สวัสดีค่ะ พอดีเราอยากลองไปพบจิตแพทย์ จริงๆก่อนหน้านี้ก็อยากไปแต่หาข้ออ้างกับตัวเองอยู่4-5ปีแล้วคืออยากลองปรึกษาแพทย์แต่บางอารมณ์ก็คิดว่าไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกไม่ต้องไปหรอก ถ้าพบแพทย์ก็ต้องใช้เงินยังไม่มีเงินไว้มีเงินค่อยไป ไม่มีเวลาบ้าง กลัวหมอไม่เข้าใจเราบ้าง ไม่รู้ว่าต้องบอกกับหมอว่าอะไร หาข้ออ้างไปต่างๆนาๆ จะไปแล้วก็ล้มเลิกไปทุกครั้ง คือเรารู้สึกสับสนกับตัวเองอยู่บ่อยๆ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ชอบคิดไปเรื่อย เริ่มเบื่อหน่ายกับชีวิต อยากนอนตลอดเวลา ไม่อยากตื่น รู้สึกเก็บกด รู้สึกว่ามีชีวิตอยู่ไปทำไม หลังๆเริ่มรู้สึกว่าตัวเองอารมณ์รุนแรงขึ้น อยากฆ่าตัวตายให้มันจบๆไป แต่ก็คิดไปอีกว่าแล้วจะไปตายที่ไหน ตายยังไงไม่ให้เดือดร้อนคนอื่น รู้สึกว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่นานๆไม่รู้ว่าถ้าอายุเยอะขึ้นไปเรื่อยๆจะใช้ชีวิตยังไง เคยคิดว่าไม่อยากจัดงานศพตัวเองอยากบริจาคร่างกาย แต่ถ้าเราแก่ร่างกายเราจะเอาไปทำประโยชน์อะไรได้ไหม แล้วถ้าเราตายตอนที่ร่างกายยังอายุไม่เยอะ แล้วจะทำยังไงให้ตายได้ แล้วถ้าฆ่าตัวตายร่างกายเราจะบริจาคได้ไหม ก่อนหน้านี้เคยปรึกษาเพื่อนเกี่ยวกับความคิดมากตลอดเวลาของเราเอง ระบายเรื่องที่เราเบื่อเราเหนื่อยให้เพื่อนฟังแต่พอเพื่อนให้คำตอบกลับมาเราก็รู้สึกแย่กว่าเดิมกลายเป็นเราเริ่มไม่ชอบเพื่อนเราไปเรื่อยๆ ซึ่งตัวเราไม่ค่อยมีเพื่อนอยู่แล้ว จริงๆคือไม่มีเลยดีกว่าเพราะเรารู้สึกว่าเพื่อนเราก็คือคนที่เรารู้จักทั่วไปเหมือนคนอื่นๆแค่เราใช้คำว่าเพื่อนเรียกเฉยๆ เราไม่รู้ว่าแบบไหนที่เรียกว่าเพื่อนจริงๆ เพราะเรารู้จักใครหรือเป็นเพื่อนกับใครเราก็เต็มที่กับทุกคนทำให้หมดทุกอย่างทำจนเริ่มรู้สึกเหนื่อยไม่รู้ว่าทำทำไมแต่แค่อยากทำให้ แต่พอทำก็รู้สึกเหนื่อยไปหมดกับทุกสิ่ง เรารู้สึกว่าเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียวเราแคร์ทุกคนรอบข้างไปหมดพยายามไม่แคร์แล้วแต่สมองก็จะคิดวนอยู่แต่เรื่องนี้ บางทีก็คิดจนปวดหัวเลย เราเคยขับรถนำหน้ารถพยาบาลฉุกเฉินเพื่อโบกให้ถนนว่างแต่จังหวะใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้วเราก็ตัดสินใจเลี้ยวซ้ายไปทางของเราเพราะคิดว่าตรงไปอีกนิดเลี้ยวขวาเขาก็ถึงโรงบาลแล้วแต่พอเราเลี้ยวซ้ายมาอีกทางกลายเป็นว่ารถพยาบาลขับตามมาแล้วรถติดไปต่อไม่ได้เราก็รู้สึกผิดว่าทำไมเมื่อกี้เราไม่ขับย้อนศรไปทางขวาเผื่อให้รถพยาบาลไปต่อจนถึงโรงบาลทั้งๆที่มันแค่นิดเดียวเราเลี้ยวมาทางซ้ายทำไม