คือเราเข้าใจนะคะ คำว่าแม่คน ต้องสตรองสุดๆ แต่กลับบางคนก็ถือว่าเขาโชคดีนะคะที่ครอบครัวซัพพอร์ตสุดๆ
แต่สำหรับเรา เราไม่เคยโดนคนในครอบครัวสนใจหรือให้ความสำคัญอะไรมาก เพราะเราไม่เก่งเหมือนพี่ค่ะ พี่เราเรียกเภสัช ม.ดัง ส่วนเราทำไม่ได้เหมือนพี่ แม่เลยไม่เคยที่จะสนใจหรือซัพพอร์ต เป็นตั้งแต่เด็กละค่ะ พี่จะได้สิ่งดีๆ ส่วนเราพูดไปก็ทำไรไม่ได้ แม่เราจะชอบมาว่าเรา เราเจออะไรที่แย่ จนกระทั่ง(เกือบเป็นโรคซึมเศร้า) คือเราก็รู้นะคะว่าเราอาจจะมีบกพร่องในหน้าที่ งานบ้านงานเรือน แม่ของเราค่ะ ขอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ลูกคนนั้นตากผ้า ก็มาว่าเรา ทั้งๆที่บางครั้งเราก็ทำ หรือบางครั้งเราทำให้เขา แต่เขากลับทำว่าเราเอาแต่ขี้เกียจไม่ทำ บางครั้งเราไปเรียนเหนื่อย เราอยากจะนอนพักซักแปป เขาก็มาว่าเรา (คือผู้หญิงห้ามพักหรอคะ) จนเราก็แอบจะรู้สึกไม่ค่อยดีเวลา มานอนพัก รู้สึกว่าสิ่งที่เราทำ เขากลับมองข้ามเหมือนว่าเราไม่เคยทำเลย หรือ บางครั้งบางเรื่อง(แทบจะทุกเรื่อง) เราก็เป็นคนผิด แต่สำหรับพี่ชายเราหรือคนอื่นถูกเสมอคะ พอจะมีวิธีที่จะทำให้เราไม่เครียดหรือไม่คิดอะไรแบบนี้ไหมคะ เพราะทำไงก็คงจะต้องทนและค่ะ55