เราจำเหตุการณ์นั้นได้ดีตอนนั้นเรากับเเฟนอยู่คนละที่กัน เเฟนเราไปเรียน เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยเพราะโรงเรียนแฟนเราไม่ให้เล่นโทรศัพท์ทำให้เรากับแฟนคุยกันน้อยมากๆ แต่เราก็รอแฟนนะ เรารอเเฟนเพราะว่าเรารักแฟนจริงๆแต่พอนานๆเรารอแฟนได้เป็นปีโดยที่เราไม่คุยกับแฟนเลย พอเวลาผ่านไปสักพักแฟนเราไม่มีท่าทีจะตอบข้อความที่เราส่งไปเลย เเฟนเราหายไปแบบเงียบๆทำให้เรารู้สึกโง่เลยที่รอเเฟนตอนนั้น 

เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เราไม่อยากมีความรักอีก ทำให้เรากลายเป็นคนที่เงียบ ไม่สดใสต่างจากเมื่อก่อนมาก กลายเป็นคนละคนไปเลย เราปิดใจตัวเองไปเป็นปี ไม่คุยกับใคร ไม่ติดโทรศัพท์ อยู่คนเดียว อ่านนิยาย ไม่สนใจสังคม 

พอเราเรียนปี1 เเฟนที่ทำร้ายเราตอนนั้นก็ทักมาหา ใจเราโคตรเต้นแรง เรายอมรับเลยตั้งแต่แฟนหายไปเราโคตรอยากหาคำตอบจากเขา เรายอมรับว่าตัดใจจากแฟนไม่ได้ หลังจากที่แฟนเราทักมาเราก็เริ่มมีคนเข้าหาแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับคนที่เข้าหาเรานะเพราะใจเรายังรักคนเก่าอยู่ จากนั้นคนเก่าที่ทำร้ายเราก็ทักมาหาเราตัดสินใจคุยกับเขา คุยไปเกือบเริ่มรู้สึกกับอีกครั้ง และเราตัดสินใจถามเขาว่าคิดยังไงกับเรา เขาก็ถามเราว่าคิดยังไงกับเขา เราเงียบ เรากลัวที่จะตอบเราเพราะเรากลัวว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเหมือนที่เราคิด แต่!!!คำตอบของเขาทำให้เราใจอ่อนเราตัดสินใจคบกับเขา 

แต่ไม่ใช่ว่าเราจะลืมนะกับสิ่งที่เขาทำกับเราทุกครั้งที่เรามองหน้าเขา ทุกครั้งที่เขาบอกรักเรา เรากลับเจ็บทุกครั้ง 

ถ้าทุกคนเป็นเราทุกคนจะกลับไปคบกับแฟนเก่าอีกมั้ย