แล้ววันนั้นทั้งวันเราก็เอาความคิดนี้ออกจากหัวไม่ได้ทั้งที่เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แต่เราก็คิดวนไปวนมาอยู่เหมือนเดิมว่าทำไมเราไม่เลี้ยวขวา คิดจนเริ่มปวดหัวต้องกลับบ้านมานอนเพื่อให้หยุดคิด เรารู้สึกว่าเหมือนเราสั่งให้สมองเราหยุดคิดไม่ได้บ่อยครั้งที่แค่จอดติดไฟแดงหรือจอดต่อท้ายรถคันอื่นก็จะเอาเลขป้ายทะเบียนรถมาบวกกันจนได้เลขหลักเดียวไม่ก็คิดว่าทำไมไม่เป็นเลขนี้ถ้าเปลี่ยนเลขนี้เป็นเลขนี้ก็จะเรียงกัน เราก็ไม่เข้าใจว่าคิดทำไมแต่เราหยุดไม่ได้ บางทีมองคนอื่นก็อยากรู้ว่าตอนนี้ในหัวเขาคิดอะไรมีความคิดเหมือนเราไหมเขาคิดเรื่องอะไรอยู่ หรือบางทีมีคนมองมาทางเรา เราก็จะชอบคิดไปว่าเขากำลังว่าเราอยู่ในใจหรือเปล่าหรือเขาอาจจะมองว่าเราน่าเกลียดหรือเปล่า ซึ่งจริงๆเขาอาจจะไม่ได้มองเราอาจจะมองอย่างอื่นที่อยู่ทางเราก็ได้ เราก็ชอบคิดไปเองหลังๆเริ่มไม่ค่อยมั่นใจ ไม่ค่อยอยากออกไปไหนไม่อยากให้ใครมอง ไม่อยากเป็นจุดสนใจ เริ่มเกลียดตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มรู้สึกว่าทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ทำไมหน้าตาแย่แบบนี้ทำไมต้องตัวใหญ่แบบนี้ทำไมต้องเกิดมาอยากให้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝันอยากตื่นมาแล้วรู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดเป็นแค่ความฝันไม่ใช่เรื่องจริง สุดท้ายนี้เราอยากขอคำปรึกษาว่าเราควรไปพบแพทย์ที่ไหนดี ที่พยาบาลและหมอไม่ดุ เพราะเราไม่ชอบเวลาพยาบาลเหวี่ยงใส่เพราะถ้าพยาบาลหรือหมอเหวี่ยงใส่เราจะเดินออกทันทีรู้สึกไม่ทนไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่นาทีเดียว ขอโทษทีพิมพ์มายาวเยียด และขอบคุณสำหรับคำตอบล่วงหน้าค่ะ ปล.ปัจจุบันเราอายุ23 รู้สึกว่าเริ่มมีปัญหาตั้งแต่อายุ17แต่เราหาข้องอ้างให้ตัวเองมาเรื่อยๆก็เลยไม่เคยปรึกษาใคร เพิ่งจะเริ่มปรึกษาเพื่อนเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้วและเริ่มรู้สึกว่ามันจะหนักขึ้นเรื่อยๆเลยอยากลองพบแพทย์ดู เราทำงานหาเงินใช้เองตั้งแต่อายุ11-12 หลังจากอายุ13เราก็ไม่เคยขอเงินที่บ้านใช้เลยรู้สึกว่ามันเหนื่อยรู้สึกว่าเราต้องทำงานหาเงินใช้แบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่เพราะสุดท้ายตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้อยู่ดี ขอบคุณค่ะ เราอยู่แถวสุขสวัสดิ์ ราษฎร์บูรณะ ขอที่ราคาไม่แพงมากนะคะ🙏🙏