สวัสดีค่ะ ขออภัยหากเล่าผิดๆถูกๆไปบ้างนะคะ
ตอนนี้เราอายุจะ26แล้ว เล่าตั้งแต่สมัยประถม เราเป็นคนที่เพื่อนไม่ค่อยนึกถึงไม่อยากเล่นด้วย ไม่รู้ทำไมนะคะ เราจะใช่วิธีซื้อขนมหรือมีของเล่นให้เพื่อน เพื่อนถึงจะเล่นด้วย เราต้องพยายามทำแบบนี้ทุกวัน ส่วนมัธยมเป็นอะไรที่แย่ที่สุดในชีวิตจนเราอยากตายทุกวัน ครอบครัวเรามีฐานะยากจนมากๆ พ่อกับแม่ไปทำงานรับจ้างก่อสร้างที่กรุงเทพฝากเราให้ย่าดูแล เริ่มขึ้นม.1 เราเรียนโรงเรียนอำเภอนักเรียกมีเกือบ3พันคน เราเรียนเก่งได้อยู่ห้องคิง เรามีกลิ่นตัวที่แรง เราไม่รู้จักโลออน ต่อให้รู้จักก็ไม่มีเงินซื้อได้เงินไปกินข้าววันละ15บาท เริ่มจากในห้องเรียน เพื่อนก็เม้ากันว่าเรากลิ่นตัวเหม็น เพื่อนก็ไม่เข้าใกล้ เราใช้วิธีเข้าห้องน้ำบ่อยๆ ล้างจั๊กแร้ ก่อนไปเรียนเราอาบน้ำทุกวัน แต่ก็มีอยู่ดี เพื่อนเริ่มรังเกียจ เขาคุยกันเป็นเรื่องตลก และทำท่ารังเกียจเรา เราไม่มีเพื่อนในห้องเรียน ไม่มีใครอยากนั่งใกล้ เป็นตัวตลก งานกลุ่มก็ไม่มีใคนอยากให้อยู่ด้วย เรื่องมันแรงขึ้น บอกต่อๆกัน จนคนในโรงเรียนเกือบ3พันคน รู้เรื่อง ก็รังเกียจเรา เดินไปกินข้าวในโรงอาหารคนเดียว คนก็ไม่อยากนั่งใกล้ ซุบซิบนินทา ขำ ทุกคนรังเกียจเรา บางคนก็พูดใส่เรา อาบน้ำบ้างนะอี่เต่า เข้าแถว ทุกคนก็ไม่อยากอยู่หน้าหรือต่อหลังเรา บางคนไม่เคยได้กลิ่นหรือรู้จักเรา เขาก็รังเกียจเราตามเพื่อนๆเขาไป เราร้องไห้ทุกวัน ไม่เคยบอกใคร ไม่เคยบอกพ่อแม่ย่า เพราะตอนเด็กเรามองว่าเป็นเรื่องน่าอาย เรานอนร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากให้ถึงวันจัน และอยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ อยากตาย เครียด เก็บกด สุดท้ายเราออกจากโรงเรียนตอนม.2 เพื่อมาต่อกศน. เราก็ไม่ได้บอกเหตุผลแม่ว่าเพราะอะไร เราก็โดนแม่ด่า แต่เรายอม เพราะเราไปโรงเรียนไม่ไหวอีกแล้ว เราเรียนจบกศน.ม.6 ระหว่างนั้นเราโดนแม่ด่าเรามาตลอดเช่นอีสกปรก
เราทำได้แค่ร้องไห้ ต่อมหาลัย ราชภัฏ เราก็ไม่มีเพื่อน เราสาบานเลยเราไม่เคยนินทาใคร ไม่ได้แต่งตัวแรง เรารู้กาลเทศะพูดเบาพูดเพราะขี้เกรงใจ แต่เราไม่รู้ว่าทำไม เราก็ใช้ชีวิตคนเดียวอีกครั้ง อดทนจนเรียนจบ โดยไม่มึเพื่อนแม้แต่คนเดียวเรื่องบูลลี่มันเยอะมากๆเล่าไม่หมด ทุกวันนี้เราทำงานมีแฟน เพื่อนก็มีที่ทำงานบ้างไม่สนิท แฟนเราเป็นทหารซึ่งเวลาเขาออกงาน