หนูเป็นเด็กม.ต้นค่ะ หนูรู้สึกว่าหนูเป็นพวกเอาแต่ใจ แต่จะชอบเอาแต่ใจเฉพาะกับครอบครัวอะค่ะ บางทีก็รู้สึกโมโห ที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองเลย ตอนก่อน ๆ เค้าเคยบอกอยากมีลูกมีหลานเรียนเก่ง ๆ เมื่อก่อนหนูไม่เอาไหนเรื่องเรียนเลย พอมาตอนนี้ก็อยากจะปรับปรุงตัวเองอยากให้เค้าชม อยากให้เค้าภูมิใจ เลยทุรมเทตั้งใจเรียน พอมีกิจกรรมหนูก็ไปลงแข่ง แต่เค้ากลับไม่ค่อยซัพพอร์ตเท่าไหร่ กิจกรรมที่หนูทำมันเป็นพวก สานงานประดิษฐ์ หัตถกรรม ทำพอร์ตเก็บไว้ แต่เค้าบอกว่าถ้าจะทำพอร์ตเก็บมันต้อง พวกวิชาการ แต่หนูไม่ค่อยถนัดวิชาการเท่าไหร่ เค้าก็ไม่ค่อยซัพพอร์ตเลย พอมีต้องซ้อมดึก เค้าก็จะโทรมาบ่นให้กลับไว ๆ บางทึก็ใส่อารมณ์ใส่ พอไปแข่งหัตถกรรมเสร็จ หนูชนะได้ที่ 1 มาค่ะ แต่เค้าไม่ได้ชมอะไรเราเยอะเลย เราก็รู้สึกน้อยใจ ตอนเราตั้งใจ ตอนเราเรียนเก่งเค้าก็ไม่สนใจเลย พอวันหยุดเรานั่งเล่นโทรศัพท์นิดหน่อยเค้าก็ว่าเราแล้ว ทำไมตอนเราทำเค้าถึงไม่ดูบ้างคะ พอเราทำผิดเราไม่ทำ เค้ากลับว่าเราใหญ่เลย หนูอึดอัดมาก มีบ่อยครั้งทึ่ชอบเอาเล็บจิกเวลาโดนด่าเยอะ ๆ คิดนะวาาอยากตายไปเลยอยากเอามีดกรีดตัวเองไปเลย แต่ก็ไม่กล้าสักที แล้วก็บางทีแว่นที่หนูใส่อยู่มันสายคาเพิ่มขึ้นแล้ว เวลาใส่ก็มองไม่ค่อยชัด เลยไปขอเค้าตัดแว่นใหม่ เค้าก็ขอกว่า ที่นี่มันแพง เดี๋ยวเค้าพาไปที่อื่นจนผ่านมาหลายวันแล้ว เจอที่ตัดแว่นหลายที่เค้าก็ไม่พาไปตัด จนเราก็พูดอีกรอบว่าตัดแว่นได้มั้ยมองไม่ค่อยเห็นแล้ว เค้าก็เหวี่ยงใส่อะค่ะ ว่ามีแว่นก็ไม่รักษาอยู่ดี มีไปก็หัก แต่อันเก่าของเราที่มันหักเพราะมันเป็นของตลาด ไม่ถึงรัอยที่มันไม่แข็งแรงอยู่แลัวอถค่ะ เค้าบอกจะตัดให้แต่เค้าก็ไมตัด ทั้งๆทึ่เค้าก็มีเงิน เราเห็นเค้าสั่งของนู่นนี่ให้ตัวเอง เราก็แค่รู้สึกน้อยใจว่าทำไมของแค่นี้ เค้าถึงตัดให้เราไม่ได้เลยหรอ ยิ่งวันเกิดเรา เค้าก็ไม่ซื้ออะไรให้แล้ว หรือหนูแค่น้อยใจเอาแต่ใจมากเกินไปจริง ๆ อยากรู้มากเลยว่ามันเป็นเพราะหนูที่ยังเอาแต่ใจทำตัวเหมือนเด็กเกินไปใช่มั้ย หนูแค่อยากให้เค้าสนใจหนูมากกว่านี้แค่นั้นเอง