สวัสดีค่ะขอบคุณคนที่อุตส่าห์อ่านโพสต์นี้นะคะเราเข้าเรื่องเลยดีกว่า
เราอยากตายเราไม่ได้เป็นซึมเศร้าหรือเรียกร้องความสนใจเราคิดแบบนั้นนะเพราะเราไม่เคยไปพบหมอเราเคยทำร้ายตัวเองอยู่3-4ครั้งแต่ช่วงนี้เราเครียดมากและเราเริ่มอยากตายส่วนใหญ่เพราะเราทะเลาะกับแม่ค่ะเราเป็นคนที่เพื่อนไม่คบอาจเพราะนิสัยเราด้วยแต่ทุกครั้งเรามักจะโดนเพื่อนไม่ชอบบ่อยๆที่รร.เรารู้สึกเหงามากเราเป็นคนชอบร้องเพลงมากแต่เราเสียงไม่ค่อยเพราะเราไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟังเลยจนตอนนี้เราเริ่มเปิดใจร้องเพลงให้แม่หรือเพื่อนบางคนฟังเพื่อนเราจะชอบบอกว่าเราร้องเพลงแย่มากเอาจริงเราโคตรเสียใจเวลาได้ยินแบบนั้นแต่แม่เราไม่เคยพูดเลยว่าเราร้องเพลงแย่จนวันนี้แม่ด่าเราขึ้นมาว่าเสียงก็ไม่ดีร้องไปทำไมตอนนั้นเราร้องต่อไม่ไหวเลยค่ะน้ำตาไหลเราคิดว่าขอแค่คำนี้คำเดียวที่แม่จะต้องไม่พูดกัลเราเเม่เราเดินออกไปจากห้องเราเลยเดินไปนอนคลุ่มโปงใส่หูฟังแต่แม่เรากลับมาพอดีเราเลยโทรหารุ่นพี่เพื่อจะชวนเล่นเกมตอนแรกเราไปเล่นเกมอีกห้องเพราะแม่ไล่แต่เราเดินกลับมาเล่นห้องตัวเองอีกหลังจากผ่านไปตาเดียวเพราะเราคิดว่าแม่อารมดีขึ้นแล้วแต่เราเล่นไปได้ซัก20-30นาทีแม่ก็มาขอหูฟังคืนซึงมันคือหูฟังแม่เพราะของเราเสียเราบอกแมาว่ายังให่ไม่ได้ตอนนี้รอก่อนแต่เค้าไม่ฟังเลยเราทะเลอะกับแม่จนกดออกเกมมาเราโมโหมากเลยบอกแม่ไปว่าแม่จะไม่เป็นแบบนี้ซักวันจะได้ไหมกับวันนี้แม่เป็นอะไรทำไมทำตัวเหมือนถูกอะไรสิงอยู่ตลอดเวลาพูดเสร็จแม่ก็หยิกแก้มเราแล้วก็ตีที่ตัวหลังแล้วก็แขนแล้วแม่ก็หยิบคัตเตอร์มากรีดหมอนใบโปรดของเราเพราะแม่รู้ว่าถ้าเราไม่มีหมอนเราจะนอนไม่หลับเราเคยทำหมอนหายแล้วร้องไห้อยู่หลายวันตอนเด็กๆแม่ก็เคยกรีดหมอนจนขาดแต่แม่ก็เย็ลคืนให้แต่เราจำฝังใจมาตลอดจนเราได้หมอนใหม่แล้วแม่ก็จะทำแบบเดิมอีกแต่เราเหนื่อยมากตอนนั้นเราเลยพูดกับแม่ว่าเอาเุอะบอกว่าหนูตอนเด็กเวลาโกรธใครก็ชอบไปทำลายข้าวของเค้าก็เพราะได้นิสัยมาจากแม่ไงพูดเสร้จแม่ก็ตบหน่เรามันไม่ได้แรงมากและเราไม่ได้เจ็บหรอกแต่ตอนนั้นเราช็อกเลยเรากัดปากตัวเองแรงมากตอนนั้นหวังให้เลือดออกมาเลยก็ดีแต่เราก็ทำไม่ลงเราเลยวิ่งหนี้ออกมานอกห้องมานั่งร้องไห้อยู่ตรงบันไดแล้วก็มีแวบนึงมันนึกขึ้นมาว่าถ้าเราตายๆไปเลยจะเป็นยังไงเวลาที่เรามีความสุขเราก็จะคิดว่าดีจังที่รอดมาถึงตอนนี้แต่เวลาเราเศร้าเรากลับคิดว่าทำไมตอนนั้นไม่ตายๆไปเลยวะเราตอนนี้คือคิดว่าถ้าเราผูกคอตายตรงหน้าห้องนอนจะเป็นยังไงนะถ้าแม่ออกมาเห็นเราผูกคอลอยอยู่หน้าห้องจะเป็นยังไงเวลาที่แม่ร้องไห้พูดขอโทษเราแต่ที่จริงเราแค่อยากรู้ว่าเค้ารักเราใข้ไหมอยากได้ยินคำว่ารักจากปากแม่อยากให้แม่กอดเราแล้วบอกว่ารักเราแค่ไหนบอกว่าเป็นห่วงเรามากเราแค่อยากรู้ว่าเค้ารักเราจริงๆ
จบแล้วขอบคุณใครก็ตามที่อ่านมาถึงตรงนี้มันอาจจะไร้สาระไปหน่อยแต่ขอบคุณค่ะขอบคุณที่ให้เราได้ระบายความรู้สึกที่มีมาตลอด14ปีขอบคุณค่ะถึงตอนนี้เรายังคงต้องฝืนยิ้มทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่ก็ตาม
