คือว่าตั้งแต่เกิดมาครอบครัวก็ดีกับเราอยู่นะคะครอบครัวเรามีพี่น้องรวมเรา3คน แต่พ่อแม่แยกทางกัน ลูกทั้ง3อยู่กับแม่หมดเลย แล้วช่วงนี้เป็นช่วงที่ลูกๆก้าวสู่ช่วงวัยรุ่น แต่ เรารู้สึกว่าเราด้อยไปซะทุกอย่าง และเราไม่เข้าใจแม่ในอะไรหลายๆเรื่องเช่น งานวันเกิดก็แค่วันธรรมดา แต่งานวันเกิดเพื่อน/หลาน/ลูกของเพื่อน/หรือคนอื่นๆ เขากลับให้ความสำคัญและซื้อนั่นซื้อนี่ แต่กับลูกตัวเองเขาก็บอกว่าไม่ได้สอนให้ใช้เงินฟุ่มเฟือย ในความคิดเราคือ ถ้าเอาเงินตรงนั้นที่จัดงานวันเกิดให้คนอื่นมาทำให้ลูกตัวเองจะไม่ดีหรอคะ หรือยังไง และก็อีกหลายๆเรื่อง เช่น เทศกาลต่างๆ ก็บอกว่าไม่ใช่วันพิเศษจะตื่นเต้นไปทำไมกูไม่ได้สอนให้ไปดี้ด้าหนิบลาๆๆๆๆ และก็ชอบทำเหมือนเราเป็นเด็กโครตอึดอัด เงินแต่ละวันเราก็ไม่เคยขอ เอาแต่เงินไปโรงเรียน เงินในแต่ละวันของใข้ส่วนตัว เสื้อผ้าสิ่งของต่างๆ ต้องเก็บเงินซื้อเองหมด ต่างจากคนอื่น และ พอเรามีเงินบ้างเช่นคนรู้จักให้เงินเรา100 แล้วเขาก็บอกว่าให้เอาไว้ไปโรงเรียน แล้วเรา งง สุดท้ายเราไม่ได้เอาเงินตรงนั้นไปซื้อของที่เราต้องการ และเขาชอบเอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ตอนด่าเรา ดาเหมือนเราไม่ใช่ลูกในไส้ บางทีก็ เณรคุณ อีสันดาน ไปอยู่กับใครก็ไม่มีเทวดาตัวไหนรับเลี้ยง บางทีแรงมากๆก็ กูจะจับเอามีดปาดคอทิ้งสักวันอย่าให้กูเหลืออด ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องแค่เล็กๆน้อยๆที่เราทำไม่พอใจเขา เข้าใจนะคะว่าเป็นคนให้กำเนิดเรา แต่บางทีมันก็ดูไม่อุ่นใจในบางครั้ง เราโครตอิจฉาคนอื่นเลยที่มีคนคอยซัพพอร์ต ตั้งแต่โตมาเนี่ยตัดพ้อกับชีวิตไปบ่อยมากละ เล่าให้ฟังก็หาว่าสำออย บางทีนะก็บอกว่า ใครดีก็ไปอยู่กับมัน ได้เลี้ยงกูอย่าลืม กูฆ่าตายก็ได้นะ คือแบบ ด่าเรามากกว่านี้อ่ะ บางครั้งใจมันก็ไม่สู้แล้ว แล้วเพื่อนพี่เราบอกว่าเขาดีหมด  พอเพื่อนเราบอกไม่น่าคบไม่รู้เก็บมาแต่ไหน เห้อ เหนื่อยใจจังเนาะ แต่ละคำที่คุยกันมันหนักเหลือเกิน มีเยอะกว่านี้แต่เราก็จำไม่ได้ เพราะมันหลายอย่างมากเลยค่ะ☹️😢