ผมคบกับแฟนได้ 6 เดือน
แฟนผมตกงาน 4 เดือน 1 -2 เดือนแรกผมเข้าใจ
ผมปลอบ ผมให้กำลังใจ 3-4 เดือนหลัง
แฟนผมเริ่มไม่หางานทำ เริ่มเลือกงาน แบบเลือกจริง ๆ ซึ่งผมก็งงว่าเลือกทำไม ทำไมไม่ทำไปก่อนกี่บาท ๆ มันก็เงินผมแบกภาระไว้คนเดียว
จะเข้า 5 เดือนแล้วครับ จ่ายค่าหอ ค่านู้นนี่นั้น
1-3 เดือน ผมไม่เคยด่าหรือตำหนิ เดือนที่4 
ผมเลยไม่ไหวแล้ว ผมหางานให้ก็ไม่ทำ พูดกลับผมว่า ทำไม่ได้หรอก ใจผมจี๊ดมาก แต่ผมก็เก็บไว้ไม่อยากพูด หลังจากนั้น 3-4 เดือนหลัง ผมเริ่มไม่อยากกลับหอ ไม่อยากเห็นหน้าแฟน เค้าแก่กว่าผม2ปี แต่เค้าคิดไม่ได้เลย
3-4เดือนหลังมาทุกวันที่ผมเลิกงานผมกลับช้าทุกวันเพราะผมไม่อยากกลับหอ ไม่อยากเจอหน้าเค้า แค่เห็นหน้าเค้าผมก็เครียดแล้ว
เดือนที่ 4 ก็มีคนเข้ามาคุยกับผม ผมก็คุย
ซึ่งเค้าก็รับรู้ ( ผมเฉยๆคุยเพื่อความสบายใจไม่อยากคิดเรื่องในบ้าน ) ซึ่งตัวผมเองป่วยเป็นโรคเครียด + ภาวะซึมเศร้า

ผมไม่รู้จะทำยังไงกับเค้า ปลอบก็แล้ว ใช้คำพูดดี ๆ ก็แล้ว พาไปสมัครงานก็แล้ว สุดท้ายผมใช้ท่าไม้ตาย โดยการบอกเลิกเค้าครับ พอโดนบอกเลิก ไม่รู้อะไรดลใจเค้าทำให้เค้าคิดได้ อยากหางานทำขึ้นมา  งานแรกคลีนิคสัตว์ 3 วันออก
เหตุผลเหนื่อย ( ผมเข้าใจ ) ตอนนี้เค้าทำงานร้านคาเฟ่อยู่ ผมก็ไม่รู้จะผ่านไปได้กี่วัน

แฟนผมเป็นคนไม่หวาน ไม่โรแมนติกเลย
สตอรี่ไอจีก็ไม่ลงถึงผม วันคบรอบมีแต่ผมที่ลงฝ่ายเดี๋ยว ผมเคยบอกเค้าไปแล้วว่า ถ้านึงในสิ่งที่ผมเคยขอ แล้วเค้าทำไม่ได้ ถ้ามาทำเอาตอนนี้
ผมบอกเลยผมไม่รู้สึกอะไรแล้ว

เมื่อคืนผมคุยกับแฟนตรงๆว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับเค้ามาสักพักแล้ว แต่เค้าก็ยื้อผมไว้ ผมพยายามเรียกความรู้สึกกลับมาให้เหมือนเดิม ซึ่งตอนนี้มันยากมาก ผมไม่รู้ว่าจะกลับไปรู้สึกเหมือนเดิมได้ไหม

แฟนผมดีมาก ดูแลใส่ใจตัวแต่หัวจรดเท้า
มีแต่ผมเนี้ยะที่ไม่ดี นึกถึงแต่ความสุขของตัวเอง
จนลืมไปว่า คนข้างๆ เค้าสำคัญนะ

โจทย์นี้ยากมากครับ ผมหาคำตอบไม่ได้
ว่าวินาทีนี้ผมยังรักเค้าอยู่รึเปล่า