เรากับสามีมีแนวทางในการเลี้ยงลูกต่างกัน
สามีรายได้มากกว่า (ไม่ได้รวย แต่มากกว่าเรา เพราะเค้าไม่ต้องลาคลอดหยุดงานมาเลี้ยงลูก) แต่ไม่มีความรู้ในการส่งเสริมพัฒนาเด็ก จะเน้นใช้เงินซื้อของให้ลูก ไม่ฝึกลูกให้ทำอะไรเอง จะเข้าไปทำให้ทุกอย่าง
เรื่องโภชนาการถือว่าแย่ พาลูกกินแต่ junk food ของทอดของมัน ไม่กินผัก ถ้าเราไม่ทำอาหารเค้าก็จะสั่งแต่เบอร์เกอร์ พิซซ่า โดนัท ช็อคโกแลต ให้ลูกกิน และแก้ปัญหาเรื่องสารอาหารไม่พอโดยการซื้อวิตามินให้ลูกกินเสริม
ไม่เคยคิดริเริ่มที่จะพาลูกไปเรียนทักษะความรู้เพิ่มเติมอะไรใดๆ เวลาตัวเองทำงานก็จะให้ลูกอยู่ว่างๆ ไม่เคยพาลูกไปเล่น ทำกิจกรรม ตามสถานที่ต่างๆ ทุกอย่างเราจะเป็นคนหาให้ลูกทั้งหมด
เรารายได้น้อยกว่าสามี (เนื่องจากเราหยุดทำงานมาเลี้ยงลูกเลยทำงานได้น้อยกว่าเขา แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน) แต่เราคิดว่าเราให้อะไรลูกอย่างที่ควรจะเป็น
ตอนลูกเล็กๆฝึกให้ช่วยเหลือตัวเอง กินอาหารที่หลากหลาย ลูกกินผัก กินทุเรียน กินตับ บร็อคโคลี่ตั้งแต่เล็กๆไม่เคยมีปัญหาใครๆก็ชม
แต่โตมาเห็นพ่อทำอี๋แหวะใส่อาหารที่ไม่ชอบ ลูกเลยอี๋แหวะตามและไม่กินอะไรต่างๆที่เราเคยฝึกตอนเล็กๆอีกเลย
เราให้ลูกเรียนดนตรี ศิลปะ กีฬา หากิจกรรมวันหยุดพวกเล่นอิสระ เล่นกับธรรมชาติ เล่นน้ำเล่นโคลนเล่นทราย เราเป็นคนหาและพาลูกไป
ให้ลูกมีวินัยอ่านหนังสือ ดูจอเป็นเวลา แต่ไม่ได้เข้มงวดจนลูกไม่มีความสุข ลูกก็แฮ้ปปี้ดี คิดว่าหลายอย่างที่เงินซื้อไม่ได้มันต้องฝึกตั้งแต่เล็กๆ ทำได้ก็ทำ
ในขณะที่สามีไม่มีความรู้ ไม่เคยหาอะไรเหล่านี้ให้ลูกเลย ตั้งแต่มีลูกเค้าไม่เคยอ่าน ศึกษา ความรู้อะไรเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกเลยยยย ทุกอย่างคือเราจะเป็นคนสนใจหาข้อมูล แล้วบอกเค้า เค้าก็ทำตามบ้าง ไม่ทำบ้าง แล้วแต่ความสะดวก
ล่าสุดมีปัญหากัน ลูกดื้อกับเรา ไม่ยอมล้างจานของตัวเองทั้งๆที่ปกติต้องทำ โดยอ้างพ่อ บอกว่า “ปะป๊าไม่ได้บอกให้ทำ” แล้วก็หนีไปหลบหน้าไม่มาหาเราเลย (เหมือนก็รู้แหละว่าตัวเองผิด)
เราเล่าเรื่องนี้ให้สามีฟัง เพื่อให้เค้ารับรู้และจัดการพาลูกมาคุยมาเคลียร์กัน แต่เค้าฟังเราไปพิมพ์แชทไป อือๆออๆ แล้วก็เงียบหายไปเลย ไม่มีการทำอะไรทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วเค้าก็คุยกับลูก เล่นกับลูกปกติ ปล่อยเราไว้กลางทาง
เรารู้สึกเหนื่อยเหมือนเราพยายามอยู่คนเดียวในการเลี้ยงลูก จนเกิดความคิดอยากเลิกกับสามี เราจะได้ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเค้า
อยากปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆทุกท่านค่ะ เราควรไปต่อหรือพอแค่นี้ นี่ไม่ใช่เหตุการณ์แรกที่มีปัญหากันในเรื่องการเลี้ยงลูก คนที่ความคิดไม่เหมือนกันขนาดนี้เราควรจะหวังให้มาคุยกัน (รอบที่ล้าน) และจะดีขึ้นได้ไหมคะ หรือควรพอเถอะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ
