เรื่องจะยาวหน่อยนะคะ
ตามหัวข้อเลยค่ะ คือตอนเรารู้ว่าตัวเองท้อง อายุครรภ์ได้6-7 สัปดาห์ ความรู้สึกตอนนั้นบอกไม่ถูก ดีใจ ตื้นตัน แค่สถานะเราพอมีค่ะไม่ได้มีมากมายแต่ก็ไม่ถึงกับอด บวกกับพึ่งเลื่อนตำแหน่งหน้าที่การงานขึ้นมา ก็คุยกับแฟนแล้ว บอกผู้ใหญ่แล้ว รวมถึงเพื่อนร่วมงาน นามสมมุติ พี่ พ. เขาอายุมากกว่าเรา แต่เป็นลูกน้องเรา เขามาถามเรื่องความเป็นอยู่เงินเดือนของแต่ล่ะเดือนของสามีเรา ถามว่าจะพอมั้ย เขาบอกการมีลูกมันต้องพร้อมนะแก! ไม่ใช่จะบอกว่า มีก็เลี้ยง 
พูดถึงอนาคตบลาๆ ว่าจะทำไงถ้าไม่ตังให้เด็กได้เรียน ได้กินของดีจะรู้สึแบบไหน เขาบอกว่าเนี้ย ท้องจริงรึป่าวก็ไม่รู้ รีบติดเข็มกลัดจัง ปล. พอเรารู้เราก็ติดเพื่อความสบายใจ     เขาบอกว่า ไข่จะฝ่อเด็กจะอาย เขาบอกเราว่า ลองปรึกษาหมอสิ่ เรื่องยุติการตั้งครรภ์เดี๋ยวนี้มันถูกกฎหมายแล้ว  เรานั่งอยู่ตรงนั้นรู้สึกไม่สบายใจมากอยากลุกออกจากตรงนั้นค่ะแต่ร่างกายไม่ขยับได้แต่เงียบฟังเขาพูดต่อ เขาบอกว่านั่งมอไซค์ไปนู่นนี่บ่อยๆ ระวังเด็กจะพิการนะ (เราไม่มีรถยนต์ค่ะ) เขาบอกตอนพี่ท้องแฟนพี่ไม่เคยให้นั่งเลยนะมอไซค์ อีกอย่างนึงค่ะ ที่เราบอกได้เลื่อนตำแหน่ง หน้าที่การงานเลยต้องหนักขึ้น ต้องเสียสละเพราะตัวเองเป็นผู้จัดการ เป็นร้านไอศครีมชื่อดังแบรนด์หนึ่งค่ะ ช่วงนั้นพนักงานไม่มีเด็กลาออก ถึงคราวผู้จัดการอย่างเราต้องเสียสละ ยื่น9โมงถึงปดร้าน3ทุ่ม เป็นแบบนี้2วันติด ช่วงนั้นน่าจะได้เดือนกว่าเกือบ2เดือน  แต่ พี่ พ. พยายามบอกเราอย่ายกของหนักนะ แต่ของชิ้นใหญ่วางไว้กลางร้าน ไม่มีคนเก็บสักที เราเลยต้องเก็บ พยามไม่ยกค่ะ ไถไปเอา หรือมันจะมีช่วงอยู่คนเดียวมันไม่มีคนทำเราต้องทำอยู่ดี จนสองเดือนที่แล้วค่ะ ไปหาหมอตามนัด ผลสรุปคือ เด็กเสียค่ะ😭 น้องหัวใจไม่เต็นหรือไมพัฒนาต่อวันที่15 จะครบ1เดือนพอดีที่เอาน้องออก 
ปล. ตอนนี้เราลาออกแล้วนะคะหลายคนบอกเราไม่สู้ เราสู้มา4-5ปีค่ะ เต็มที่ตลอด หลังจากขูดมดลูกอีกวันก็ต้องไปทำงานเลย เพราะต้องรับผิดชอบในหน้าที่ผู้จัดการอยู่ จนคุณแม่ไม่ไหว อยากให้ลาออกทั้งสภพจิตใจ และร่างกายไม่ไหวเลยค่ะ 
ลืมบอกไปนะคะ พี่ พ. นางก็ตั้งครรภ์แล้วแท้งเหมือนกัน อายุครรภ์ไล่เลี่ยกันเลยค่ะ 
ยาวหน่อยนะคะ อยากระบาย อยากบอกเล่า ดึกๆมาชอบร้องไห้คิดถึงน้อง ได้แต่โทษตัวเองทุกวัน