งตอนนั้นเรารู้สึกในใจว่า งานที่เราชอบล่ะ มันเหมือนกับทุกคนหวังมาที่ตัวเรา ซึ่งบอกเลยว่า เราไม่ใช่คนเก่ง คือไม่เก่งอะไรด้วยซ้ำ !! แต่ทำไมความคาดหวังของทุกคนต้องมาตกที่เรา ซึ่งเราก็ตอบไปว่าเดี๋ยวลองหางานอื่นดูๆละกัน จนกระทั่ง น้าเราเอาเราไปทำงานที่บริษัทด้วย ซึ่งเป็นเอกชน  เป็นคนสอนงานให้ ซึ่งแม่เราก็คือโอเคเลย เราก็บอกแฟนนะว่าน้าพาเราไปทำงานด้วย ซึ่งแฟนก็โอเคเหมือนกัน แต่ในใจเราโคตรไม่โอเคเลย แต่ทุกคนไม่มีใครเข้าใจ ไม่มีใครเห็นค่าของงานสายนี้เลยสักคน ทุกคนคือพูดเสียงเดียวกันหมด "ความหวังดี" 
  อยากจะถามทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีคะ?😭