ผมคิดว่าชีวิตผมเริ่มพังมาเรื่อยๆตั้งแต่เรียน ม.ปลาย ผมเคยคิดว่าตัวเองมีดีกว่าคนอื่น แต่พอเอาเข้าจริงผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่าง ทําให้ผมทําอะไรก็ไปได้ไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ คิดว่าอย่างเราต้องทําได้ดีกว่านี้ทุกครั้ง ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นพระเอกที่ถูกดึงบทไปจนกลายเป็นตัวประกอบ รู้สึกแย่มากแต่ก็เก็บไว้ในใจเรื่อยมาจนมันสะสมและกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว

ม.ปลาย เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ผมเด็กวิทย์ คณิตเลยมีค่านิยมเส้นทาง การเป็นหมอ คิดว่าตัวเองจะต้องเป็นให้ได้ แต่มันไม่ใช่ผมเลย ผมไม่มีคุณสมบัติของหมอเลยสักนิด คิดว่าตัวเองน่าจะฉลาดกว่าคนทั่วไปอยู่บ้าง แต่ก็ล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่เริ่ม ผมเลยเข้ามาเรียน วิศวะแทน เด็กวิทย์คณิตมันก็คิดได้แค่นี้แหละครับไม่หมอก็วิศวะ ทนเรียนไปวันๆ ค่าเทอมก็แพง เกรดก็ห่วย จากเคยมากกว่า3.50 และก็ตกลงเรื่อยๆ มาถึง2.00 ไม่เคยรู้สึกว่าเรียนแล้วคุ้มค่าเลย ทุกคนในครอบครัวก็เอาใจช่วย ช่วยทุกเรื่องที่ช่วยได้ ผมรู้สึกผิดและเสียใจกับความบัดซบของตัวเอง คิดว่าเหมือนมีผีสิงให้ผมทําตัวทุเรศขนาดนี้อาจเป็นผีหรือเจ้ากรรมนายเวรที่เกลียดหรือแค้นผมมากๆ ทําตัวแย่แบบไม่รู้ว่าจะแย่กว่านี้ยังไง
สภาพปัจจุบัน เป็นไอ้อ้วนผมยาว เล่นแต่เกมกับโซเชียลไปวันๆ ไม่มีเพื่อนที่คณะ มีแต่เพื่อนตอน ม.ปลาย พอคุยกันไปวันๆได้ การเรียนเกรดตอนนี้โดนfอีกก็รีไทล์แล้ว ถ้าโดนรีไทร์ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ตังที่พอแม่ให้มาก็รู้สึกผิดทุกครั้งที่ใช้ อยากหลุดพ้น ไม่รู้จะทําไงดี ไม่ว่าจะทําไรก็มีแต่คนที่บ้านบ่นคอยว่าเหมือนหมดอนาคต อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อยากหาเงินให้พอเลี้ยงตัวเองได้ไวๆเอาแต่อยาก แต่ก็ยํ่าอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน เพื่อนที่เคยรู้จักต่างก็ไปดีต่อไหนกันแล้วผมยังติดอยู่ตรงนี้ นอนก็ไม่หลับคิดมากอยู่ทุกคืน

ผมรู้มันดูเพ้อๆ ผมเครียดมากนอนไม่หลับก็เลยมาเขียนเพื่อช่วยไรได้ ถ้าใครอ่านมาถึงตรงนี้แล้วอยากบอกอะไรที่ช่วยผมได้ จะขอบคุณมาก