เขาก็อยากพาเราไปด้วย เรากลัวคน เวลาแฟนพาออกงานเราก็ทำได้แค่ยิ้มๆ คนอื่นเขาคุยกันเราก็จะคิดไม่ดี ทำไมเขาไม่คุยกับเรานะเขาเกลียดเราแล้วรึป่าว เรากลัวโดนเมิน เรื่องในอดีตมันชัดมาก ไม่อยากเจอผู้คน เราไม่รู้เราเป็นอะไร แต่นอนเราก็ฝันถึงเรื่องในอดีตที่โดนบลูลี่มาทั้งชีวิต ไม่มีเพื่อน ครอบครัวก็มีเหมือนไม่มี เรานอนร้องไห้ทุกคืน ทำไมชีวิตเราถึงไม่มีใครเห็นค่าเลย เราจะจัดการมันยังไงดี เราร้องไห้ทุกวัน ทรมานมาก
โดนบลูลี่ไม่มีเพื่อนคบมาตั้งแต่เด็ก
ตอนนี้เราอายุจะ26แล้ว เล่าตั้งแต่สมัยประถม เราเป็นคนที่เพื่อนไม่ค่อยนึกถึงไม่อยากเล่นด้วย ไม่รู้ทำไมนะคะ เราจะใช่วิธีซื้อขนมหรือมีของเล่นให้เพื่อน เพื่อนถึงจะเล่นด้วย เราต้องพยายามทำแบบนี้ทุกวัน ส่วนมัธยมเป็นอะไรที่แย่ที่สุดในชีวิตจนเราอยากตายทุกวัน ครอบครัวเรามีฐานะยากจนมากๆ พ่อกับแม่ไปทำงานรับจ้างก่อสร้างที่กรุงเทพฝากเราให้ย่าดูแล เริ่มขึ้นม.1 เราเรียนโรงเรียนอำเภอนักเรียกมีเกือบ3พันคน เราเรียนเก่งได้อยู่ห้องคิง เรามีกลิ่นตัวที่แรง เราไม่รู้จักโลออน ต่อให้รู้จักก็ไม่มีเงินซื้อได้เงินไปกินข้าววันละ15บาท เริ่มจากในห้องเรียน เพื่อนก็เม้ากันว่าเรากลิ่นตัวเหม็น เพื่อนก็ไม่เข้าใกล้ เราใช้วิธีเข้าห้องน้ำบ่อยๆ ล้างจั๊กแร้ ก่อนไปเรียนเราอาบน้ำทุกวัน แต่ก็มีอยู่ดี เพื่อนเริ่มรังเกียจ เขาคุยกันเป็นเรื่องตลก และทำท่ารังเกียจเรา เราไม่มีเพื่อนในห้องเรียน ไม่มีใครอยากนั่งใกล้ เป็นตัวตลก งานกลุ่มก็ไม่มีใคนอยากให้อยู่ด้วย เรื่องมันแรงขึ้น บอกต่อๆกัน จนคนในโรงเรียนเกือบ3พันคน รู้เรื่อง ก็รังเกียจเรา เดินไปกินข้าวในโรงอาหารคนเดียว คนก็ไม่อยากนั่งใกล้ ซุบซิบนินทา ขำ ทุกคนรังเกียจเรา บางคนก็พูดใส่เรา อาบน้ำบ้างนะอี่เต่า เข้าแถว ทุกคนก็ไม่อยากอยู่หน้าหรือต่อหลังเรา บางคนไม่เคยได้กลิ่นหรือรู้จักเรา เขาก็รังเกียจเราตามเพื่อนๆเขาไป เราร้องไห้ทุกวัน ไม่เคยบอกใคร ไม่เคยบอกพ่อแม่ย่า เพราะตอนเด็กเรามองว่าเป็นเรื่องน่าอาย เรานอนร้องไห้ทุกวัน ไม่อยากให้ถึงวันจัน และอยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ อยากตาย เครียด เก็บกด สุดท้ายเราออกจากโรงเรียนตอนม.2 เพื่อมาต่อกศน. เราก็ไม่ได้บอกเหตุผลแม่ว่าเพราะอะไร เราก็โดนแม่ด่า แต่เรายอม เพราะเราไปโรงเรียนไม่ไหวอีกแล้ว เราเรียนจบกศน.ม.6 ระหว่างนั้นเราโดนแม่ด่าเรามาตลอดเช่นอีสกปรก