ตามหัวข้อเลยนะคือมันมีประเด็นจริงๆเราไม่ได้กลัวความรักนะแต่กลัวคนๆนึงจากการรักมากกว่าคือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราชอบคนๆนึงมากรู้จักกันมา6เดือนก็ครึ่งปีแหละคือความรู้สึกคือมันดีมากเค้าดีทุกอย่างเทคแคร์ดูแลมาหาเอาใจใส่ฟิวคู่รักคนนึงแล้วมาวันนึงความสัมพันธ์ระหว่างกันก็ลดลงเค้าคุยน้อยลงใส่ใจน้องลง ทั้งๆที่แรกๆดีมาเรื่อยๆเราคนนึงแหละคาดหวังกับความสัมพันธ์คิดว่ามันจะไปได้ด้วยดีแต่แล้วก็ดิ่งลงเหวแบบใจสลายบุบย่อยยับไปกับตาเรารู้นะว่าไม่ควรคาดหวังกับความสัมพันธ์ที่ยังไม่มีสถานะแต่ความรู้สึกมันห้ามไม่ได้เว้ยแต่อย่างว่าแหละใจคนเรามันก็มีปัจจัยหลายอย่างที่ เปลี่ยนทั้งงานทั้งหน้าที่และเค้าก็มีสิ่งที่ต้องทำอันนี้เราเข้าใจเราก็กำลังทำความฝันของเราอยู่เหมือนกันแต่....แต่มันไม่ได้ไปพร้อมกันเค้าทำตัวใจร้ายกับเรามากปล่อยให้เรารอปล่อยให้เราตั้งคำถามว่าเอาไงต่อดีเพราะความเสมอต้นเสมอปลายมันไม่มีเหลือแล้วเราเลยตั้งใจว่าจะตัดใจจากคนๆนี้และเราก็ทำมันแล้วเค้าก็ไม่ได้ตามเว้ยหายก็หายพอสัก2-3วะนก็ทักมาใหม่ตอนแรกเราก็ใจอ่อนแหละตอบกลับและ.....และมันก็วนลูปเดิมแบบนี้3-4รอบจนใจเราแหลกสลายนับครั้งไม่ถ้วน ย่อยยับและแหลกแหละเจ็บปวดและทรมานความช้ำนี้ มันเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเราชาและหมดใจแต่ถามว่ายังรักและรู้สึกดีมั้ยยังมีอยู่นะแต่กลายเป็นกลัวเค้าแล้วไม่อยากเห็นหน้าเค้าไม่อยากเจอไม่อยากให้ยุ่งแล้วใจมันกลัวไปหมดกับคนๆนี้ ตอนนี้เราไม่ได้เจอเค้าไม่ตอบไม่คุยกับเค้าแล้วเพราะใจเรามันสร้างกำแพงกับคนนี้สูงมากใจมันช้ำมากๆรักนะหวังดีนะแต่ขออยู่ในพื้นที่ของตัวเองอยู่ดูห่างแล้วกันเอาเป็นว่าถ้าเธอพร้อมจะมีเราจริงๆพร้อมที่ จะก้าวไปกับเราเราก็พร้อมให้โอกาสเธอแต่ช่วยแสดงออกหน่อย ว่าอยากมีกันจริงๆตอนนี้แยกย้ายกันไปเติบโตก่อนเนอะ...เราขอทำตามสิ่งที่เราฝันไว้เหมือนกัน..ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะอาจจะยาวไปหน่อยเพ้อไปบ้าง.แต่ก็ขอระบายความในใจของเราหน่อยมันไม่ไหวจริงๆ..🥲🥲🥲