(วันที่ 6 - Last Day) ลำปาง - บ้านฮิมน้ำ รีสอร์ท ตาก (ระยะทาง 184 กม.)

29 ธันวา 65

:: ก่อนเขียนงานวันนี้ผมเปิด Youtube ดูคนที่เป็นแรงบัลดาลใจของการทำคลิปและการเดินทางเขาคือคุณ อนุสรณ์ สนะพันธุ เพราะวันนี้เป็นวันเกือบสุดท้ายของการเดินทางแล้ว หรือจะบอกว่าวันนี้คือวันสุดท้ายของการท่องเที่ยว ผมเลือกที่จะตื่นสายราวแปดโมงและไม่ได้มีแผนเลยนอกจากแวะทางที่ต้องผ่าน ที่อุทยานแห่งชาติดอยสอยมาลัย-ไม้กลายเป็นหิน

:: จัดแจงเก็บของอย่างเนิบช้าและยังทำเหมือนเดิมคือเติมกาแฟและขับมาตาก เรื่อย ๆ เอื่อย ๆ ความเร็วประมาณแม่ใช้ไปซื้อแกงหน้าปากซอย เหนื่อยก็พักเครื่องร้อนก็พัก จนถึงจุดพักที่ปั้มเชลล์ที่ตำบลแม่ปะ ระหว่างนั่งรอเครื่องรถเย็นคุณป้าแม่บ้านก็เข้ามายิ้มให้พร้อมสวัสดีปีใหม่ ผมเอ่ยถามคุณป้าว่าหยุดปีใหม่ไหมครับ คุณป้าตอบ คงหยุดได้วันเดียวก็คงไม่ได้เที่ยวไหน คงอยู่บ้านเพราะมีงานประจำปี 

:: ทำให้ผมหวนนึกถึงช่วงหยุดเทศกาลที่หลายคนได้กลับไปบ้านพบญาติ ทำความสะอาดบ้าน หรืออีกหลายเหตุผล เพราะเป็นวันหยุดยาว แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไม่ได้หยุดด้วยภาระหน้าที่ที่เกี่ยวเนื่องกับเทศกาล ไม่ว่าจะอำนวยความสะดวกหรือดูแลความปลอดภัยให้กับผู้คนในช่วงหยุดยาวแบบนี้ ไม่เว้นแม้แต่คนกวาดถนนหรือเก็บขยะที่แทบจะไม่ได้หยุดเลย สิ่งที่ผมทำได้คือรอยยิ้มและคำเรียบง่ายที่สามารถส่งต่อกันได้อย่างเช่น สวัสดีปีใหม่นะครับคุณป้า
 
:: ผมพักรถอยู่นานเกือบสี่สิบนาทีก่อนเจอรถมาจอดข้าง ๆ เลยเอ่ยปากทักทายว่ามาจากไหน และเป็นคนแรกที่ผมไม่ลืมถามชื่อตลอดทริปที่ผ่านมา เอ็กซ์หนุ่มหน้าตาดีที่ขับมาจากลำพูนเพื่อกลับบ้านที่ตาก เราสองคนเลยแลกเฟสบุ๊คและขับไปด้วยกัน ก่อนที่ผมจะชวนไปดูต้นไม้กลายเป็นหิน คุยกันเรื่อยเปื่อยและรู้ว่าเอ็กซ์ต้องขับรถราว 280 กิโลเมตร ช่วงหยุดเทศกาลเพื่อกลับบ้านและขับกลับลำพูนเพื่อไปทำงานหลังจากสิ้นเทศกาลด้วยรถแม่บ้านอย่างฟิโน่ ก่อนที่น้องจะขอตัวกลับก่อนหลังจากเห็นต้นไม้กลายเป็นหินที่เขาบอกว่าเป็นครั้งแรกที่มาเลยทั้งที่อยู่ใกล้บ้านเขา ก่อนแนะนำให้ผมไปงานกาชาดที่ห่างจากที่พักผมราว 12 กิโลเมตร 
 
:: ซึ่งถือว่าผมโชคดีมากที่ทริปสุดท้ายผมได้ไปกินของอร่อยที่งานกาชาดและได้ถ่ายรูปริมแม่น้ำกับสะพานสมโภชน์กรุงรัตนโกสินทร์ 200 ปี เป็นบรรยากาศวันสุดท้ายของการเดินทางที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเหงาและความสุข และโชคดีอีกอย่างคือหนุ่มวัยเกือบแก่อย่างผมไม่มีอาการป่วยหรือเป็นลมเหมือนทริปที่ผ่านมา 
 
:: การเดินทางวันสุดท้ายที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ และไม่ได้มีอะไรที่ผมต้องเขียนต่อหลังจากนี้ ผู้คนระหว่างทาง น้ำใจที่ถูกหยิบยื่นให้โดยไม่สามารถตีเป็นราคาได้ รอยยิ้มและคำทักทายเพียงเล็กน้อย กลายเป็นจุดเริ่มต้นของหลายอย่าง ได้เพื่อนใหม่ มิตรภาพ ความอิ่มเอมของโลกใบเล็กนี้ ต้นไม้ใบหญ้า ธรรมชาติ และผู้คน มอเตอร์ไซค์คันเดิม แต่พาชีวิตผมเปลี่ยนแปลงไปได้มากมายขนาดนั้นสนุกสนานมากขึ้น น่าสนใจมากขึ้น และพึงพอใจในการมีชีวิตอยู่มากขึ้น
 
“ ถ้าเรามีความฝันต้องลองทำ อย่าปล่อยให้ติดค้างในใจ เพราะเราจะไม่ได้รับโอกาสอีกแล้ว ถ้าคุณอยากเปลี่ยนชีวิต ทำเลยครับ ” -จิม โรเจอร์ส-