ย้อนไปตอนผมเรียนอยู่ประถม มีอยู่วันนึงผมต้องไปสอนหนังสือน้องป.4 ตอนนั้นผมอ่ะอยู่ป.5 ครูเขาให้พวกผมเเยกกันไปสอนน้องๆ ให้จับคู่กับน้อง ครูเขาให้น้องเลือกพี่ที่จะสอน ละก็มีน้องคนนึงเลือกผมเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้จักด้วย น้องมันเป็นคนหน้าตี๋ๆขาวๆ นิสัยก็คล้ายๆผมเเหละ เงียบๆไม่ค่อยพูด ผมก็ไปสอนน้องมัน จำไม่ได้ว่าสอนอะไร เเต่เป็นครั้งแรกเลยที่รู้สึกว่าผู้ชายทำไมน่ารักจัง พูดมีครับทุกคำ เเละก็จบไป เเค่ไม่ถึงชั่วโมงเเต่ผมโคตรมีความสุขเลย อยู่กับเด็กคนนี้ละรู้สึกดีจัง วันนั้นก็ผ่านไป วันต่อๆมาผมก็เริ่มจีบมันเเบบเงียบๆผมไม่เล่าให้ใครฟังด้วยนะว่าชอบน้องมัน ตอนนั้นใครจะกล้า ยิ่งบอกชอบผู้ชายยิ่งไปใหญ่ วันไหนผมเห็นน้องมันอยู่คนเดียวก็ทำเป็นเดินไปชน ละเเบบเอ้ายืนขวางไม มีปัญหาหรอพูดเเบบกวนๆ น้องมันก็ยิ้มๆ เเกล้งไปมาอยู่แบบนี้ เเล้วมีวันนึงฝนตกหนักเลย ผมปั่นจักรยานมาโรงเรียนไงเลยกลับบ้านไม่ได้ ก็นั่งเล่นอยู่ใต้อาคาร เเล้วก็มองไปที่จอดจักรยาน เอ้าจักรยานน้องมันยังอยู่ ก็ถามเพื่อนห้องมัน มีคนบอกว่าอยู่บนอาคาร ผมก็เดินหาเลยทีนี้ บนอาคารจะมีทั้งห้องคอม ห้องสมุด ห้องพยาบาล ผมเดินไปเจอน้องมันที่เตียงห้องพยาบาล นอนดูหนังสือการ์ตูนอยู่ ผมก็ทำเเบบ กระโดดไปนอนบนเตียงด้วย เเกล้งๆกอดมันเเบบเเน่นๆละก็รีบปล่อย น้องมันก็ไม่ว่าไร ยิ้มๆเหมือนเดิม มองยังไงก็น่ารักอ่ะ น่ารักกว่าผู้หญิงอีก ผู้ชายอะไรน่ารักขนาดนี้ ผมเริ่มเขินละลุกมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆ คุยเรื่องการ์ตูนกัน จนฝนเริ่มจะหยุด เดินไปดูที่หน้าต่างก็เริ่มมีคน ปั่นจักรยานกลับ ผมก็ชวนน้องมันกลับบ้าน มันก็มาด้วยนะ เดินออกมากลับผม เเล้วก็มายืนอยู่ใต้อาคาร ฝนมันก็ยังตกอยู่นิดๆหน่อยๆ ผมถามมันจะปั่นตากฝนไปเลยไหม มันก็กล้าๆกลัวๆ เเต่ก็วิ่งไปเอาจักรยานด้วยกันเเล้วก็ปั่นออกมา
 
บ้านผมกับน้องอยู่คนละทางเลย เเต่ความเป็นรุ่นพี่ไง555 กลัวน้องเหงาปั่นไปทางบ้านมันเลย อยากไปส่งเเหละที่จริง น้องมันก็งงพี่มาทางนี้ทำไม ผมบอกจะไปซื้อของทางนี้ ก็ไปกัน ถึงบ้านมันละก็รีบปั่นกลับบ้านเลย ถึงบ้านก็โดนด่าชุดใหญ่ตากฝนกลับบ้าน พอเข้าไปอาบน้ำเเต่งตัวเสร็จ ออกมาเปิดโทรศัพท์ น้องมันทักมา ถึงบ้านยัง เป็นห่วงเเหละดูทรง เช้ามาโรงเรียนเจอน้องมันก็ถามเราว่าเป็นไงเป็นไข้ป่าว ละคือ เอามือมาแนบหน้าผาก เขินจัดนิ่งทำไรไม่ถูก ไม่เคยมีใครทำเเบบนี้ ตอนนั้นรู้สึกเลย คนนี้เเหละต้องเป็นเเฟนกู555 เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ เริ่มสนิทกันมากขึ้น ไปเล่นที่บ้านกันและกันบ้าง เริ่มปั่นจักรยานไปรับไปโรงเรียน มันเป็นความสัมพันธ์เเบบไหนก็ไม่รู้ อาจจะเเค่พี่น้องที่รักกันมากๆมั้ง เพราะไม่เคยมีใครพูดความรู้สึก ตอนนี้ในห้องเริ่มพูดกันละ ว่าพวกผมเป็นเเฟนกัน555 น้องมันก็ไม่ได้ปฏิเสธไรผมก็ไม่ ก็พูดกันตลกๆไป จนปิดเทอม กิจวัตรประจำวันของผมก็คือไปเล่นที่บ้านน้องมัน ทุกวัน วันไหนไม่ไป น้องมันจะทักมาละ เเม่ผมถามว่าทำไมผมไม่มา555
 
