ต้องเกริ่นก่อนว่า จขกท  เป็นลูกสาวคนโต  ซึ่งพี่คนโตหลายๆคนจะทราบดีเรื่องการถูกบังคับให้เสียสละ อาจจะด้วยความเต็มใจหรือไม่ก็ตาม  ตอนเด็กเติบโตมาค่อนข้างถูกบังคับและทำร้ายจิตใจ  เรามักโดนทำโทษและเป็นสนามอารมณ์ของแม่มาโดยตลอด เคยโดนตีจนตัวลาย เคยโดนไล่ออกจากบ้าน เคยโดนทำโทษทั้งที่ไม่ผิดและเพียงเพราะเป็นพี่คนโต ทำให้เรามีความเก็บกด  ตอนเด็กเคยคิดฆ่าตัวตาย  เคยอยากหนีออกจากบ้าน  ด้วยเหตุผลดังกล่าวทำให้เราเลือกเรียนมหาลัยไกลบ้าน เราเลือกให้ไกลที่สุดเท่าที่เราจะทำได้  เมื่อเรียนจบเรามีงานทำสามารถเลี้ยงตัวเองได้  แต่กว่าจะตั้งตัวได้เราต้องเริ่มต้นจากยืมเงินเพื่อนเพื่อสมัครหางาน  เคยนอนกับพื้นเปล่าที่แม้แต่ผ้าปู หมอน ผ้าห่ม พัดลมสักตัวก็ไม่มี  มีชุดทำงานอยู่ 3 ตัวซักวนใส่แบบนั้น  ใช้เงินวันละไม่เกิน 50 บาทเพราะรอจนเงินเดือนเดือนแรกออก  เคยเหลือเงิน 300 ที่ต้องใช้ทั้งอาทิตย์  เคยโกหกเพื่อนร่วมงานว่าลดน้ำหนักทั้งที่เงินกินข้าวไม่พอ  ทุกวันนี้เราพอตั้งตัวได้บ้าง  ทางบ้านกดดันให้เราไปช่วยใช้หนี้ให้  บอกตรงๆเราโกรธมาก  ลูกมี 3 คน แต่พ่อแม่มักเอาเรื่องแบบนี้มาให้เราคนเดียว   เราเลยเสนอเงินสินสอดงานแต่งยกให้จะเอาไปทำอะไรก็ตามสบายเพื่อแลกกับอิสรภาพของเราจากครอบครัว  เพราะเงินสินสอดทั้งหมดคือเงินเก็บของเราเอง   แต่ไม่นานมานี้ทางบ้านยังมาขอให้เราช่วยเรื่องค่าเทอมน้อง  ซึ่งก่อนหน้านี้มีให้ช่วยบ้างประปราย  พอเราเจอเรื่องแบบนี้บ่อยเข้าเรารู้สึกโกรธ น้อยใจ มาก จนคิดว่าไม่สงสารเราบ้างหรอ   ทุกวันนี้เวลาที่เค้าโทรมา เรามักจะตัดสายทิ้งหรือคุยๆรีบๆตัดบทจบ  เพราะเราไม่รู้ว่าเค้าจะเอาเรื่องทุกข์ใจอะไรมาให้เราอีก

เราผิดมากไหมที่ไม่อยากข้องเกี่ยวกับทางบ้าน