ตอนนี้เราอายุ 21-22ปี

เราอยากเล่าเรื่องความในใจ ตลอด10ปีที่เราเรียนมา จนเราต้องเรียนจบม.3 

เราจะเล่าเรื่อง ตอนที่เรายังเรียนอยู่ตอนป.6
เราเป็นคนที่เรียนไม่เก่ง ได้เกรดแค่ 2-3 กว่าๆ 
แล้วเรามีปัญหากับวิชาภาษาไทยมาก เพราะอะไรรู้ป่ะ
พ่อแม่เรา สั่งให้เราเรียนพิเศษภาษาไทย ก็จะกลับ6โมงเย็นกว่าๆ เป็นปกติ  แต่ที่มีปัญหาคือ ตอนที่ครูผญ ให้เราอ่านหนังสือที่โต๊ะของแก แล้วบางตัวเราอ่านไม่ออก
แล้วแกก็ทำหน้าตาไม่พอใจใส่เรา ตะหวาดเราดังมาก เราอายเพื่อนมาก จนเราเริ่มรู้สึก เหงื่อออกเยอะมาก,ผิวตัวเริ่มเหลือง,ปากซีดมาก,แล้วในตาเรามันมีดาวเยอะมาก จนเราช็อกเป็นลมไปเลย เข้าโรงบาล วนไป ช่วงที่ยังเรียนป.6ตอนนั้น 

ตอนช่วงเรียนป.6 โรงเรียงจะมีกิจกรรมไปทัศนศึกษาในพื้นที่และต่างจังหวัด

เราได้ไปแต่ในพื้นที่ ไปเช้าเย็นกลับ แต่ไปต่างจังหวัด เราไม่เคยได้ไปเลย น้อยใจอะที่ไม่ได้ไป ไม่ได้มีแบบติดธุระนะ พ่อไม่ให้ไปเฉยๆ555 เศร้าจัด

มันน้อยใจอะที่แบบ เห๊ย..ครูก็ไปกันเยอะแยะ เขาดูแลเราได้ ทำไมถึงไม่ให้ไปอีกนะ

นี่ตั้งแต่ป.6 จนจบม.3เลยน่ะ
ประสบการณ์ไปเที่ยวข้างนอก ไม่มีและไม่เคยเลย
ที่จะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ ไม่มีเลย

จนเราเรียนจบม.3 พ่อเราให้ออกมาทำงานที่บ้าน
ทั้งๆที่เราอยากเรียนทำอาหาร แต่เราก็ไม่กล้าขัดพ่อ
เราจึงออกตามที่พ่อบอก พ่อเรามีธุระกิจส่วนตัว
ทำเกี่ยวกับประดับยนต์ ตกแต่งพวกรถยนต์ประมาณนั้น
ซึ้งเรา มันช่วยได้แค่บางอย่างอะ บางอย่างก็ทำไม่เป็น
เช่น งานต่อไฟ,ฟิล์ม อะไรแบบนั้นอะ
หน้าอายเนอะ ที่แบบบางที ลูกค้าที่เข้ามาใส่ของที่ร้านเรา เขาก็จะถามพ่อว่า แล้วลูกไม่ไปรร.หรอ พ่อก็บอกผมให้ออกละ ให้มันมาทำงานที่บ้านดีกว่า คุณคิดว่าน่าอายปะ แต่เราอายนะ 

คือมันบอกอย่าอะ สิ่งที่พ่อทำ มันก็ได้เงินเยอะจริง
แต่ปัจจุบันนี้ เรามีกันแค่3พ่อแม่ลูก ที่ทำงานโดยไม่มีลูกน้อง ใช่ไม่มีลูกน้องช่วย เขาลาออกหมดเคยมี2-3คน

แล้วมันเหนื่อยนะ ทั้งเราและพ่อแม่ ยกของหนักๆ
ขันน็อตตัวใหญ่ใต้ท้องรถ มันเมื่อยแขนสุดๆอะ

