หมุ่ยจึงตงตัว รักตราบนิรันดร
(ภาคพิสดาร)
=================

“ข้ารักแม่นางสุดหัวใจ....”
ตง อ้อนคำหวานกับ หมุ่ยจึง ด้วยสำนวนหนังสือกำลังภายในโกวเล้ง...
….
“นางรู้หรือไม่ ข้ารักแม่นางเพียงไร” ตงอ้อนหวานหวังให้หมุ่ยจึงไหวสะเทิ้น
“ฮึ” หมุ่ยจึงออกอาการฟุดฟิด จมูกย่น
“รึแม่นางมิเชื่อวาจา ?”
แต่ทีท่ามิได้ดังหมายใจ หมุ่ยจึงผินหน้าเมิน มิอยากพูดด้วย
“ข้ารักแม่นาง ยิ่งกว่าเดือนรักนภากว้างโพ้น ข้ารักแม่นางดุจดังนกเอนเอียง สู้ตายเสียดีกว่าอยู่ตัวเดียวโดดเดี่ยว
ชีวิตนี้มอบให้แต่แม่นางผู้เดียว”
….
“ท่านไปเสียเถิด อย่ามาพิรี้พิไร !” 
สาวน้อยผลักไส ผลุนผลันลุกขึ้น ก่อนจะสืบเท้าจากไปนางผินหน้ากลับมาเอ่ยว่า
“ท่านเคยรู้ไหม ว่าบิดาข้าเป็นเช่นไร”
“รู้สิ !” ตงพยักหน้ารับคำ
“รู้แล้วไยมิเกรงกลัว ... ช่างกล้านัก !”
“จักกลัวไปไย เพราะข้ารักแม่นาง !” ตงยืนยันคำหนักแน่น

.
.
หมุ่ยจึงสะบัดหน้า กระทืบเท้าน้อยรัวๆ
“ท่านไปเสียเถิด ....เมื่อท่านรักแม่ข้า ....กล้าดีกับบิดาข้ามิเกรงกลัวสิ่งใด....มิมีวาจาใดกับท่านอีก !”