วิธีการเลี้ยงลูกตรงกันข้ามกับสามี ควรพยายามต่อหรือพอแค่นี้
สามีรายได้มากกว่า (ไม่ได้รวย แต่มากกว่าเรา เพราะเค้าไม่ต้องลาคลอดหยุดงานมาเลี้ยงลูก) แต่ไม่มีความรู้ในการส่งเสริมพัฒนาเด็ก จะเน้นใช้เงินซื้อของให้ลูก ไม่ฝึกลูกให้ทำอะไรเอง จะเข้าไปทำให้ทุกอย่าง
เรื่องโภชนาการถือว่าแย่ พาลูกกินแต่ junk food ของทอดของมัน ไม่กินผัก ถ้าเราไม่ทำอาหารเค้าก็จะสั่งแต่เบอร์เกอร์ พิซซ่า โดนัท ช็อคโกแลต ให้ลูกกิน และแก้ปัญหาเรื่องสารอาหารไม่พอโดยการซื้อวิตามินให้ลูกกินเสริม
ไม่เคยคิดริเริ่มที่จะพาลูกไปเรียนทักษะความรู้เพิ่มเติมอะไรใดๆ เวลาตัวเองทำงานก็จะให้ลูกอยู่ว่างๆ ไม่เคยพาลูกไปเล่น ทำกิจกรรม ตามสถานที่ต่างๆ ทุกอย่างเราจะเป็นคนหาให้ลูกทั้งหมด
เรารายได้น้อยกว่าสามี (เนื่องจากเราหยุดทำงานมาเลี้ยงลูกเลยทำงานได้น้อยกว่าเขา แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีเงิน) แต่เราคิดว่าเราให้อะไรลูกอย่างที่ควรจะเป็น
ตอนลูกเล็กๆฝึกให้ช่วยเหลือตัวเอง กินอาหารที่หลากหลาย ลูกกินผัก กินทุเรียน กินตับ บร็อคโคลี่ตั้งแต่เล็กๆไม่เคยมีปัญหาใครๆก็ชม
แต่โตมาเห็นพ่อทำอี๋แหวะใส่อาหารที่ไม่ชอบ ลูกเลยอี๋แหวะตามและไม่กินอะไรต่างๆที่เราเคยฝึกตอนเล็กๆอีกเลย
เราให้ลูกเรียนดนตรี ศิลปะ กีฬา หากิจกรรมวันหยุดพวกเล่นอิสระ เล่นกับธรรมชาติ เล่นน้ำเล่นโคลนเล่นทราย เราเป็นคนหาและพาลูกไป
ให้ลูกมีวินัยอ่านหนังสือ ดูจอเป็นเวลา แต่ไม่ได้เข้มงวดจนลูกไม่มีความสุข ลูกก็แฮ้ปปี้ดี คิดว่าหลายอย่างที่เงินซื้อไม่ได้มันต้องฝึกตั้งแต่เล็กๆ ทำได้ก็ทำ
ในขณะที่สามีไม่มีความรู้ ไม่เคยหาอะไรเหล่านี้ให้ลูกเลย ตั้งแต่มีลูกเค้าไม่เคยอ่าน ศึกษา ความรู้อะไรเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกเลยยยย ทุกอย่างคือเราจะเป็นคนสนใจหาข้อมูล แล้วบอกเค้า เค้าก็ทำตามบ้าง ไม่ทำบ้าง แล้วแต่ความสะดวก
ล่าสุดมีปัญหากัน ลูกดื้อกับเรา ไม่ยอมล้างจานของตัวเองทั้งๆที่ปกติต้องทำ โดยอ้างพ่อ บอกว่า “ปะป๊าไม่ได้บอกให้ทำ” แล้วก็หนีไปหลบหน้าไม่มาหาเราเลย (เหมือนก็รู้แหละว่าตัวเองผิด)
เราเล่าเรื่องนี้ให้สามีฟัง เพื่อให้เค้ารับรู้และจัดการพาลูกมาคุยมาเคลียร์กัน แต่เค้าฟังเราไปพิมพ์แชทไป อือๆออๆ แล้วก็เงียบหายไปเลย ไม่มีการทำอะไรทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วเค้าก็คุยกับลูก เล่นกับลูกปกติ ปล่อยเราไว้กลางทาง
เรารู้สึกเหนื่อยเหมือนเราพยายามอยู่คนเดียวในการเลี้ยงลูก จนเกิดความคิดอยากเลิกกับสามี เราจะได้ไม่ต้องคาดหวังอะไรจากเค้า
อยากปรึกษาเพื่อนๆพี่ๆทุกท่านค่ะ เราควรไปต่อหรือพอแค่นี้ นี่ไม่ใช่เหตุการณ์แรกที่มีปัญหากันในเรื่องการเลี้ยงลูก คนที่ความคิดไม่เหมือนกันขนาดนี้เราควรจะหวังให้มาคุยกัน (รอบที่ล้าน) และจะดีขึ้นได้ไหมคะ หรือควรพอเถอะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