:: หลังจากนอนไปสองคืน เมื่อคืนนี้ผมนอนดึกว่าทุกวันเพราะมี wifi และได้ดูทีวีในรอบสามวัน หลังจากเขียนงานเสร็จก็ฟังรายการผีจนหลับไป และยังคนหันหน้าไปทางพื้นที่กว้าง ๆ ของห้องเสมอเพราะคิดว่าจะมีอะไรออกมาทั้งที่มันไม่มีอะไร เรียกได้ว่ากลัวจนขึ้นสมอง

:: ทอดมันที่เหลือจากเมื่อคืนถูกหย่อนลงท้องไปสี่ห้าชิ้น หลังจากใช้จมูกและลิ้นตรวจสอบว่ายังไม่เสีย เก็บสัมภาระและออกไปเติมน้ำมัน ก่อนกลับมาที่ห้องอีกครั้งเพื่อแพ็คของใส่รถ หมุดหมายแรกของวันนี้เป็นสะพานซูตองเป้ พร้อมแดดที่สาดส่องจนความหนาวที่สะสมมาเมื่อเช้าหายไปหมด ผมปลดซิบเสื้อกันหนาวออกเพื่อระบายความร้อน ก่อนตระเวนถ่ายรูปเหมือนเช่นเคย แดดจัดของวันอาบไล้ผิวใบของแต่ละพรรณไม้ในเช้าสาย

:: อาการปวดหลัง ไหล่ คอ เริ่มมาพร้อมกันและไม่จากไปไหน ทั้งที่ยังเหลืออีกสี่วัน ความโดดเดี่ยวเริ่มเห็นชัดภายในตัวเอง พูดคุยและทักทายผู้คนมากขึ้น รอยยิ้มยังเป็นการเบิกทางของการสื่อสารได้ดีที่สุด เมื่อถ่ายรูปจนพอใจแม้จะไม่ได้ดั่งใจ เลยเลือกที่จะเดินทางต่อ..แต่ก่อนไปแวะเข้าห้องน้ำเจอนคุณยายน่ารักทักว่าเห็นแล้วคิดถึงลูกชาย ก่อนยายพูดต่อว่าลูกชายยายจากไปแบบไม่มีวันกลับ ยายพูดด้วยรอยยิ้มและอารมณ์ที่ดี ทั้งยังแซวผมที่เข้าห้องน้ำผิดฝั่งว่าฝั่งนั้นใส่กระโปรงนะ จนผมแหงนมองป้ายก็ถึงกับยิ้มปนหัวเราะ หลังจากออกจากห้องน้ำยายก็ยังยื่นทิชชู่ให้อีก บอกให้เช็ดเหงื่อ ผมบอกล้างหน้ามาครับ ยายก็ยื่นมาที่มือแล้วให้เช็ดให้แห้งกึ่งบังคับ เป็นความน่ารักที่ผมรู้สึกเสียดายที่ลูกชายของยายจากไป ความเป็นแม่ยังไงก็ไม่มีทางลืมลูกได้ ยายอยู่หน้าห้องน้ำสะพานซูตองเป้คอยเก็บเงินสำหรับค่าเข้าห้องน้ำให้กับวัดโดยที่เราจะใส่เท่าไหร่ก็ได้ ผมเสียดายที่ไม่ได้ทันคิดว่าจะซื้อขนมบริเวณนั้นไปให้ท่าน มาคิดเอาได้ก็ตอนที่ได้นั่งไตร่ตรองแล้วบรรจงเคาะแป้นพิมพ์ ถ้ามีโอกาสได้กลับไปคงแวะไปหายาเป็นหลักและให้เรื่องเที่ยวเป็นเรื่องรอง

:: บางทีความรีบก็ทำให้เราลืมอะไรหลาย ๆ อย่าง ลืมแม้กระทั่งถามชื่อของยายและอีกหลาย ๆ คน