ตั้งแต่ทหารหาญขวัญใจสลิ่มเสี่ยงตาย (ให้เกียรติมากไปหรือเปล่าที่บอกว่าเสี่ยงตาย)สองครั้งสองครา
ในการปล้นอำนาจเขามาครอบครองและบริหาร
สิ่งที่ควรทำเลยในขณะที่อำนาจทุกอย่างอยู่ในมือคือ เร่งพัฒนาประเทศ
เอาชนะใจประชาชนด้วยการเข็นนโยบาย "ที่ดีกว่า" คนเดิม
คนไทยลืมง่ายจะตาย  ไม่นานหรอกก็ลืมทักษิณแล้วเปลี่ยนใจมารักทหาร
อย่าลืมนะคะว่ามีเวลาตั้งแต่ปี 2549 นู่นแล้วค่ะ!
ทำไมคนไทยจำนวนมากยังไม่ลืมทักษิณ?
ทำไมคนไทยจำนวนมากยังมองว่า 30 บาท/โรคยังประทับใจพวกเขาอยู่?
และอีกหลายๆ โครงการที่เป็นรูปธรรม
จนป่านนี้แล้ว   ทั้งทหารทั้งลิ่วล้อสาวกที่เรียกว่าสลิ่ม
ยังเจ็บปวดทุกทีที่ได้ยินคำว่า ทักษิณหรือ30บาท/โรค
การรักษาจากการเจ็บปวดตรงนั้น  แก้โดยการสร้างความเกลียดชังต่อทักษิณขึ้นไปอีก
นั่นแหละค่ะ....สลิ่มและทหารหาญก็จะยิ่งเจ็บปวดหนักเข้าไปอีก
ลืมทักษิณค่ะ....ลืมมันให้จงได้   เดินหน้าพัฒนาประเทศค่ะ
อย่ามาจมดิ่งกับคนชื่อทักษิณเหมือนทุกวันนี้เลย
พวกพี่ๆ เพื่อนๆ สลิ่มเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ปี 2549 แล้วนะคะ
ดูท่าแล้ว  คงจะจบชีวิตลงไปกับความแค้นที่มีต่อทักษิณ
ทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองไปแค้นอะไรเขานักหนา
คนที่จุดประกายความแค้นให้พวกสลิ่มอย่างแป๊ะลิ้มหรือเทพเทือก
เขานั่งขาไขว่ห้างหัวเราะคิกๆ คั่กๆ กับความกะโหลกบางของสลิ่มอย่างพวกเพื่อนๆ พี่ๆ อยู่ค่ะ
ส่วนทหารหาญที่พากันสนับสนุน  เขาก็อยู่ดีมีสุขกันถ้วนหน้า 
แถมยังเผื่อแผ่ความสุขนี้ไปถึง "หลานรัก" ด้วยก็มี  มีนาฬิกาใส่ระดับเรือนแสนเรือนล้าน
สลิ่มล่ะ?   เนื้อก็ไม่ได้นั่ง  หนังก็ไม่ได้รอง  กระดูกแขวนคอ
ตะเบ็งเสียงเห่าด่าทักษิณจนคอแตก  ใครเขาจะสน!
อย่างที่นู่ว่านั่นล่ะค่ะ 
ดูท่าแล้ว  คงจะจบชีวิตลงไปกับความแค้นที่มีต่อทักษิณ  
ถ้ามองว่าคุณค่าของชีวิตมีอยู่เท่านี้  มาได้แค่นี้....นู๋ก็จะขอกรวดน้ำไปให้นะคะ