สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรกนะคะผิดพลาดประการใดขออภัยใน ณ ที่นี้นะคะ

เริ่มเรื่องคือเราเลิกกับแฟน ฝั่งเขาขอเลิกโดยผช.ให้เหตุผลว่า "เขาเหนื่ิอยกับหลายๆอย่าง และเหนื่อยกับเราที่เราไปงี่เง่าใส่เขาบ่อยๆจนเขาไม่ไหวแล้ว เขารู้สึกเป็นไม่ดีพอสำหรับเรา ยังอยากร่วมทางอยู่ถึงแม้จะไม่ได้แล้ว" ตอนแรกเราไม่เข้าใจว่าทำไมเหนื่อยแล้วไม่คุยกันไม่ปรึกษากัน จนเลิกกันเราก็ไม่เขาใจอะไรเลย พอเรานั่งคิดเราเลยรู้ว่าเราผิดจริงๆนะ ต้องบอกก่อนนะคะว่าในช่วงที่คบกันเรารักเขามากจนขั้นยึดติดพอแบบนั้นเราเลยมีอะไรก็ไม่บอกเขาดีๆจะคิดแทนเขาตลอด อยากอยู่ด้วยกันเยอะๆ แต่เขาไม่ค่อยว่างให้เรา เราเลยค่อนข้างนอยด์พอมันทับถมเราเลยระเบิดและร้องไห้ จนมาตอนนี้เราเข้าใจค่ะ เราเลยอยากจะขอคืนดี เราโทรไปอธิบายต่างๆว่าเราเข้าใจแล้วนะ เราเป็นห่วงเธอนะ ถ้าเป็นไปได้เรากลับมาคืนดีหรือไม่เป็นเพื่อนกันได้ไหมขอไปแฮปวันเกิดได้ไหม ซึ่งเขาให้คำตอบว่าเป็นเพื่อนอ่ะเป็นให้ไม่ได้หรอกนะแต่ยังมาแฮปวันเกิดได้ เราเลยเงียบและจบตอนนั้น เราช็อคมากถึงตอนแรกจะทำใจได้แล้ว ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ต้องจบจริงๆ เราเลยทักไปอีกทีในแชทว่า"เอาจริงๆแล้วเราไม่เข้าใจอะไรเลย แค่อยากจะเข้าใจ ไม่อยากจบความสัมพันธ์เลย และยังรักอยู่"เขาก็ถามว่าอยากเข้าใจอะไร เราเลยตอบว่า "เข้าใจเธอไง" เขาก็บอกโชคดีนะ เราเลยถามสิ่งสุดท้ายว่าเรากลับมาคบกันไม่ได้จริงๆใช่ไหม เขาก็ชอบว่า"ใช่" เราไม่รู้จะทำไงแล้วเพราะเรารักเขามากจริงๆ เราแค่คิดว่าถ้าเขาเหนื่อย เราสามารถรอจนกว่าเขาจะหายเหนื่อยแล้วได้ไหม หรือเราควรเคารพการตัดสินใจของเขา เขาไม่ได้มีคนอื่นและเหมือนเลิกกันทั้งยังรัก เราเลยแอบหวังว่าเราไปจีบเขาอีกรอบยังได้ไหมถ้าถึงเวลา และเราควรทักไปปรึกษากับเพื่อนเขาไหมหรืออย่าเลย

ขอบคุณที่อ่านมาจนจบนะคะ สงสัยอะไรสอบถามได้นะคะ