มันบอกไม่ถูกจริงๆนะ เหมือนเรายังเป็นเด็ก10ขวบสำหรับพ่อแม่อยู่หรอ

เรามานั่งคิดคนเดียวนะว่า อนาคตต่อไป ถ้าเราไม่มีพ่อแม่แล้ว แล้วเราจะอยู่ยังไง ร้านที่พ่อทำไว้ละ เราต้องทำยังไง เราเป็นลูกคนเดียวด้วย คือรู้สึกโง่มากอะ มันมืดไปหมด นั่งร้องให้ ว่าต้องทำยังไงดี ประสบการณ์ก็ไม่มี
คือเราต้องใช้ชีวิตไม่เป็นแน่ๆ อยู่ยากแน่ๆ 

เคยนั่งถามแม่นะ ว่า
แม่..ถ้าลูกโตไปอีก แม่ว่าลูกจะทำอะไรต่อดี ลูกเครียดนะ เครียดเรื่องอนาคตของลูก ว่าลูกต้องใช้ชีวิตยังไง
ต่อไปถ้าไม่มีพ่อแม่ ลูกว่าลูกอยู่ไม่ได้แน่ ถ้าไม่มีพ่อแม่อะ ลูกคงต้องตายตามแหละดูทรงละ ตอนที่ถามแม่เราร้องให้หนักมากอะ 
แล้วคุณรู้ป่ะ ว่าแม่เราตอบเรามาว่าไง ตอบเราด้วย
ความเงียบ!! ใช่แกเงียบไม่พุดอะไร นอกจากแค่พุดว่า
อย่าร้อง มันน่าเจ็บปวดป่ะ ร้องหนักมากกก

แต่เราไม่เคยพุดเรื่องนี้กับพ่อเลย เพราะเราเหมือนรู้คำตอบอยู่ว่าอะ ว่าเราถามอะไรแกไป เราก็เถียงแกไม่ได้อยู่ดีอะเก้จปะ แกก็จะอ้างนั้นอ้างนี้ เพื่อไม่เราเถียงต่อได้อะ มันน่าเสียใจปะ

แต่ความรู้สึกนั้นอะ มันเริ่มเสียใจตั้งแต่ ไม่ได้ไปทัศรศึกษากับเพื่อนๆแล้ว มันจะมีคำถามในใจตลอดอะ
ทำไมนะๆๆๆ มันมาเป็นช่วงๆอะ ละเราต้องจะมานั่งเครียด เออพุดให้แม่ฟัง แกก้เงียบใส่ จะพุดให้พ่อฟังก้ไม่กล้า  มันตันมากๆความคิดของคนจบม.3อะ

เราไม่รู้เลย ว่าพ่อเราจะขังเราไปอีกนานแค่ไหน
ตอนนี้เรา ก็ทำได้แค่นั่งร้องให้ ไปชั่วคณะนึง แล้วความคิดนี้มันจะกลับมาเสมอเลย

ละตอนนี้เราก็มีแฟน คบกันมา1ปี6เดือนกว่าแล้ว
เราเพิ่งมาบอกพ่อว่า ลูกมีแฟนละนะตอนคบกับแฟนได้ปีนิดๆ พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร

แล้วแฟนเรา ตอนแรกเขาก็คิดว่าเรา คงเหมือนผญคนอื่นๆ ที่ไปหาได้หรือเราไปหาแฟนได้ ซึ่งแฟนเราคิดผิด
55555 เราไม่สามารถไปหาแฟนได้  เราขอพ่อว่าไปเที่ยวดับแฟนได้มั้ย ยังตอบคำเดิมเลย ไม่ได้  คำนี้อีกแล้วหรอวะคิดในใจ 

แต่ถ้าให้แฟนไปเที่ยวกับเรา ที่มีพ่อแม่ไปด้วยอะ แบบนั้นได้.  เพื่อนเราด้วย พาเพื่อนเที่ยวได้ โดยที่พ่อแม่เราก็อยู่ด้วย..อื้ม รู้สึกไม่มีความเป็นอิจสระของตัวเองเลย

เราควรทำยังไงต่อดี ถ้าเรายังใช้ชีวิตแบบนี้
ชีวิตที่ไม่มีประสบการณ์
ชีวิตที่เรามีเพื่อนน้อย
ชีวิตที่เราไม่เคยเจอ,ไม่เคยพบไม่เคยเห็น
ชีวิตที่แบบเหมือนรอความตาย
ชีวิตที่จะต้องเจอในอนาคตเราข้างหน้า
ชีวิตที่เราต้องโดนปิดกั้น

เราควรทำยังไงดี..