ถึงคราที่จะหนีไกลไปจากลำคลองสายนั้น

    ขุนทองเจ้าจะกลับมาเมื่อฟ้าสาง : อัศศิริ ธรรมโชติ

หล่อนเรียกลูกมากอดไว้ในวงแขน แล้วบอกลูกว่าคราวหลังอย่าลงไปเล่นในเรือพรรค์นั้นอีก มันไม่ดี

พอ ลูกขยับปากจะถามอะไรอีกต่อไปหล่อนก็ตัดบท

“เข้าบ้านดีกว่า” หล่อนลุกขึ้นแล้วจูงลูกสาวตัวเล็ก ๆ เดินกลับบ้าน

เรียกมันว่า “บ้าน” มานานหลายปีแล้ว นานจนรู้สึกไปว่ามันเป็นบ้านจริง ๆ อันที่จริงมันเป็นเพียงฝา

ลังกับสังกะสีตกกระเก่าคร ่าปะติดปะต่อก่อขึ้นเป็นรูปทรงง่าย ๆ ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ของสะพานน ้าคร ่า สิ่งก่อสร้างที่รอหล่อนอยู่ข้างหน้าที่เป็นที่ซุกหัวนอนของหล่อนกับลูกอีกสองคน ค ่านอนเห็นแสงดาว กลางวัน ส่องด้วยแสงตะวันนั้นหรือจะเรียกว่าบ้านได้ ก็แล้วตึกโตใหญ่มหึมารายล้อมเหล่านี้เล่าจะเรียกว่าอะไรดี หล่อน คิดระหว่างจูงลูกเหม่อมองอาคารตัวตึกสองฝั่งของล าคลองที่ผ่านไป... หล่อนจูงลูกคนเล็กให้วิ่งครึ่งเดินครึ่งตามหลังแม่ เศษผ้าถุงที่ห่อพันกายแกปลิวไสวลู่ตามลมชายริม

คลอง ลูกชายของหล่อนก าลังยืนรออยู่หน้ากระท่อมที่เรียกกันว่าบ้าน เขาใส่กางเกงขายาวตัดเพียงเข่ากับเสื้อ ยืดลายสีกระด ากระด่าง ชุดที่เขาใส่นี้ใครไม่รู้เหวี่ยงมันทิ้งไว้ที่กองขยะ วันหนึ่งเขาออกไปพบและใส่มันมาได้ หลายวันแล้ว

“ฉันรอแม่ตั้งนาน” ลูกชายว่า พลางเอาสิ่งที่เขาแอบซ่อนไว้ข้างหลังเร่เข้าไปอวดน้อง

  “หน้ากากเสือ” พี่ชายพูดขณะทาบหน้ากากลงบนหน้าของน้องสาว

  “ฉันเก็บได้ตอนกลับบ้านนี่เองแม่ เป็นไอ้หน้ากากเสือ” เขาดึงหน้ากากกลับมาชูอวดแม่โดยไม่แยแส เสียงของน้องที่ร้องจะเอา

 หล่อนจ้องมองหน้ากากยางที่เปรอะเปื้อนฝุ่นดินนั้นนิ่งอยู่ ช่างเหมือนเสือจริง ๆ เหลือเกิน หล่อนคิด ในใจ เสือที่แยกเขี้ยวยิงฟันส่งเสียงค ารามอยู่ในเมืองหลวงดูโหดร้ายน่ากลัวเหมือนอะไรหลายอย่างที่หล่อนพบ พานมาแล้ว หล่อนรู้สึกอยากเขวี้ยงทิ้งให้มันตกไปไกลชายคาบ้าน ให้ไหลไปตามน ้าในคลองแล้วไม่กลับ แต่อย่างดีที่หล่อนท าได้คือปลอบให้ลูกสาวเงียบ ส่งหน้ากากให้

  “เอาไปถือเล่นก่อน พี่เขาให้แล้ว พรุ่งนี้แม่จะท าให้ใส่ได้” หล่อนหันมาทางลูกชาย “ได้เท่าไหร่” “สิบสองบาทแม่ แต่ฉันซื้อบุหรี่เสียสอง”

“แหม...ไอ้นี่” หล่อนเงื้อมือไม่จริงจังนัก มองดูลูกชายสักครู่ก็หัวเราะ “หมดยังเอามาให้แม่มวนหนึ่งซิ วันนี้แม่แย่ ได้ไม่ถึงห้าบาท” แล้วหล่อนดุนหลังลูกชายคว้ามือลูกสาวหายลับเข้าไปในกระท่อม...

“วันนี้ฉันได้กับข้าวมาหลาย” ลูกชายชี้ไปที่ถุงพลาสติกกองรวมอยู่กับฝา “ฉันคลานไปตามใต้โต๊ะ หลบไอ้หน้าเหี้ยมเฝ้าประตูเข้าไปได้ เกือบจะได้ไก่ทอดมาด้วยละแม่ เขาก าลังจะลุกจากโต๊ะพอดี แย่ง

กันเอง ไอ้หน้าเหี้ยมเลยเข้ามาเอะอะ เสียดายไม่งั้นได้มากกว่านี้ แม่หุงข้าวเข้าซี! ...”