อย่างที่บอกเลยค่ะ แม่เอาแต่ใจมากๆ แล้วเป็นคนเยอะ ขัดใจนิดเดียวก็ไม่ได้ ขนาดไปร่วมงานแต่งชาวบ้านเขาเขียนคิ้วไม่ถูกใจยังให้เปลี่ยนทรงคิ้ว เวลาจะไปธุระที่ไหนก็ต้องมีงานอื่นมาแทรกตลอดเพื่อเป็นการขัดขวางให้เราไปไม่ได้  วันๆอยู่แต่กับที่บ้าน จนแทบจะไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวอยู่แล้ว ดุมากด้วยไม่ให้ไปไหนเลย ทุกๆธุระปะปังแม่จะมองว่างานตัวเองสำคัญที่สุด ไม่ว่าเราจะมีธุระหรือรับปากใครไว้ที่ไหนแกจะไม่สนใจ เพราะตัวแกจะต้องสำคัญที่สุด แกมองว่างานของแกสำคัญที่สุด แม่คิดว่าตัวแกเป็นแกนกลางของโลก ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น กูบอกแบบนี้ก็ต้องเป็นแบบนี้ แกจะเกรงใจแค่ผู้ใหญ่ที่นับถือเท่านั้น ทุกเวลาที่แกไม่พอใจก็จะโวยวายเพื่อให้ตัวเองได้สมอย่างใจ แม่ไม่เคยโทษตัวเองเลย โทษคนอื่นได้ตลอดเเวลา ขนาดทำผิดซึ้งๆหน้ายังบอกว่าไม่ใช่กูเป็นปัญหาหนักใจมากที่สุดในชีวิต มากกว่าสิ่งอื่นใด ทุกวันนี้ถวายให้หมดแล้วทั้งกายใจ เพราะดิ้นไปไหนไม่ได้ งานก็ทำที่บ้าน แทบไม่มีโอกาสได้ไปไหนเลย เวลาไปเที่ยว ก็ได้ไปแค่กับที่บ้าน นานๆเลยถึงจะได้ไปกับเพื่อนฝูง จะแวะกินกาแฟที่คาเฟ่แต่ละที ต้องอาศัยเอาเวลาที่สามารถแว๊ปได้สักแปปนึงจากตอนไปหาหมอ แฟน เพื่อน ทุกคนเข้าใจเรา แต่แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย ทำยังไงดีคะ