คือเราเป็นเด็กคนนึงเด็กธรรมดานี้แหละค่ะแต่ก็อาจะพิเศษตรงที่ว่ามันเรียกว่าพิเศษนี้จะได้มั้ยคือเราก็เป็นซึมเศร้าค่ะก็รุนแรงอยู่พบแพทย์แล้วเรียบร้อยค่ะคือพ่อกับแม่เราก็ไม่ค่อยยอมรับเท่าไหร่ว่าลูกตัวเองเป็นซึมเศร้าเราเป็นเด็กคนนึงถ้าถามว่าการเรียนดีมั้ยก็ไม่ได้ดีมากมายขนาดนั้นเกรดก็ประมาณ3.5-3.8ประมาณนั้นแล้วก็เราเป็นเด็กก็ชอบเล่นเกมแหละเป็นปกติเราเล่นเกมก็จริงนะคะแต่เราก็เรียนด้วยอันนี้ไม่รู้ว่ามันเบาสำหรับคนอื่นรึป่าวแต่สำหรับเรามันหนักมาเรียนพิเศษจันทร์-เสาร์ ได้พักวันเดียวเราทำมาแบบนี้เดิมๆตั้งแต่ป.1จนม.2เราทำแบบนี้เรื่อยๆจนเรารู้สึกว่าเราเหนื่อยแต่สำหรับบางคนก็อาจะมองมันเป็นเรื่องจิ๊บจ๋อยมากมีอยู่ครั้งนึงพ่อกับแม่เราก็ถามคำถามนี้เมื่อเดิมทุกวันว่าคิดไว้แล้วรึยังลูกว่าจบม.3แล้วจะไปตอนไหนเราก็มีคิดไว้แล้วว่าเอ่อเราจะเรียนสายวิทย์คณิตนะแล้วพ่อก็ถามประมาณว่าแล้วจะไปต่อคณะอะไรเราก็ตอบคำตอบเราเหมือนเดิมก็คือเอ่อหนูก็คิดไว้แล้วว่าจะไปต่อวิศวะคอมพิวเตอร์(เราไม่แน่ใจว่าเรียกถูกมั้ย)พ่อก็ถามว่าเรียนจบไปลูกคิดว่าจะไปทำงานอะไรทำไมถึงอยากเรียนวิศวะเราก็นั่งเงียบสักพักพ่อก็พูดขึ้นมาว่าถ้าลูกเรียนเพราะตัวเองชอบเล่นเกมก็ไม่ได้นะแล้วก็พ่อก็พูดมาว่าถ้าเงินที่มาจากเกมพ่อไม่เอานะเราก็แอบร้องไห้แหละแต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรแม่ก็อยากให้เรียนราชการเพราะมีสวัสดิการอะไรนี้แหละแต่เราไม่ชอบก็เลยบอกแม่ไปแม่ก็บอกมาอีกว่าวิศวะอ่ะผู้ชายเยอะน้าผู้หญิงหางานยากเราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ฟังดีเพราะอธิบายไปก็ทะเลาะกันอีกเราเลยอยากขอวิธีทำยังไงให้พ่อแม่โอเคในสิ่งที่เราชอบก็ยังดีอยากให้พ่อแม่เข้าใจเหมือนกันว่าเงินที่ได้จากเกมก็ไม่แย่เรียนวิศวะก็ไม่ได้แย่เหมือนกัน