ใครที่เห็นโพสต์นี้ขอร้องอ่านสิ่งที่เราจะพิมพ์ต่อไปนี้หน่อย
เราอยากตายเราไม่ได้เป็นซึมเศร้าหรือเรียกร้องความสนใจเราคิดแบบนั้นนะเพราะเราไม่เคยไปพบหมอเราเคยทำร้ายตัวเองอยู่3-4ครั้งแต่ช่วงนี้เราเครียดมากและเราเริ่มอยากตายส่วนใหญ่เพราะเราทะเลาะกับแม่ค่ะเราเป็นคนที่เพื่อนไม่คบอาจเพราะนิสัยเราด้วยแต่ทุกครั้งเรามักจะโดนเพื่อนไม่ชอบบ่อยๆที่รร.เรารู้สึกเหงามากเราเป็นคนชอบร้องเพลงมากแต่เราเสียงไม่ค่อยเพราะเราไม่เคยร้องเพลงให้ใครฟังเลยจนตอนนี้เราเริ่มเปิดใจร้องเพลงให้แม่หรือเพื่อนบางคนฟังเพื่อนเราจะชอบบอกว่าเราร้องเพลงแย่มากเอาจริงเราโคตรเสียใจเวลาได้ยินแบบนั้นแต่แม่เราไม่เคยพูดเลยว่าเราร้องเพลงแย่จนวันนี้แม่ด่าเราขึ้นมาว่าเสียงก็ไม่ดีร้องไปทำไมตอนนั้นเราร้องต่อไม่ไหวเลยค่ะน้ำตาไหลเราคิดว่าขอแค่คำนี้คำเดียวที่แม่จะต้องไม่พูดกัลเราเเม่เราเดินออกไปจากห้องเราเลยเดินไปนอนคลุ่มโปงใส่หูฟังแต่แม่เรากลับมาพอดีเราเลยโทรหารุ่นพี่เพื่อจะชวนเล่นเกมตอนแรกเราไปเล่นเกมอีกห้องเพราะแม่ไล่แต่เราเดินกลับมาเล่นห้องตัวเองอีกหลังจากผ่านไปตาเดียวเพราะเราคิดว่าแม่อารมดีขึ้นแล้วแต่เราเล่นไปได้ซัก20-30นาทีแม่ก็มาขอหูฟังคืนซึงมันคือหูฟังแม่เพราะของเราเสียเราบอกแมาว่ายังให่ไม่ได้ตอนนี้รอก่อนแต่เค้าไม่ฟังเลยเราทะเลอะกับแม่จนกดออกเกมมาเราโมโหมากเลยบอกแม่ไปว่าแม่จะไม่เป็นแบบนี้ซักวันจะได้ไหมกับวันนี้แม่เป็นอะไรทำไมทำตัวเหมือนถูกอะไรสิงอยู่ตลอดเวลาพูดเสร็จแม่ก็หยิกแก้มเราแล้วก็ตีที่ตัวหลังแล้วก็แขนแล้วแม่ก็หยิบคัตเตอร์มากรีดหมอนใบโปรดของเราเพราะแม่รู้ว่าถ้าเราไม่มีหมอนเราจะนอนไม่หลับเราเคยทำหมอนหายแล้วร้องไห้อยู่หลายวันตอนเด็กๆแม่ก็เคยกรีดหมอนจนขาดแต่แม่ก็เย็ลคืนให้แต่เราจำฝังใจมาตลอดจนเราได้หมอนใหม่แล้วแม่ก็จะทำแบบเดิมอีกแต่เราเหนื่อยมากตอนนั้นเราเลยพูดกับแม่ว่าเอาเุอะบอกว่าหนูตอนเด็กเวลาโกรธใครก็ชอบไปทำลายข้าวของเค้าก็เพราะได้นิสัยมาจากแม่ไงพูดเสร้จแม่ก็ตบหน่เรามันไม่ได้แรงมากและเราไม่ได้เจ็บหรอกแต่ตอนนั้นเราช็อกเลยเรากัดปากตัวเองแรงมากตอนนั้นหวังให้เลือดออกมาเลยก็ดีแต่เราก็ทำไม่ลงเราเลยวิ่งหนี้ออกมานอกห้องมานั่งร้องไห้อยู่ตรงบันไดแล้วก็มีแวบนึงมันนึกขึ้นมาว่าถ้าเราตายๆไปเลยจะเป็นยังไงเวลาที่เรามีความสุขเราก็จะคิดว่าดีจังที่รอดมาถึงตอนนี้แต่เวลาเราเศร้าเรากลับคิดว่าทำไมตอนนั้นไม่ตายๆไปเลยวะเราตอนนี้คือคิดว่าถ้าเราผูกคอตายตรงหน้าห้องนอนจะเป็นยังไงนะถ้าแม่ออกมาเห็นเราผูกคอลอยอยู่หน้าห้องจะเป็นยังไงเวลาที่แม่ร้องไห้พูดขอโทษเราแต่ที่จริงเราแค่อยากรู้ว่าเค้ารักเราใข้ไหมอยากได้ยินคำว่ารักจากปากแม่อยากให้แม่กอดเราแล้วบอกว่ารักเราแค่ไหนบอกว่าเป็นห่วงเรามากเราแค่อยากรู้ว่าเค้ารักเราจริงๆ
จบแล้วขอบคุณใครก็ตามที่อ่านมาถึงตรงนี้มันอาจจะไร้สาระไปหน่อยแต่ขอบคุณค่ะขอบคุณที่ให้เราได้ระบายความรู้สึกที่มีมาตลอด14ปีขอบคุณค่ะถึงตอนนี้เรายังคงต้องฝืนยิ้มทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่ก็ตาม