เปิดเทอมน้องมันขึ้นป.5 ผมก็ป.6 ตอนนั้นโรงเรียนเขารวมห้องให้ ป.5 อยู่ห้องเดียวกับ ป.6 เเต่อยู่กันคนละฝั่ง เเต่เเค่นี้ก็พอแล้ว ผมหันไปมองละเจอน้องมันก็มีความสุขละ เเต่ตอนไหนที่เห็นน้องมันยิ้มกับคนอื่นนี่ก็หึงสุดๆเหมือนกัน ไปโรงเรียนวันไหนละน้องมันหยุดนี่วันนั้นจะเป็นวันที่เหงาสุดๆ อยากให้เลิกเรียนไวๆ จะได้ปั่นจักรยานไปบ้านน้อง เเค่เจอหน้า เเค่ได้ยินเสียง มันทำให้ผมมีความสุขสุดๆเลย คำพูดน่ารักๆ หรือหน้าตอนน้องมันงอน จะบ้าตาย คนคนนึงน่ารักได้ขนาดนี้เลยหรอ คลั่งรักสุดๆ เเละวันที่ต้องเเยกกันก็มาถึง ผมย้ายบ้านคิดละก็เหมือนหนังเลย วันสุดท้ายที่ผมได้เจอหน้าน้อง น้องมันให้โมเดลการ์ตูนมาตัวนึง ตอนนี้ผมยังมีเก็บไว้อยู่เลย ส่วนผมก็ให้สร้อยข้อมืออันเล็กๆไว้ละผมก็ไป
 
ผมสองคนทักคุยกันอยู่ทุกวัน เราก็เเนวหื่นๆอยู่เเล้ว ชอบพิมพ์บอกน้องมัน นี่ถ้าพี่ได้กลับไปนะ เตรียมห้องไว้รอเลย จะไปนอนกอดทุกคืนเลย บอกน้องมันตลอด ถ้าเจอกันมันคงจะดีเนาะ พิมพ์บอกคิดถึงกันทุกวัน จนวันนึงโทรศัพท์ผมเสีย เปิดไม่ติด ผมเลยฝากให้พ่อเอาไปซ่อม พ่อบอกต้องซ่อมหลายวันอยู่ เป็นอะไรที่ทรมานมาก การที่ไม่ได้คุยกับน้องมันทรมานสุดๆ ผ่านไปสามสี่วัน ช่างซ่อมเสร็จ พ่อพาไปเอาโทรศัพท์ที่ร้าน ดีใจมาก ดีใจสุดๆ จะได้คุยกับน้องมันเเล้ว เปิดโทรศัพท์ดู น้องมันทักมาเยอะมาก เยอะมากๆ พี่ไม่ตอบผมเลยอ่ะ พี่ไปไหน พี่ทำไรอยู่ครับ พี่โกรธผมหรอ ผมขอโทษนะ พี่ครับ พี่ไปไหน น้องพิมพ์อยู่เเต่เเบบนี้ วันที่ผมเห็นผมรีบพิมพ์ตอบ โทษที โทรศัพท์พัง พี่ขอโทษ พี่ตอบไม่ได้จริงๆ ทำไรอยู่ กินข้าวยัง เรียนสนุกป่าว ผมพิมพ์ถามน้องมันทุกวันเกือบเดือน ก็ไม่เคยได้รับคำตอบมาจากน้องมันอีกเลย ผ่านไป 4 ปีผมก็กลับไปเรียนที่จังหวัดเดิม ก็มีโอกาสเจอน้องมันบ้างเเต่ก็เหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ผมไม่กล้าทัก ไม่เคยอธิบายต่อหน้าน้องมันว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่ได้ตอบ หรือจริงๆน้องมันก็อาจจะลืมไปเเล้วก็ได้มั้ง