คือ เรา เป็นลูกสาวใกล้ก็จบ ป.ตรี แล้วค่ะ เรามีความรู้ที่แย่กับที่บ้านมากค่ะ มันเป็นความรู้สึกอึดอัดจนบ้างครั้งอยากหนีไปจากตรงนี้เลยค่ะ แบบใช้คำว่า "เป็นลูกแม่มันเหนื่อยอ่ะ" เรายอมรับนะคะว่าบ้านเราเลี้ยงเราดี บ้านมีเงินพอสมควรแต่เรากับรู้สึกว่าในช่วงป.4-ปี4 มันไม่ทีพ่อแม่ในความทรงจำเลยค่ะ พ่อแม่เราทำงานเยอะมากในช่วงเราเด็กๆ เลยไม่ค่อยสนิทอะไรกันค่ะ เราไม่มีความรู้สึกคิดถึง หรือ อยากอยู่ด้วยเลยค่ะ ปกติแล้วตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่เราก็จะให้เงินไว้ ไปซื้อกินเอาเอง หรืออยากได้อะไรก็จะหางานให้ทำค่ะ แต่สิ่งที่อยากได้ทุกอย่างก็ต้องใช้ตัวเอง เราก็รับจ้างทำงานที่บ้านแหละค่ะ อัตราก็เท่าลูกจ้างค่ะ ก็เก็บเงินมาพอโตขึ้นมาหน่อยม.2 เราก็เลยทำงานที่หาเงินได้มากขึ้นคือทำอาหารส่งตามร้านค่ะ พอมีเงินเที่ยว เงินใช้ เราค่อนข้างเครียดเรื่องเงิน พอสมควรค่ะ เพราะถ้าไม่เกี่ยวกับที่โรงเรียน หรือของจำเป็น เราต้องซื้อเองค่ะ พอตอนนี้แม่เหมือนอยู่ตัวค่ะ เลยเริ่มมาพูดคุยหรือถามเรื่องนู้นเรื่องนี้ แต่เราฝังใจค่ะ แม่ไม่เคยเป็นปรึกษาหรืออะไรได้เลย แม่จะเอาเรื่องที่ทะเลาะกับเราและเรื่องของเราไปเล่าให้คนอื่นฟังค่ะ ให้เราดูแย่และจะพูดเรื่องแย่ของเราต่อหน้าแฟนต่อหน้าพ่อแม่เขาค่ะ ตอนนี้เราย้ายมาอยู่หอค่ะ เพราะเรียนไกลบ้านแต่ไกลนี้คือ 40 นาทีถึงค่ะ เรามีแฟนค่ะ เราก็ไปๆมากับแฟนค่ะเราไม่มีปัญหาเรื่องเรียน เรื่องงาน หรืออะไรเลยค่ะเพราะไม่อยากให้พ่อแม่มายุ่งกับเราที่หอ เราเรียนได้เกรดที่เยอะ 3.7-3.9 เลยค่ะ เขารู้นะค่ะว่ามีแฟนและคิดว่ากลัวท้องกลัวอะไรแบบนี้ เราเลยเรียนให้ดูเเละไม่มีปัญหาอะไร เรามีอะไรกับแฟนค่ะ และก็ป้องกัน เราไม่ค่อยอยากพูดเรื่องแฟนกับแม่ค่ะ แม่จะแบบต้องมีศักดิ์ศรีน่ะ ต้องให้เขามาขอ สำหรับเราเราอาจมองแบบสมัยใหม่น่ะค่ะ เราไม่ได้มองว่าเสียศักดิ์ศรีอะไร คือเราอยู่กับแฟนคือเหมือนอยู่ด้วยกันเลยนะค่ะ เราสบายใจ สบายกายมาก เราไม่ได้ทำอะไรเลยเขาทำให้ตลอด เรากับแฟนคบกันแต่เด็กค่ะ 9 ปี แล้ว เขาคือที่ๆเราสบายใจมากค่ะ เราอยากอยู่กับเขา เรื่องนี้มันติดที่เรื่องเดียวค่ะ "เงิน" แม่เราต้องการให้มาขอ แต่ในความคิดเราคิดว่ามันต้องทำงานต้องอะไรอ่ะค่ะ คือตอนนี้มันแม่เราว่างอ่ะค่ะคือมาตามติดชีวิตเรา เราโครตของโครตที่ไม่มีความสุข พ่อแม่ถือว่ามีน่ามีตาค่ะ เราต้องดีกว่าคนอื่นเด่นกว่าคนอื่น มันเหนื่อยมากน่ะค่ะ เราปั้นน่าตลอดเวลาอยู่บ้าน เราเหมือนลูกที่พยายามดีอ่ะค่ะ มันเหนื่อยมันเบื่อ แถบจะอยากไปอยู่ไกลๆไปเลยค่ะ แต่มันติดที่เรายังเรียนไม่จบเลยค่ะ เราต้องการเงินจากแม่อยู่ แต่ในความจริงเราอยู่รอดด้วยเงินเก็บค่ะ แต่มันก็แบบเราก็ไม่อยากใช้เงินตัวเอง เลยคิดว่าจะทำอะไรไปก่อนแต่มีนเหมือนฝังใจค่ะเราไม่กล้าอะไรเลย พ่อแม่จะบอกเสมอว่า "ทำอะไรไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเขา" และ คำว่า โง่ มันฟังจนฝังใจเลยค่ะ เราแย่มากในทุกวัน เราพยายามทำตัวปกติ แต่เเค่เห็นน่าแม่บ้างครั้งก็จะอ้วกแล้วค่ะ เราไม่เคยบอกน่ะค่ะว่าอยู่กับเขาเราไม่มีความสุขเลย เราอยากตายวันละหลายรอบเลยค่ะ เราอยู่หอมาไม่เคยน่ะค่ะที่จะอยากกลับบ้าน แต่ถ้าไม่กลับมันก็ไม่มีเงินค่ะ ก็ไม่รู้ต้องทำยังไง เราเหมือนใส่น่ากากหลายชั้นเลยค่ะ มันแย่มากในตัวเอง เราจนอยากแบบอยู่คนเดียวไปเลย อยากหนีออกจากบ้านเลย มัน เบื่อ เหนื่อย มันรำคาญ แบบมากๆค่ะ เราควรทำยังไงค่ะ 😮‍💨🥲